Het valt me steeds vaker op en ook mijn omgeving wijst me op mijn verstrooidheid, mijn vergeetachtigheid en het gebrek aan concentratie. Het wordt vervelend en ik erger me er aan. De meest simpele zaken kan ik niet onthouden en afspraken moet ik dubbelchecken. Voor ik het weet, zit ik op de verkeerde dag in de wachtzaal van de kinesist of vraag ik voor de 3e keer die dag aan mijn dochter hoe haar werkschema van die week er uit ziet.
Ik bespreek dit met mijn endocrinologe en uit mijn bezorgdheid. Ze begrijpt wat ik wil zeggen en wijst het toe aan het feit, dat ik nu al een jaar niet aan het werk ben (gebroken enkel en 2 schouderoperaties op enkele maanden tijd). Ik moet mijn geest blijven trainen en uitdagingen zoeken, zodat mijn hersenen iets te doen hebben. Voorlopig zijn mijn dagen gevuld met koken en bakken, recepten lezen en uitproberen, bloggen, bezoekjes aan de kinesist om die schouder weer goed te krijgen. Bijna weer klaar voor de arbeidsmarkt. Ik kijk er naar uit om weer aan het werk te gaan, maar het jaagt me ook angst aan. Ik ken mezelf en ik ken mijn grenzen. Mijn lichaam wil niet altijd mee. De rug bezorgt me al meer dan 25 jaar last, mijn enkel is nog niet top en de schouder zal altijd wel een pijnpunt blijven. Het zou fijn zijn mijn werk als Persoonlijk Assistente (PAB) bij mensen met een beperking weer op te nemen, maar dan zonder hef- en tilwerk. Dus ik zoek, lees vacatures door, maak voor mezelf uit wat IK wil. Het aanleren van nieuwe zaken vlot niet meer zo goed als vroeger, want ik ben het zo weer vergeten. Ik moet veel opschrijven en herlezen en de volgende dag begin ik weer opnieuw.
Zou het kunnen, dat hypo’s en hypers en de schommelingen die er bij horen, je hersenen aantasten? Of ligt het echt aan het feit dat ik al een tijdje niet buitenshuis meer werk? Ik weet gewoon dat alles veel vlotter gaat als die bloedsuikerwaarden binnen mijn marges zitten en dat het allemaal een beetje blurry wordt wanneer die waarden te hoog of te laag zijn. Het is nu niet zo, dat ik hypo’s met bewustzijnsverlies heb (daar behoedt de Dexcom me gelukkig wel voor) of dat mijn waarden vaak torenhoog zijn, maar de schommelingen zijn er wel.
Heb jij dat ook, dat in de war zijn? Die vergeetachtigheid en dat gebrek aan concentratie? Heb jij er een verklaring voor of een manier om het beter te maken?
Zoete groet,
Cathy
Volg Aan tafel met Type 1 diabetes ook op Facebook en discussieer mee. Leer andere mensen kennen die net als jij T1 hebben en voel je gesteund. Je bent niet alleen.
Aan Tafel met Type 1 diabetes 
Dat vraag ik me ook nog steeds af of hypo’s mijn hersens op die manier kunnen aantasten!!! En of ze herstellen…Mooi omschreven, je raakt mij wel! Herkenbaarheid is soms fijn, hoe vervelend ook.
Zelf heb ik jaren lang op een te hoog stressniveau gewerkt, liet mijn suikers voor wat ze waren want ik voelde de hypo’s en hypers toch niet, slecht slapen enz. Nu met pomp, sensor en een loopbaantraject voor ander werk voel ik me veel beter en heb ik het idee dat mijn hersenen aan het herstellen zijn. Kan langzaamaan weer meer aan. En train ze door vervangend werk te doen wat ik op mijn eigen tempo kan opbouwen. Mogelijk is de ‘afleiding’ van werk juist een fijne motiverende prikkel?
LikeLike
Dag Astrid,
bedankt voor je reactie. Toch bijzonder, hoe herkenbaar die wolken zijn. Ik heb bewust afscheid genomen van een stresserende job, omdat dat suikergewijs niet zo’n goed idee was. Wat goed je je zelf ook keuzes gemaakt hebt en loopbaantraject volgt. Benieuwd naar wat je deed en wat je wilt gaan doen.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Ha Cathy,
Dat doffe gevoel in je hoofd herken ik zeker. Had dat vooral toen ik op het randje van depressief thuis zat. Maar ook wel als mijn suikers erg schommelen. Fijn om te lezen dat je zin hebt om aan het werk te gaan. Stap 1 is vaak een gezond stuk motivatie denk ik. Zoeken naar mogelijkheden en doorzettingsvermogen zullen je ver brengen daar geloof ik in!!!
