Ik was 18, toen ik voor het eerst op kamers ging. “Ver weg van thuis”, heette dat toen, anders mocht je zelfs niet op kamers. Die “ver weg” was precies 100 km met de auto. Het studentenhuis was best gezellig en ik deelde het met een eindejaarsstudente en 2 kunstenaars. Op mijn kamer had ik een zwarte kat, een parkiet, waterschildpadden, een terrarium met wandelende takken en een grote plastiek bak met (oorspronkelijk) twee gerbils (wat snel leidde tot 11 jonkies, ook al verzekerde de verkoper me dat het koppeltje uit 2 meisjes bestond…). Ik had er de tijd van mijn leven: mijn eigen ding doen, zelfstandig worden, ’s morgens, ’s middags en ’s avonds Honey Pops of chips eten, zoveel ik wou.

Ik studeerde af met onderscheiding en een maand later, was ik op weg naar Amerika. Voor het eerst alleen op reis en wat voor een reis. Een jaar als au pair! De vrijheid lonkte. Ik vierde mijn 21e verjaardag in Portland, Oregon en rondde het jaar af als 22-jarige in Chelmsford, Massachusetts. Weer thuis gaan wonen, was niet meteen iets waar ik op had zitten wachten. De routine van thuis was ik niet meer gewend. Niet meer kunnen gaan en staan waar of wanneer ik dat wou. De avondklok die ik in Amerika niet had, verviel en ik moest om 00:00 binnen zijn.

Kort daarna ging ik op mezelf wonen. Ik was bijna 23 en zat boordevol energie. Zoveel plannen, zoveel vrijheid, maar ook zo vaak een lege portemonnee. Ondanks mijn 3 baantjes, had ik nauwelijks geld en was het vaak teruggrijpen naar die vertrouwde doos Honey Pops uit mijn studententijd. Datzelfde jaar werd ik zwanger van de man, die voortaan deel van mijn leven zou gaan uitmaken.

Onze oudste dochter – die 2 jaar later een zus erbij kreeg – is bijna 23. Ze werkt hard, ze gaat sporten en heeft een druk sociaal leven. Haar kamer thuis is weer bezet, na 3 jaar als kotstudent geleefd te hebben. Ze is welkom. We genieten van haar aanwezigheid en ook van haar levensverhalen. We zien haar groeien en volwassen worden. Ze is bijna zo oud als ik, toen ik haar het leven gaf.

Ik zie zoveel jonge mensen om me heen. Mensen die de stap naar op zichzelf wonen willen zetten. Mensen die graag hun eigen boontjes willen doppen en het nest willen verlaten. Sommigen van hen kunnen niet snel genoeg weg zijn, terwijl anderen eerst wat opzij proberen te zetten en de voordelen tegen de nadelen opwegen. Ik zie ook jonge mensen met diabetes, die de sprong willen wagen. Loslaten kan een issue zijn voor zowel ouder als kind. Ouders van kinderen met diabetes, leren al heel snel loslaten. Ze leren hoe moeilijk het is, om hun kleuter af te zetten op school en erop te vertrouwen dat de juf de signalen van een hypo weet te herkennen. Loslaten, wanneer je met je man uit eten gaat en jij jezelf ervan moet weerhouden om de babysit nog maar eens te bellen om te horen wat de bloedsuiker van je kleine jongen was toen hij ging slapen. Een huisje huren in de buurt van de bosklassen, zodat je meteen ter plaatse bent als je hulp nodig is. En dan komt het moment dat jouw kind een tiener wordt en zijn eerste stappen in het uitgaansleven zet. Die eerste verliefdheid, het eerste glas alcohol. Je vraagt je af, of de anders zo pientere vrienden, je wel zullen bellen als je zoon niet meer uit zijn woorden komt en zijn glucosemeter netjes op zijn nachtkastje thuis ligt. Loslaten. Loslaten..

Hij is er klaar voor. Jullie hebben samen de studio ingericht. Er is een kastje met snoepgoed en eentje met reservemateriaal voor pomp en sensoren. De koelkast is gevuld en je weet dat die groenten er na 14 dagen niet meer zo vers zullen uitzien. Het is goed. Echt. Tenslotte heb jij je kind opgevoed en heb jij leren loslaten. Het wordt nu tijd dat jouw kind jou leert loslaten. De knuffel is gemeend en je zegt nog snel dat je extra belwaarde betaald hebt, zodat hij altijd kan bellen als er iets is, ook ’s nachts. Vooral ’s nachts, zonder aarzelen. Want je weet, dat je geen oog dicht zal doen.

Zoete groet,

Cathy