Hun raad is goed bedoeld hoor, dat geloof ik vast. Vaak geuit doordat ze bezorgd zijn in ons of omdat ze willen helpen. Dat die goede raad niet altijd in goede aarde valt, is eigenlijk een beetje verspilling van energie, zowel van de kant van de diabetespolitie als van de ontvanger. Uitspraken als: “Ben je niet bang voor een beenamputatie?” of “Heb je al geprikt, hoeveel sta je?”, zijn voor ons niet echt waardevol. We zullen echt wel prikken als het nodig is en ook al hebben we niet geprikt, dan nog zijn dat onze zaken. Ik vind het ook jammer voor je grootmoeder, dat ze aan de nierdialyse moest, maar daar word ik niet vrolijker van. Dat jij “nooit zou kunnen spuiten, want je zou nog liever doodgaan”, daar kan ik ook niets mee. Er is gewoon geen andere optie. Als je niet spuit, dan ga je dood. Tout court. Punt. Amen en uit.

Diabetespolitie kom je overal tegen. Ik heb ze ook. In mijn vriendengroep of op het werk. Ja, ik heb ook vrienden zonder diabetes, echt waar. Vrienden, aan wie ik al zo vaak heb uitgelegd wat diabetes is. Vrienden, waar ik onmogelijk kwaad kan op worden omdat ze het alweer vergeten zijn. Het is ook geen eenvoudige materie. We kunnen er zelf soms niet aan uit. Er is ook niet één standaard behandeling. We zijn allemaal anders. Jij bent niet zoals je zus of je buurvrouw en wij, met diabetes, lijken ook niet op elkaar. Zo ook voor onze behandeling. Soms weet onze dokter het zelfs niet zo goed meer. En toch moeten we verder en moeten we van elke dag een zo goed mogelijke dag proberen te maken.

De diabetespolitie durft je ook wel eens af te straffen of met de vinger te wijzen. Als je een te hoge waarde hebt bijvoorbeeld en je krijgt te horen: “Ik had toch gezegd, dat je dat beter niet zou eten?”. Hmhm. Als het niet goed was voor mij, dan was het voor jou waarschijnlijk ook niet goed. Het is niet omdat jouw pancreas wel nog insuline aanmaakt, dat jij zomaar alles mag en kan. Dat geldt evengoed voor mij. Je weet niet half hoe vaak ik mijn tong moet afbijten, wanneer ik het aantal gram koolhydraten in je bord zie. Of hoe ik moet slikken bij de flesjes cola die je achterover slaat. Gewoon, omdat ik weet hoeveel werk je pancreas heeft om dat allemaal af te breken. Dat kan jij ook helemaal niet beseffen, want jouw pancreas doet gewoon wat hij moet doen. Je hoeft er helemaal niet bij stil te staan, of jouw pancreas wel voldoende insuline – maar ook weer niet te veel – zal aanmaken om dat goddelijke dessert te verwerken. Jij hoeft niet elke nacht naar bed, met een wakend oog en oor om zeker te zijn dat je de volgende ochtend weer wakker wordt. Weet je, hoe vaak wij politie moeten spelen voor ons eigen persoontje? Elke dag. Elke dag minstens 4x. Elke dag, bij elke hap die we in onze mond stoppen. Elke keer als we onze bloedsuiker prikken. Elke keer opnieuw moeten we onszelf aanmanen en corrigeren en bijsturen. Das genoeg politie op één dag. We hebben geen heel team nodig.

Er zijn vast wel dingen waarmee je ons wel kan helpen. Vraag het ons gewoon. Want we weten dat je het goed bedoelt. Echt waar.

Zoete groet,

Cathy