Vandaag start EASD (European Association for the Study of Diabetes) in München. The place to be voor wie graag op de hoogte is van wat reilt en zeilt in diabetesland. Als diabetesblogger is dit voor mij een unieke kans, om van dichtbij mee te maken wat de medische wereld voor ons in de pijplijn heeft. Verleden jaar was ik er voor het eerst bij in Stockholm en ik leerde er heel wat mensen van DEDOC (Deutsche Diabetes Online Community) kennen. Ook deze keer weer heel wat bekende gezichten en ik kijk al uit naar onze momenten samen. Diabetes als gemene noemer is meer dan voldoende om de gesprekken op gang te brengen. De aanwezigen zijn ook allemaal diabetesbloggers: mensen met Type 1, Type 2, partners van personen met diabetes, ouders van kinderen met T1 … elk met zijn eigen invalshoek. Er komen zelfs bloggers helemaal uit Australië en als je dan als T1 uit ons klein Belgenlandje er bij mag zijn, dan vind ik dat toch een hele eer.

Zaventem was een beetje chaotisch en ik moest toch wel even slikken bij de herinnering aan de recente aanslagen. Al onmiddellijk bij het binnenkomen van de luchthaven, moesten de handbagage en koffers gescreend worden. Daar ik niet graag door de scanner loop met mijn CGM en insulinepomp, vraag ik altijd om gefouilleerd te worden. De mensen ter plekke waren een beetje genegeerd en verveeld dat ze dat moesten doen en ze excuseerden zich grondig voor het feit dat er geen kamertje apart was. Weggepropt in het toilet, met een agente voor de deur, werd ik gefouilleerd door een rasechte Westvlaamse. Ze was heel erg geïnteresseerd in de Dexcom en in de insulinepomp. Haar gerichte vragen deden bij mij al een knipperlichtje branden. En ja hoor: mevrouw had zelf ook Type 1. Ze deed haar werk grondig en liet me – natuurlijk – zonder problemen door. Diabetes is altijd een beetje tricky, vooral als je een toestel op je lichaam draagt, dat met een draadje verbonden zit op je buik. Ik maak dan ook meteen zelf duidelijk aan de controleposten, dat ik deze medische toestellen draag en bereid ben om ze aan te duiden en te laten zien. Ze doen er dan ook niet moeilijk over maar ik hou er gegarandeerd een hypo aan over. Stress? Spanning? Stel je voor dat je drugs verborgen hebt op je lichaam? Hoe overleef je zoiets als het met diabetes al zo spannend is?

Op de luchthaven nog snel even lunch gehaald: sushi. Tricky als je diabetes hebt, maar o zo lekker. Mijn bloedsuiker was al aan het zakken, waardoor ik niet zoveel hoefde te bolussen. München zal weer een verrassing worden op vlak van voeding: pretzels, gefrituurd eten, ander brood. Je kan alleszins niet zeggen dat diabetes saai is. 

Straks worden we allemaal verwacht op het event van Roche, om te horen welke nieuwigheden we kunnen verwachten. Ik verbaas me er toch telkens weer over, hoe hard de farmaceutische wereld bezig is met het zoeken naar manieren om de diabetes leefbaarder te maken. Het lijkt heel erg traag te gaan, maar er gaat zoveel energie naar onderzoek en studies, dat het ook niet sneller kan. Ik zal klaarzitten op het puntje van mijn stoel, pen en papier in de hand, zodat jullie van thuis uit mee kunnen genieten van al die nieuwigheden. Benieuwd? Ik ook! Stay tuned!

Zoete groet,

Cathy