Elk jaar op 14 november vieren we Wereld Diabetes Dag. De hele maand november zie je op social media en in kranten en tijdschriften, artikels, foto’s en evenementen rond diabetes. Er zijn workshops, lezingen, samenkomsten, voor elk wat wils. Mensen worden steeds mondiger en diabetes steeds minder onzichtbaar. Er was een tijd waarin diabetes echt onzichtbaar was en insuline spuiten iets was voor achter gesloten deuren. Je kon er ook niet over praten, kende ook zeker geen lotgenoten.

Toen ik 20 jaar geleden mijn diagnose Type 1 diabetes kreeg, kende ik helemaal niemand met T1. Er waren wel meerdere familieleden met T2, maar ook daar werd met geen woord over gerept. Ik zocht lotgenoten, mensen om ervaringen mee te delen, iemand, ja ook maar één iemand die snapte wat het inhield zonder dat ik dat met woorden hoefde uit te leggen. Met enige regelmaat krijg ik nog berichten van mensen die net of recent hun diagnose kregen en op zoek zijn naar diabuddies. En af en toe zitten daar ook nog mensen bij, die al heel lang T1 diabetes hebben maar er nog steeds alleen in staan. Die mentale impact is groot en als je dat met niemand kan delen die ook echt weet wat het is, dan snap ik dat je daar behoorlijk weemoedig kan van worden.

In de aanloop naar Wereld Diabetes Dag, word ik samen met nog een hele groep andere Dexcom Warriors, uitgenodigd voor een Warrior Event in Antwerpen. Superspannend! Weten dat je weer mensen gaat zien uit “hetzelfde clubje”, is altijd iets om naar uit te kijken. Al bij het binnen komen worden we verwelkomd met een groene loper. De eerste deelnemers van de dag slurpen al van hun koffie en iedereen is relaxed aan de praat. Ik zie nieuwe gezichten en oude bekenden. Het programma is nog een beetje geheim, maar de foto/videografen en visagiste van dienst, lichten een tipje van de sluier op. Er zijn tijden geweest waarin ik het helemaal niet fijn vond om voor de lens te staan: laat mij maar zelf de foto’s nemen. Een professionele fotoshoot met visagie is echter zo leuk om te doen en je start meteen je dag met een goed gevoel. Zelfzorg is belangrijk, dat ervaar ik steeds vaker nu ik de 50 voorbij ben. Chronisch ziek zijn is niet sexy en dan omarm je al die extraatjes met glinsterende ogen.

Waar we het dan over hebben? Alles is mogelijk, er zijn geen onaangename stiltes. We hebben voldoende raakpunten en het hoeft helemaal niet over diabetes te gaan. Af en toe een hoog of laag alarm tussen de babbels door, met een knipoog over tafel naar de afzender, horen er gewoon bij en niemand die er van op kijkt. Snacks en drankjes zijn voorzien en de sfeer is los en ongedwongen. We volgen korte workshops, praten weer bij, zijn interactief bezig en tussendoor worden er interviews afgenomen en foto’s gemaakt. Ik hou echt van deze samenkomsten, ze blijven me ook altijd lang bij. Dan weet ik weer, hoe dankbaar ik ben voor die steeds zichtbaar wordende diabetes. Sinds de komst van de sensor- en/of pomptechnologie, kom je wel vaker gelijkgestemden tegen. Sommige mensen zie je maar 1x maar anderen kom je om de zoveel jaar weer tegen en je kan de draad zo oppikken.

Ik zie dat er best wat reactie komt op het delen van de vreugde die dit soort events met zich mee brengen. Al enige jaren speelt het idee in mijn hoofd, om af en toe zo’n samenkomsten te houden voor iedereen die daar nood aan heeft. Is dat iets waar jullie op zitten te wachten of zeg je: mij niet gezien, ik vind het welletjes zo? Wat zou voor jou een mooie aanleiding of locatie zijn? Zijn er momenten die je geschikter lijken (avond, weekend, verlofperiode,…) en zou je dan ook willen dat er workshops of activiteiten aan gekoppeld zijn?

Een echte voltreffer op deze meeting, zijn de speciaal voor Wereld Diabetes Dag ontworpen patches, om je sensor te laten shinen. Sven Rayen van Studio Palermo in Antwerpen nam het op zich om twee tattoos te ontwerpen naar ideeën van Warriors Ilyas (tartesyaya) en David (neverbackdown). Onze Nederlandse collegaatjes kregen een stoere patch uit de hand van Henk Schiffmacher (tattoomuseum). Deze patches kunnen een aanleiding vormen om over je diabetes te praten, om je diabetes te laten zien. Via de #seediabetes zie je hoe andere landen het aangepakt hebben en met hoeveel we zijn in deze zelfde club. Er zijn al heel wat patches de deur uit, opgestuurd naar mensen die zitten te popelen om hun volgende sensor te pimpen en ik kijk al vol verwachting uit naar de foto’s en de blije gezichten.

Wil jij graag je mening kwijt, heb je vragen of vind je dit soort blogs gewoon leuk om te lezen: ik lees je berichten en ieder bericht wordt persoonlijk beantwoord. Aarzel niet om contact op te nemen als je nood hebt aan een diabuddy in jouw regio – ik kan je helpen om iemand te vinden.

Zoete groet!

Cathy

Disclaimer: met dank aan Dexcombe en Dexcomnl voor de uitnodiging en de organisatie van dit Dexcom Warrior Event.