Af en toe krijg ik wel eens de vraag, of diabetes erfelijk is. Een eerlijke vraag, die ik zelf ook al gesteld heb aan de dokters. Noch diabetes type 1 noch diabetes type 2 zijn erfelijk maar beide types kunnen in bepaalde families wel frequenter voorkomen. Wat de redenen daarvoor zijn, is nog niet altijd duidelijk en waarom de ene persoon het dan wel krijgt en de andere niet, blijft ook een vraagteken.

Onze familie is aan zowel moeders als vaders kant, belast met diabetes. Waar de ene tak van de familie 2 dames kent met T2 en 1 man met prediabetes, zie je bij de andere tak 2 dames en 1 heer met T2 diabetes en maar liefst 3 heren met prediabetes en 1 jongere dame met zwangerschapsdiabetes. Van voorbestemming gesproken..
Toen ik klein was, hadden we een hond en ook die kreeg op het einde van zijn leven diabetes….

In onze familie werd niet gepraat over diabetes en mijn eigen diagnose op mijn 30e kwam dan ook als een complete verrassing. Dat ik dan nog type 1 kreeg, in een familie waar T2 de scepter zwaait, was nog verrassender, maar hey, wanneer is diabetes niet verrassend? Het verbaast me nog elke dag.

Hij heeft geen overgewicht en is behoorlijk actief. Onze Arthur, die dit jaar 18 jaar wordt, slaapt veel en klaagt steen en been. Maar dat is hoe we hem gewend zijn. Hij drinkt veel en vaak en heeft altijd honger, ook als zijn kommetje net leeg is. We lachen wel eens en zeggen smalend dat hij misschien dement wordt en vergeet dat hij al eten gekregen heeft.
Zijn tandvlees is behoorlijk ontstoken en de tandplak hoopt zich op. De dierenarts stelt voor om hem, ondanks zijn hoge leeftijd, toch onder volledige narcose te brengen en zijn gebit op orde te brengen. Hij heeft duidelijk pijn en dat willen we niet voor hem. Met een klein hartje laat ik hem achter en hoop dat zijn leeftijd de narcose nog aan kan.

Nu hij onder narcose is, worden zijn nageltjes ook bijgeknipt. Heel erg nodig, want hij blijft overal achter haken. Zijn mondje ruikt vies, wat normaal lijkt bij tandvleesontsteking. Zijn vacht is ruig en dof en hij heeft her en der kale plekken. De dierenarts besluit om een bloedafname te doen, om na te gaan of er geen diabetes in het spel is. Ik ben stomverbaasd. Waarom heb ik daar zelf niet aan gedacht? Het vele drinken, het constant om eten vragen, het klagen, veel slapen en hij is ook wel wat afgevallen. Kunnen natuurlijk ook allemaal gevolgen zijn van zijn slechte mondhygiëne.
Het bloedonderzoek toont een verhoogde bloedsuiker: 192 mg/dl (10.6 mmol). De dierenarts linkt zijn symptomen aan de verhoogde bloedsuiker en vraagt hoe ver we willen gaan, gezien zijn hoge leeftijd. Hij spreekt over aangepaste voeding, bloedsuikers prikken op regelmatige basis en 2x per dag insuline inspuiten. Je moet natuurlijk ook in de gaten houden of hij wel goed eet, of hij niet overgeeft en of zijn bloedsuiker niet te laag komt. Ik ga naar huis en ben beduusd. Wat moeten we hier nu mee?

Toen onze hond destijds diabetes kreeg, werd er geen behandeling voorgesteld. Hij had staar op zijn ogen en werd langzaamaan blind. Zijn poten vertoonden wondjes en zweren en hij had het duidelijk moeilijk. Dat wil ik niet voor onze Arthur. Rampscenario’s beginnen zich te vormen: van bloed prikken in zijn voetzooltjes of oren tot teveel insuline inspuiten met een serieuze hypo tot gevolg en wat gaan we doen als we op reis zijn? Vinden we wel iemand die hem elke dag kan opvolgen en zijn insuline kan toedienen? Hoe herken je in godsnaam een hypo bij een kat?

Ik vraag de dierenarts om meer duidelijkheid. Kan er geen HbA1c bepaald worden? Misschien is die 192 mg/dl wel veroorzaakt door stress voor zijn behandeling? Was het geen eenmalige verhoging? Tenslotte kan hij ’s nachts nog 8u zonder plassen en dat lijkt me haast onmogelijk als je niet-gecontroleerde diabetes hebt.

Ondertussen probeer ik Arthur zelf te prikken thuis, maar zonder resultaat. Ik krijg geen bloeddruppel uit zijn oortje, ook niet uit zijn voetjes. Kereltje, ik hoop zo hard dat het vals alarm is..

De dierenarts vraagt of ik kan langskomen om te leren hoe we insuline moeten inspuiten. Ik ben er niet klaar voor, ik wil weten wat zijn bloedsuikers de voorbije weken hebben gedaan. De dierenarts vraagt een fructosaminebepaling aan. Blijkbaar wordt een HbA1c meting enkel bij mensen gedaan, niet bij dieren. We wachten nog even af..

Het verlossende bericht: de fructosaminewaarden van Arthur zitten tussen de vooropgestelde marges. Hij heeft geen diabetes! We kunnen weer ademen. Arthur ligt in dromenland. De antibiotica die hij kreeg na zijn tandvleesbehandeling, heeft hem deugd gedaan (ook al was het een heel gevecht om die pilletjes in zijn keel te krijgen). De kale plekken op zijn vacht zien er beter uit, hij eet met smaak en gaat weer op ontdekkingstocht in de tuin. Ik vind dat onze familie genoeg “gezegend” is met diabetes.

Met zoete groet,

Cathy