De eerste schouderklachten kwamen een flink aantal jaren geleden al. De mobiliteit was niet meer wat het was en mijn schouder deed zeer. Ik stelde een bezoek aan de arts steeds uit, “omdat het niet paste”. Ik wist dat het niet met een pilletje kon opgelost worden en dat het herstel traag zou zijn. In mijn job als Persoonlijk Assistente, is het niet evident om er een aantal maanden uit te zijn. Je werkgever heeft je nodig en rekent op je en je kan niet zomaar even snel vervangen worden. Dus ik wachtte en wachtte nog een beetje langer en kreeg ondertussen een nieuwe werkgever en de schouder ging steeds meer achteruit.

Ik heb mijn baan opgegeven. Niet voor altijd, maar voor lang genoeg, zodat ik tijd kan nemen om de schouder in orde te krijgen. Na 5 inspuitingen met cortisone, vindt de orthopedisch chirurg het welletjes. De cortisone helpt en ik ben telkens een drietal maanden pijnvrij en minder beperkt, maar het probleem wordt er niet mee verholpen. Een operatie wordt gepland om het sleutelbeen dat ik ooit brak als kleuter, wat korter te maken. Op die manier zal het me niet meer hinderen in mijn bewegingen. In de aanloop naar de operatie krijg ik nog een inspuiting met cortisone van de huisarts, een infiltratie en een extra cortisonespuit van een specialist in de fysische geneeskunde, om de wachttijd te overbruggen.

De operatie valt behoorlijk tegen. De pijn is niet te harden. Mijn bewegingen zijn nog beperkter dan voor de operatie en om de 4u (dag en nacht) neem ik stevige pijnstillers om 1. te kunnen functioneren en 2. te kunnen slapen. De beurten bij de kinesist zijn een marteling en we komen niet vooruit, integendeel.

De chirurg ziet het probleem niet, maar adviseert me wel om weg te blijven van het straffe spul en geduldig te zijn. Ik raadpleeg een andere chirurg, die gespecialiseerd is in schouderoperaties. Meteen word ik doorgestuurd om foto’s te laten maken van de schouder en het advies is kort maar kordaat: vandaag zijn we dinsdag, komende maandag word je geopereerd van een frozen shoulder.  

De operatie valt goed mee. Wat me onmiddellijk opvalt: ik heb wel pijn, maar die verslavende druppeltjes die mijn hoofd doen duizelen en me hartkloppingen bezorgen, heb ik niet zo vaak meer nodig. Ik kan praktisch meteen weer opstarten met kine en dat is een goed plan.

We zijn nu bijna 10 maanden verder. Ik ben nog niet aan het werk, maar het einde is in zicht. De schouder wordt steeds mobieler. De opvolging in het ziekenhuis is beloftevol en ook al wordt mijn schouder niet meer zoals hij vroeger was, hij zou toch min of meer weer functioneel moeten worden. Ik weet alleen niet hoe het wordt eens ik weer aan het werk ben. Kan ik nog wel het werk doen, wat me zo ligt en dat me zoveel voldoening geeft?

Frozen shoulders en diabetes… een bekend gegeven. Een traag herstel, terugval, pijn, beperktheid, … ik heb het allemaal al gehoord en zien voorbijkomen. Luister naar je lichaam en trek tijdig aan de alarmbel. Voor je het weet, ben je een jaar werkonbekwaam.

Zoete groet,

Cathy

Heb je de Facebookpagina van Aan Tafel met type 1 diabetes al ontdekt? Kom met ons meepraten en leer andere mensen met T1 diabetes kennen.