Iedere 8 seconden sterft er iemand aan de gevolgen van diabetes… Dit werd me niet verteld bij de diagnose en dit heb ik ook nooit gehoord van mijn dokters. Ik weet niet meer precies wanneer het me voor het eerst daagde, hoe gevaarlijk hypo’s kunnen zijn. Ik weet wel nog heel goed, dat ik in mijn eerste jaren na de diagnose, bang was om te gaan slapen. Bang om mijn hypo’s niet te voelen en niet wakker te worden als ik er een had. Ik snapte heus wel dat hypo’s echt niet enkel overdag hun intrede deden. Toen ik die angst met mijn arts wou bespreken, werd die van tafel geveegd. Ze raadde me aan om te gaan slapen met een waarde rond de 180 mg/dl. Als ik daar nu aan terug denk, is het niet verwonderlijk dat mijn HbA1c niet onder de 8.5% kwam… Maar ik begrijp nu ook waarom ze toen die grens opstelde.

Na 4 jaar insulinepennen, stapte ik over op de insulinepomp. Plots moest ik gaan slapen met waarden rond de 140 mg/dl. Ik vond dat vreselijk eng en mijn slaap leed er onder. Altijd op waakstand, wekker zetten om 03:00 en dan ’s morgens toch wakker worden met verhoogde waarden >200 mg/dl. “Tuurlijk doe je ’s nachts geen hypo’s, die zou je heus wel voelen”… probeerde de endocrinoloog om me gerust te stellen. Ik twijfelde en vroeg me toch echt af of die verhoogde ochtendwaarden geen resultaat waren van nachtelijke, onopgemerkte hypo’s.

Bij de overstap naar een andere diabetesconventie, kreeg ik een nieuwe diabeteseducator. Zij nam mijn vragen – die ik voordien aan mijn endocrinoloog zo vaak gesteld had – serieus en voor het eerst kreeg ik bevestigd dat het wel mogelijk was dat ik ’s nachts te lage waarden had die ik niet opmerkte. Er werden aanpassingen gedaan aan mijn pompinstellingen en ik mocht gaan slapen met 100 mg/dl. Duh?? 100 mg/dl??? Zou ik dat aandurven? Mijn pompinstellingen werden in die mate aangepast, dat ik ’s morgensvroeg extra insuline kreeg, om het Dawn Fenomeen tegen te gaan. Op die manier waren mijn ochtendwaarden meer aanvaardbaar, maar de schrik voor nachtelijke hypo’s bleef.

Sedert de opstart van Dexcom in februari 2013, heb ik geen bevestiging meer nodig van een arts, om te weten dat ik inderdaad te lage nachtelijke waarden kan hebben, waar ik niet altijd wakker van word. Mijn eerste nacht met Dexcom, kreeg ik 4 LAAG meldingen (< 55 mg/dl). De eerste had ik zelf aangevoeld, de volgende 3 niet. Toen wist ik dat mijn leven met Type 1 diabetes nooit meer hetzelfde zou zijn. CGM (Continue Glucose Meting) is geen gadget. Het is een life saver..

Zoete groet,

Cathy