Ik werkte met kinderen met een verstandelijke beperking en probleemgedrag. Ik heb na 10 jaar daarmee te hebben gewerkt, nog geen idee wat ik nu wil gaan doen. Ik zie het als mijn toekomstproject naar een droombaan. Misschien word ik wel computer nerd. In ieder geval heb ik energie over na een dag op kantoor!
Heel veel succes met je zoektocht!!!
Groetjes, Astrid
LikeLike
Dag Astrid
heel fijn het vervolg te lezen. Wat ben je op goede weg. Ik wens je heel veel succes in je verdere carrière en hou die diabetes maar in toom.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Hoi
Ik heb nog niet zo Lang diabetes mijn waardes zijn prima maar Ik heb dit constant. Ik werk 4/5 dagen in de kinder opvang. Dus aan de stimulatie ligt het niet. Misschien stress en druk..
Heel vervelend. als je er meer over weet’
Comment! 🙂
LikeLike
Dag Gabrielle
Bedankt voor je reactie. Vervelend dat ook jij die brainfog hebt. Stress is heel vervelend en helpt ook niet echt om je beter te kunnen concentreren. Misschien is meditatie wel een opsteker?
Zoete groet
Cathy
LikeLike
Denk er ook aan dat je 2 verdovingen gehad hebt op één jaar. Een verdoving blijft toch 6 maanden rondhangen,
Als je verstrooid bent, vergeet je dan welke ingrediënten in je baksels te gebruiken?
In de winkel vergeet je zeker wat je kopen moet, maar als je bakt zelf?
LikeLike
Dag lieve Chantal
ik merkte deze “wolken in mijn hoofd” al op toen ik nog aan het werk was. Verdovingen blijven inderdaad wel lang hangen.
Ik zoek systemen om het “vergeten” te beperken: de mis-en-place tijdens koken/bakken bijvoorbeeld, waarbij alle ingrediënten op voorhand afgewogen worden en in potjes klaar staan. Mijn recept moet ik naast me leggen en ik moet het zeker een aantal keer opnieuw lezen.
Voor mijn boodschappen gebruik ik MyShopi, waarbij ik het lijstje meteen aanvul op mijn smartphone. In de winkel vink ik af wat ik in de kar gelegd heb en ik kom thuis met wat ik nodig had. Maar dat gaat dus niet spontaan, daar is dat lijstje voor. Ik ken wel nog het telefoonnummer van ons huis uit onze jeugd. Verjaardagen onthoud ik ook goed, zelfs van mensen die ik niet zo goed ken. Het is meer de dagdagelijkse dingen. Antwoorden op berichten en vergeten dat je ooit dat bericht gelezen hebt, dat is wat me zorgen baart.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Beste Cathy,
Ik was (met een dubbel gevoel) blij u bericht te lezen, nu weet ik hoe en waarom ik u probleem ook heb en word niet serieus genomen in mn omgeving.
35 jaar suiker, 25 jaar aan de haven…arbeid die niet te onderschatten valt, harde fysieke arbeid en het totaal niets doen kan in hier elke minuut veranderen, ik weet nooit op voorhand wat ik ga moeten doen. enorm moeilijk om tijdens die uren u suiker op peil te houden, scherp staan gaat niet want als dan de fysieke arbeid begint zit ik serieus in de problemen. even niets doen en dan moeten bijspuiten omdat ik anders te hoog kom is een enorm risico.
dus….ik ben bij deze ook enorm vergeetachtig (vroeger had ik dit probleem niet) ik kan me niet op een gesprek concentreren als er elders geluid is laat staan 2 personen die door elkaar praten. ik begin er zelfs niet aan om een brief te lezen want
1. ik lees niet graag (lol) en
2. ik moet die zoizo 3x lezen voor ik besef waar het over gaat.
en dan is er nog die HYPO, als ik een hypo doe (gelukkig voel ik die snel komen) heb ik een drang….drang naar suiker, ik zou bij manier van spreken iemand zn cola pikken, sla eten omdat ik dan denk dat het ook wel helpt, een drang die niet weggaat voor mn suiker weer normale waarden heeft, dus al die tijd is mn drang zo enorm dat ik gewoon niet stop met eten tot het hypo gevoel weg is maar dan is het al te laat want dan staat mn suiker toren hoog.
ik kan niets tegen die drang doen, die is er en gaat niet weg en word vol onbegrip ontvangen bij mn dokter. en mn dokter heeft ooit eens vermeld dat hypo’s niet goed zijn voor je hersenen.
ps. 2x mn eigen bericht moeten lezen 😉
LikeLike
Dag Marc
bedankt voor je reactie en fijn dat je mijn blog volgt.
