De kinderen schreeuwen mijn naam en zijn superblij dat ik er ben. Ze hangen aan mijn benen als kleine aapjes en de schittering in hun oogjes zegt voldoende. Ik zie ze graag, allebei en de liefde is wederzijds.
Toen ik anderhalf jaar geleden solliciteerde voor deze baan als persoonlijk assistente, wist ik niet wat er op mijn pad zou komen of hoe ik dit zou aanpakken. Ik lichtte mijn werkgever meteen bij de sollicitatie in over het feit dat ik T1 diabetes heb en dat dat geen belemmering is voor mij om mijn werk met volle overgave te doen. Ondertussen werk ik al 10 jaar als Persoonlijk Assistente – zowel bij volwassenen als bij kinderen – en ik doe dit werk heel graag.
Het is druk geweest, dat anderhalve jaar, ook al heb ik een uurrooster van 15,5u per week. Ik word ouder en ik voel dat. Zittend spelen op de grond, weer recht komen, heffen en tillen, actief bezig zijn met jonge kinderen, het is niet meer zo evident. Het is eigenlijk veel zwaarder dan ik had verwacht. De pijnklachten blijven niet uit: ruglast, nek- en schouderpijn en sterk schommelende bloedsuikers. Sinds een paar weken is daar ook heel vervelende zenuwpijn bij gekomen, die heel wat weg heeft van zona, maar dan zonder de blaasjes. Ik raak sneller geïrriteerd en kan minder verdragen. De hypo’s volgen mekaar op en ik drink veel te veel cola. ’s Avonds ben ik pompaf en ik ben blij als het weekend is.
Samen met mijn gezin, heb ik besloten dat het goed geweest is. Ik heb mijn best gedaan, meer dan mijn best. Het lukt me niet meer om te zorgen voor dit gezin, zolang ik niet voldoende meer recupereer om voor mezelf te zorgen. Mijn lichaam schreeuwt om rust en de zenuwpijnen wegen heel erg op me. Mijn laatste werkdag in dit gezin ligt vast: 30 november. Wat ik daarna ga doen? Even rust nemen… adempauze. Mezelf goed verzorgen en een manier zoeken om de lasten draaglijker te maken. Ik kijk er naar uit, maar zal de kindjes hard missen. We hebben veel gelachen samen en ik heb hen veel kunnen bij brengen. Ze zullen niet begrijpen waarom ik niet meer kom. Ze zullen verdriet hebben en dat doet mij ook verdriet. Ik duim voor dit gezin, dat ze iemand vinden die mijn taak kan overnemen en die deze kinderen verder kan begeleiden in hun groei en hun drang naar zelfstandigheid. Omdat ze het verdienen. Omdat ik het verdien.
Zoete groet,
Cathy
wauw, dat klinkt ernstig en ja mss heb je een goede beslissing genomen voor jezelf. Uiteindelijk ken je je lichaam en zijn signalen altijd beter dan iemand anders. Respect dat je dat al die jaren hebt gedaan en ik ben zeker dat niemand je beslissing zal kwalijk namen. Je zal die tweeling missen, zou niet normaal zijn indien anders.
Jouw ijver en inzet zullen je overheen helpen en als je je geweten bent van de steun van je familie komt alles wel goed. All speelt de donkere periode van winter niet altijd in je voordeel; ik kan het weten. Toi toi, matie
Walter
LikeLike
Dag Walter
soms is het gewoon tijd om tijd te nemen voor jezelf en te helen.
Gisteren genoten van een koude maar zonnige herfstwandeling in het Zoniënwoud. Dat de wintermaanden maar snel voorbij zijn. Op naar zon!
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Cathy het was wel even schrikken toen ik dit allemaal las, maar begrijp dat je nu eerst voor jezelf moet zorgen. Ooit heb je tot mij gezegd draag zorg voor jou zeg en zeg dit nu ook tot jou. Neem de nodige tijd en doorheen jou wilskracht en goede moed komt het zeker in orde. Weet dat ik jou iedere dag meedraag in mijn gebed, terwijl wij voor al onze zieken bidden.Cathy, veel goede moed en weet dat het zeker goed zal komen want je bent er toch nog zo nodig. Het allerbeste met veel goede moed en een vriendelijke en lieve groet van Nicole
LikeLike
Dag lieve Nicole
wat mooi dat je me elke dag meedraagt in je gebed, dat geeft rust. We zorgen op een bepaalde manier allemaal voor elkaar.
Warme knuffel en zoete groet,
Cathy
LikeLike
Een heel moedige beslissing! Samen met je gezin zal het lukken om uw leven een andere richting te geven naargelang uw noden. Neem uw tijd
LikeLike
Dag Hermine
Bedankt voor je fijne reactie x
Zoete groet
Cathy
LikeLike