Er rijden geen treinen richting Amsterdam – Centraal omwille van een aanrijding met een persoon. Neem de trein naar Amsterdam – Sloterdijk en stap daar over op een aansluitende trein naar Amsterdam – Centraal.

Ik heb er net een superleuk weekend met diabetesbloggers op zitten. We praten nog even na op Schiphol en beslissen dan om elk onze eigen weg te gaan. Ik drink nog snel een flesje AA sportdrank op (bedankt Carla!) want er komt een hypo aan en ik neem de roltrap naar het perron. Het is er razend druk, want door de afgelaste treinen moet iedereen op eenzelfde trein zijn reis verder zetten. De trein komt er aan en er is niet genoeg plaats voor iedereen. Ik wil heel graag mee, want mijn Thalys trein komt al binnen het kwartier en die wil ik niet missen. Er wordt gepropt en geduwd en getrokken. Koffers worden doorgeschoven, er is geen nood om je vast te houden want we zitten als sardientjes in een blik. Ik drink een tweede flesje AA.

Het is verschrikkelijk warm en benauwd in de trein. Ik hoor het hypo alarm op mijn smartphone luid afgaan in mijn handtas. In die handtas zit een hele voorraad aan drankjes, maar ik kan er niet bij. De deuren van de trein gaan open en iedereen haast zich naar buiten, ik ook. Mijn handen trillen ondertussen zo hard, dat ik de rits van mijn handtas niet openkrijg. Het zweet stroomt me af en de tranen prikken achter mijn ogen. Mijn alarm blijft luid een sirenegeluid geven en ik vind mijn smartphone niet om het af te zetten. Een vrouwelijke treinbegeleider snelt naar me toe en vraagt of het wel gaat met me. Ik schud mijn hoofd en mompel: … diabetes … dringend … suiker nodig.

Ondertussen probeer ik nog steeds de rits van mijn tas open te krijgen. Het doosje waar mijn dextro in zit, klemt en de kordate dame neemt het van me over. Ze friemelt de plastic omhulsels van de dextro’s en propt ze in mijn mond en beveelt me te kauwen. Ze vraagt waar ik naartoe moet en ik stamel: … Thalys… ik weet niet welk spoor. Ze haalt er een collega bij en laat hem mijn koffer dragen. Geen van beiden moet bij de Thalys zijn, maar ze lopen met me mee en ze voert me nog meer dextro. Ze leiden me langs de drukke menigte en brengen me naar het juiste perron. De begeleider van de Thalys wordt ingelicht en ik laat me vallen op een stoel.

Ik zie op mijn smartphone dat ik 60 mg/dl sta (3.3 mmol) met een rechte pijl naar beneden. Niet dramatisch, niet zo laag, normaal ook geen probleem voor mij. Dit is paniek. Paniek, zoals ik die 2 jaar terug ook in Stockholm ervaarde. Hypo’s zijn normaal niet zo’n probleem voor me. Ik neem snelle suikers en doe gewoon verder waar ik mee bezig ben. Hypo’s en paniek zijn echter geen goeie combinatie. Ik had mijn alarm dat me verwittigde, ik had een tas vol suikers, maar het gevoel dat je er niet bij komt, is ellendig. Je gaat op overlevingsmodus en het enige waar je nog aan kan denken is, hoe je aan die suiker kan komen.

Type 1 diabetes is een heel individuele aandoening. Elk ervaart het op zijn manier. Je leert jezelf strategieën aan om op een zo goed mogelijke manier met je diabetes om te gaan. Het is ook een heel erg onbegrepen ziekte. Ondanks het grote aantal mensen met diabetes wereldwijd, heeft “slechts” 10% daarvan Type 1 diabetes. Toch blijft dat een hele grote groep mensen. Diabetes is niet niets. Type 1 diabetes is niet niets. We zijn verantwoordelijk voor elke beslissing die we nemen in onze diabetesbehandeling. Ik had me goed voorbereid op deze treinrit. Mijn CGM-alarm heeft me tijdig verwittigd. Ik had de hypo niet voelen aankomen, door de drukte en de hitte op de trein. Mijn tas zat vol hulpmiddeltjes om hypo’s op te lossen. Je komt nog wel eens voor verrassingen te staan, waar je geen controle over hebt. Zoals deze dus.

Type 1 diabetes is voor vele mensen een ver-van-mijn-bed-show. Ze kennen het niet of krijgen verkeerde informatie door. Als diabetesblogger vind ik het mijn taak, om de buitenwereld (maar ook diacollegaatjes) de verschillende aspecten van diabetes te laten zien. We kunnen niet genoeg voorbereid zijn op verschillende situaties en door dit soort ervaringen, kunnen in de toekomst misschien andere mensen geholpen worden tijdens een hypo waar hulp bij nodig is. Ik ben alvast heel erg blij met de educatie die de treinbegeleidster duidelijk gekregen had, want door haar snelle en adequate reactie, heeft ze erger kunnen voorkomen. Ze herkende de afwezige blik in mijn ogen, het beven, het overmatig zweten, de radeloosheid. Bij deze: bedankt!

Zoete groet,

Cathy