De 22e editie van het Diabetessymposium & Leefstijlbeurs is achter de rug. De samenhorigheid is weer groot, het weerzien blij. Elk jaar opnieuw kijk ik uit naar deze tweedaagse in Gent. Dit jaar is voor mij extra bijzonder, omdat ik er mag zijn als Ambassadrice 2019.
Zoals elk jaar, begin ik de ochtend met een persoonlijke begroeting van de aanwezige standhouders en organisatoren. Het doet me deugd om te zien, hoeveel mensen er energie, tijd en geld steken in het inrichten van dit symposium ten voordele van mensen met diabetes. Het doet evenveel deugd om te zien, hoeveel dokters, diabeteseducatoren, (thuis)verpleegkundigen, podologen, diëtisten, .. er hun beroep van maken om ons te helpen in ons leven met diabetes.

Dit jaar zijn er niet echt veel nieuwigheden op de markt, maar dat vind ik niet zo erg. Het thema van Werelddiabetesdag 2019 is Diabetes & Familie. Naast mijn eigen familie, heb ik ook mijn diabetesfamilie en dat zijn jullie allemaal: jullie, mensen die leven met diabetes, maar ook de professionele mensen, die er zijn om ons te steunen en ons te leren hoe we best met die diabetes kunnen omgaan.

Ik mag weer toffe en boeiende mensen leren kennen. Zoals elk jaar opnieuw, ervaar ik deze tweedaagse als bijzonder emotioneel. De onderlinge verbondenheid is groot, het gevoel van elkaar te begrijpen zonder woorden ook. Er worden niet enkel flesjes cola en druivensuiker, maar ook knuffels, zakdoekjes en troostende armen rond schouders uitgedeeld. Ik zie tranen prikken in ogen van mama’s, stemmen die stokken tijdens de getuigenissen van de ervaringsdeskundigen, een zaal die muisstil en met verstomming verslagen is. Ja, we zijn vrolijk. Ja, we doen ons best om een zo normaal mogelijk leven te leiden met diabetes en ja, we zijn blij voor de mogelijkheden die ons hier in België geboden worden.
Diabetes blijft een onzichtbare ziekte. Een ziekte, die nog zo vaak onbegrepen wordt. Een ziekte, waarvan wij zo vaak moeten horen: Wees blij dat het “maar” diabetes is… het kon veel erger zijn.
De impact die diabetes op ons leven heeft, wordt zwaar onderschat. Wat er elke dag omgaat in ons lichaam, in ons hoofd, in ons hart, dat is iets wat je niet aan de buitenkant ziet, want we houden ons sterk, we gaan door, we doen wat we moeten doen om te (over)leven. Insuline houdt ons in leven. Insuline kan ons leven ook stoppen..

Met een droef hart draag ik vandaag deze blog op aan Lauren en haar familie en vrienden. Rust zacht, Lauren. Je had nog zoveel in je mars. Het heeft niet mogen zijn.

Zoete groet,

Cathy

Praat met ons mee op mijn Facebookpagina van Aan Tafel met Type 1 diabetes of laat een reactie na op mijn blog.