Je verricht serieus fysieke arbeid. Niet te onderschatten en zeker niet met de hypo’s en hypers die op de loer liggen. Stoer werk wel! Dat je niet op voorhand weet hoe zwaar je dag zal zijn, kan als vervelend worden gezien. Lichtere arbeid vraagt minder insuline dan zwaardere arbeid.
Dat je de vergeetachtigheid ook herkent, sterkt me alleen in het gevoel dat ik niet alleen ben met dit probleem. Er zijn al superveel reacties op gekomen (ook op de Facebookpagina van Aan Tafel met type 1 diabetes) en duidelijk de moeite waard om het opnieuw te bespreken tijdens een consultatie.
Dat je een brief 3x moet lezen eer je weet wat er in staat, dat herken ik bij het lezen van boeken. Na 10 pagina’s, begin ik opnieuw en soms helpt het als ik de personages noteer in een schriftje en de band die ze met elkaar hebben. Het voordeel van de vergeetachtigheid is, dat ik nooit het einde van een film kan onthouden. Wanneer ik hem dan een tweede keer zie, blijft het even spannend.
Een tip voor dat overeten tijdens hypo’s: het is iets wat ik in mijn beginjaren veel te vaak gedaan heb, om toch maar zo snel mogelijk van dat vieze gevoel af te geraken. Ik at en dronk toen vanalles door elkaar, eindigde met heel hoge waarden, spoot bij, zakte weer, had weer een hypo en het circus kon herbeginnen. Nu grijp ik bij hypo’s meteen in met een mini-blikje cola (150 ml). Mijn waarden stijgen hier heel snel van en de drang naar eten is er niet. Misschien is dat iets wat je ook eens kan proberen?
Bedankt voor je reactie!
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Dag Cathy,
Als fan van jou posts kan ik deze nu ook zelf bekijken vanuit mijn eigen blog waar ik zonet mee gestart ben. Om even op dit artikel te reageren, ik ben zo blij dat je hier aandacht aan besteed. Zelf ben ik momenteel een beetje verloren. Ik zit zo in between jobs omdat het moeilijk is achter wat interimwerk om aan vast werk te geraken. Toevallig werk ik eigenlijk ook bij mensen met een beperking, maar dit terzijde. Ik verlies dan ook de hoop niet, maar verloren ben ik wel. Wat betekent ook enorm veel vergeetachtigheid de laatste tijd. Het feit dat ik eigenlijk altijd al een verstrooide professor ben geweest, zelfs nog voor mijn diabetes helpt er natuurlijk ook niet op. En wat er dan al zeker helemaal niet op mag helpen zijn mijn ontregelde waardes. Dus neen, zelf heb ik geen manier of verklaring om dit beter te maken. Behalve dan de steun dat ik uit dit atikel haal eigenlijk!
Groetjes, Sielke
LikeLike
Dag Sielke!
Bedankt voor jouw bericht. En ook bij jou zien we de herkenning van concentratieverlies en de vergeetachtigheid. Toch bijzonder. Ik lees dat je ook tussen jobs zit. De zoektocht naar werk is niet eenvouding omdat we (on)bewust toch ook wel wat rekening willen houden met de diabetes. Zijn je waarden niet minder ontregeld als je thuis bent? Voor mij waren mijn werkdagen eerder de moeilijkste dagen qua suikerregeling.
Blij alvast dat je je gesteund voelt door mijn blog en ik kijk er naar uit om jouw blog te lezen.
Succes in je zoektocht naar werk!
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Bedankt hoor, en het ergste is dat er niet echt een verschil is in mijn waarden met nu eventjes thuis te zitten en te gaan werken. Het is niet dat ik extreem ontregeld ben, maar ik heb toch ook wel al beter gestaan moet ik eerlijk toegeven. En neen, die zoektocht naar werk met diabetes is inderdaad niet gemakkelijk, maar we komer er zeker wel. Ook wens ik jou nog veel suces verder!
Groetjes, en slaapwel!
LikeLike
Hoi Sielke
je vindt zeker je weg. Soms is het net zo belangrijk te weten wat je niet wilt als wat je wel wilt.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike