Ik zie een patroon. Niet op mijn Dexcom Clarity software deze keer, maar een patroon in mijn leven. November en december zijn duidelijk niet mijn favoriete maanden. Het is donker, het is nat en ik hunker naar warme dekentjes op de bank. De glazen gembercitroenthee worden groter, het bingewatchen van series op Netflix loopt uit de hand. Met mijn diabetes gaat het goed of toch grotendeels volgens mijn verwachting. Ik doe wat ik moet doen en ook al zitten er af en toe serieuze uitschieters tussen, over het algemeen zijn mijn waarden veel stabieler en vaker in range dan vroeger. Het is de lusteloosheid, het geen zin hebben in, het niet buitenkomen en het liefst de hele dag op de bank hangen. Eind november liep mijn contract op het werk af en ik heb besloten dat niet te vernieuwen. Tijd voor nieuwe keuzes, tijd voor andere opties. Alleen weet ik nog niet wat. Ik weet alleen, dat ik werk zoek waarbij ik mijn gezondheid niet onderaan het lijstje hoor te zetten. Opkomen voor jezelf, noemen ze dat, die zelfzorg die we zo nodig hebben. Het is niet voor even, maar voor altijd. Niemand anders kan het voor ons doen, die zelfzorg. De “zelf” in zelfzorg, dat is de sleutel tot een andere manier van leven. En dat is wat me momenteel bezig houdt. Hoe wil ik beter voor mezelf gaan zorgen?

Ik ben een lijstjespersoon. Op mijn smartphone staan best wat lijstjes, die dagelijks aangevuld en afgevinkt worden. Ik heb dat nodig, om mijn vergeetachtigheid wat te compenseren maar ook als houvast. Er is nog geen lijstje Zelfzorg op dit moment, maar ik denk er ernstig over na om er toch eentje te maken. Ik kan er misschien op zetten: wees vriendelijk voor jezelf. Of: perfectionisme doodt creativiteit. Even nadenken over: wat heb IK nodig om mijn eigen beste versie te kunnen zijn? Kan ik voor anderen zorgen als ik niet goed voor mezelf zorg? Wat is goed voor jezelf zorgen?

Jouw zelfzorg en de mijne zijn allicht niet dezelfde. Net zoals bij het behandelen van diabetes, is er geen één-regel-voor-iedereen. Er is ook niet zo heel veel te vinden over het zorgen voor jezelf als je een chronische ziekte hebt. Of je nu open bent over je ziekte of niet: ze is er wel en we moeten er zo goed mogelijk proberen mee om te gaan, net omwille van die levenslange factor.

Ik ben grootgebracht in een periode en een gezin, waarin tijd nemen voor jezelf niet echt aan de orde was. Je moest vooral niet zeuren en bovenal veel werken en doen wat er van je verwacht werd. Dat heb ik jarenlang gedaan en ik kan met het hand op mijn hart zeggen, dat ik voor elke werkgever meer dan mijn best heb gedaan. Nog meer zelfs: mijn werkgever kwam eerst. Of ik kon overwerken? Tuurlijk, geen probleem. Of ik enkele maanden de shift van mijn collega er bij kon nemen, omdat zij het even niet meer trok? Ja hoor, dat lukt wel…. En diep van binnen wist ik al, dat het veel te belastend voor me zou zijn. Waarom doen we dat toch? Waarom moeten we altijd zo flink zijn en doen alsof we de hele wereld aan kunnen? Zit het in onze genen? Of is het omdat we willen compenseren voor de verloren tijd tijdens hypo’s? Ik weet het niet… Het gevoel altijd te willen goed doen voor een ander, is vaak groter dan lief zijn voor jezelf. Tot je op een punt komt, waarbij je met je neus voor voldongen feiten gezet wordt: je wordt ziek als je zo verder gaat. Voor jezelf zorgen moet voortaan je prioriteit worden. Pas dan kan je weer voor anderen zorgen.

Ik werk er aan. Niet elke dag en niet consistent (genoeg) naar mijn zin. Er zit ook best wat druk achter als je werkzoekende bent. Je moet opdrachten vervullen, je moet aangeven welke job je wilt gaan doen (ook al heb je geen flauw idee wat dat dan moet worden) en je moet ondertussen ook solliciteren en vacatures opvolgen. Het geeft me stress en ik voel me opgejaagd om zo snel mogelijk iets anders te vinden. Ik wil niet opnieuw onbezonnen aan een nieuwe baan beginnen. Met mezelf in het reine komen en mezelf op de eerste plaats zetten, dat is waar ik nu mee bezig ben. En dat is ook de reden waarom ik een maand mijn diabetesblog niet geschreven heb.

Zoete groet,

Cathy