Stel dat.. we niet in 2018 maar begin jaren ’70 leven. Er is nog niet zo heel veel bekend over T1 diabetes. De hulpmiddelen zijn miniem. We gebruiken varkensinsuline en glazen spuiten, om ons te voorzien van de insuline die we niet kunnen missen. Er zijn nog geen teststrips beschikbaar en we moeten voortgaan op kleurcodes die ons laten weten in welke mate er glucose aanwezig is in onze urine. Onze handtas moet niet zo groot zijn, we nemen namelijk geen glucosemeter, geen strips, geen insulinepen of pompmateriaal mee onderweg. Er wordt eigenlijk enkel thuis nagegaan middels een stripje in een urinestraal te houden, hoe het met onze bloedsuiker zit.
Er zit veel kans in, dat we niet goed weten wat HbA1c wil zeggen, laat staan dat we weten hoeveel dat HbA1c is. Er is geen online community om ervaringen uit te wisselen, er is geen Internet om info op te zoeken. Vaak ken je ook niemand anders met T1 diabetes, want erover praten is niet evident.
Je kent de hype rond CGM en kunstmatige pancreassen niet. Je hebt geen idee wat je bloedsuikers doen tussen de metingen door. Je hoort weinig over nachtelijke hypo’s en de mogelijke dramatische gevolgen. Er is geen enkel alarm dat jou behoedt voor hypers en hypo’s maar ook geen enkel alarm dat je uit je slaap wekt of je vergadering verstoort.
Doordat je geen koolhydraten telt, blijf je allicht helemaal weg van suikers of eet je die enkel bij speciale gelegenheden. Je spuit misschien zelfs maar 2x per dag. Deelnemen aan turnlessen op school of actief zijn op sportief vlak, wordt niet echt aangemoedigd, net omdat je minder kans hebt om hypo’s tijdig op te sporen.
Het waren andere tijden. We zijn nog geen 50 jaar verder, maar er is al zoveel vordering gemaakt. Technologie staat niet stil en toch verlangen we nog altijd meer. We gaan zo op in wat er nu allemaal aan vernieuwing komt, dat we er niet meer bij stil staan, dat er altijd nog mensen met T1 zijn, die hun diabetes moeten behandelen zoals in de jaren ’70. Eentje om over na te denken in dit nieuwe jaar. Iets met dankbaar zijn voor wat we hebben aan mogelijkheden.
Op 11 januari 1922 werd voor het eerst iemand met T1 diabetes succesvol ingespoten met insuline.
Zoete groet,
Cathy
Aan Tafel met Type 1 diabetes 
Poeh dat is inderdaad iets om over na te denken!! Dank je wel en een fijne dag!! X
LikeLike
Dag Bianca
zonder te minimaliseren of te dramatiseren hoe het er nu aan toegaat, blikken we even terug op vroeger en staan we stil bij het feit dat toch nog best wat landen op deze manier verder moeten.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Dag Cathy,
Pfff, je slingert mij terug in de tijd….o wat waren we onwetend toen! In mijn opleiding verpleegkunde werd nauwelijks aandacht gegeven aan diabetes. Suikerziekte was precies de ziekte van de sukkelaars, beiden behoorden tot een minder boeiende categorie. Insuline inspuiten werd ons enkel aangeleerd als techniek om subcutaan spuitjes te zetten. En we wisten ook dat die insuline van varkens kwam. En dat die mensen geen suiker mochten eten. Maar de rest was een donker gat, de dokter had de eenheden bepaald en wij voerden uit.
De kennis van de laatste jaren is fenomenaal, de technieken en inzichten, de synthetishe insulines met hun snelle of verlengde werking, de spuittechnieken, het comfort, de educatie, de preventie…. er zijn zoveel facetten die diabetes verduidelijkt hebben en nog geëxploreerd worden.
Als ik op mijn jaren ervaring terugkijk, moet ook ik bekennen dat ik fouten maakte. Nu weet ik dat die ontstonden uit onwetendheid, maar ook de artsen wisten het vaak niet. Ik herinner me een comateuze dame, volgens de arts door overmedicatie. Uiteindelijk bleek ze in hypoglycaemisch coma te zijn.
Een andere dame kloeg over haar ogen, alles was zo wazig en ze wankelde door de gangen, geen ziel die er aan dacht haar suiker te controleren want dat vroeg een bijzonder labo onderzoek, moest ingepland worden en natuurlijk op voorschrift van de arts.
Ik denk vaak terug aan die mensen: wat zou ik hen graag nog eens verzorgen maar met de hedendaagse kennis van zaken! Zeker weten dat ze zich beter, gezonder en ook meer begrepen zouden voelen.
Lieve.
LikeLike
Dag Lieve
altijd fijn om jouw ervaringen als verpleegster te lezen. Ik kreeg zelfs een beetje kou van je bericht. Je durft gerust zeggen dat het toen moeilijk ging en dat je eigenlijk niet goed wist wat je aan moest met mensen die diabetes hadden. Jammer genoeg merk ik het nog al te vaak, die onwetendheid bij verplegend personeel. Ik denk nu maar even aan mijn tante, die in het ziekenhuis om 11u ingespoten werd met insuline en daarna haar maaltijd voorgeschoteld kreeg. Daar ze 2 onbruikbare schouders had na een ongelukkige val, kon ze zelf niet eten. Haar bloedsuiker bleef dalen, want er was niemand om haar te helpen. De maaltijd werd afgeruimd en ze bleef verweesd achter, met een bloedsuiker die bleef dalen. Ik heb haar toen zo gevonden. Er wordt nog altijd te weinig stilgestaan bij het effect van insuline op een menselijk lichaam.
Gelukkig komt er steeds meer onderricht en komen er technologieën bij. Ook de mensen met diabetes gaan zichzelf meer educeren en dat kan ik alleen maar toejuichen. Kennis is macht, voor beide partijen.
Het ga je goed en bedankt voor je bericht.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Zo herkenbaar, diabetes sinds 1977. Gelukkig zijn de glazen spuiten aan mij voorbij gegaan, naar hetgeen je nog meer schrijft, zo was het ook. Ondanks alle technologieën en vooruitgang is helaas het ziektebeeld en de medicatie nog precies hetzelfde. Insuline subcutaan toedienen, dat is het.
LikeLike
Dag Janetta
bedankt voor je bericht. Wow, je hebt ook al lange tijd diabetes. Een echte ervaringsdeskundige. Heel realistisch ook. Maar we zijn er nog en we stellen het goed.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
heel dankbaar om het bijsturen van mijn diabeet zijn. Het is reeds 32 jaar dat ik diabeet ben en heb al vele verbeteringen meegemaakt. in de beginjaren met een wegwerpspuit en dan de insuline pen en reeds 6 jaar de insuline pomp en sedert een maand de pomp 640 en een week met de sensor die dan reageert op de pomp wanneer die moet stoppen indien een lage waarde optreed. Dank zij goede vrienden die zelf diabeet zijn en mij veel geleerd hebben dat ik al deze pogingen gedaan heb en tevens met de raad van de verpleegster en de specialist. Een grote reden om oprecht dankbaar te zijn, dat er altijd mensen zijn die ons begeleiden en ons bijstaan waar het kan en moet gebeuren. Tot de mensen met diabeet zeg ik, wees moedig en blijf er verder voor vechten ondanks soms mindere momenten, maar het is de moeite waard.Blijven we de mensen met diabeet verder helpen en bijstaan, want daar wordt echt op gerekend.Graag geschreven om iemand met diabeet te bemoedigen want ook die zijn het waard.Een lieve en zoete groet .
LikeLike
Dag lieve Nicole
heel fijn te horen dat het zo goed met je gaat en dat je de laatste jaren zoveel stappen hebt gezet; Het doet je duidelijk deugd en je wordt er beter van. Technologie staat niet stil en het is niet zo evident om na jarenlang insulinespuiten gezet te hebben, over te stappen op een totaal ander systeem, met name de insulinepomp. Dat je nu ook CGM gebruikt, zegt alleen maar hoe gemotiveerd je bent om de diabetes de baas te blijven. Ik ben fier op jou en ik ben zeker dat jij ook fier op jezelf bent. Doe zo voort!
Zoete groet,
Cathy
LikeLike