Het is weer zover: november diabetesmaand. De hele maand zie je niet enkel online maar ook in kranten, tijdschriften en op TV, heel wat berichtgeving verschijnen over diabetes. Diabetes Awareness, heet dat dan, mensen bewust maken van wat diabetes is en wat de symptomen zijn. Want geef toe: hoe sneller je de symptomen herkent, hoe sneller de diagnose komt en hoe beter je kansen zijn om je beter te gaan voelen. Wanneer ik terug denk aan mijn eigen diagnose, 17 jaar geleden, dan weet ik nog heel goed hoe slecht ik me voelde. Niet 1 week, niet 1 maand, nee, maar liefst 8 maanden aan een stuk. Ook al zijn er 7 mensen met T2 diabetes in onze familie, ik had geen idee wat het was of hoe ik de ziekte kon herkennen.

Toen ik uiteindelijk mijn diagnose T1 diabetes kreeg, weet ik me te herinneren, was ik vooral opgelucht. Opgelucht, dat het niet tussen mijn oren zat. Opgelucht, dat ik een dokter had gevonden die mijn klachten wel serieus nam. Opgelucht, dat we in een Westers land leven, waar we heel wat kansen krijgen om de ziekte aan te pakken en op een zo goed mogelijke manier die nieuwe bondgenoot in te passen in ons leven.

Hoe mijn leven er uit zag zonder de diabetes, dat weet ik niet zo meteen meer te zeggen. Onbezorgder misschien? Ik weet het niet. Je kan ook niet simuleren hoe je leven zou gelopen zijn zonder diabetes. Ik had alvast heel wat mensen nooit leren kennen, als ik geen diabetes had gekregen. Ik had misschien niet geweten wat koolhydraten waren en hoe belangrijk insuline is in ons dagdagelijkse leven. Ik had er allicht nooit bij stilgestaan, hoe een onzichtbare ziekte zo misbegrepen kan worden.

Ik heb er van geleerd, van die 17 jaar T1 diabetes. Geleerd, dat diabetes meer is dan 1 + 1. Geleerd, dat diabetes vooral een ziekte is van zelf doen, zelf ervaren, zelf toepassen en zelf gevolgen dragen van de keuzes die je maakt. Ik heb geleerd dat diabetes bij iedereen anders is, dat er geen methode-voor-iedereen bestaat. Begrepen dat wat ik doe, heel erg haaks kan staan op wat een andere persoon met diabetes doet. Ook over mezelf heb ik veel geleerd. Dat ik kan doorzetten, dat ik mag vallen en weer opstaan en dat ik ook meerdere keren dezelfde fout mag maken. Ik heb geleerd, dat jongetjes van 7 zich afvragen of die mevrouw met die prachtige flatlines nooit pieken of dalen kent en hoe delicaat het delen van dat soort informatie kan zijn. Hoe misbegrepen het kan worden, als je vol trots jouw once in a lifetime flatline laat zien. Geleerd, dat niet iedereen de kans krijgt om de hulpmiddelen te gebruiken die voor hem het waardevolst kunnen zijn. Geleerd, dat ik zo van koolhydraten hou dat ik ze voor geen geld ter wereld zou opgeven, ook al betekent dat, dat ik meer moet vechten om de voornamelijk pieken dan, onder de knoet te houden. Ik heb geleerd, dat dokters ook maar mensen zijn en dat we gerust kunnen overleggen zonder dat wij ons minder waard moeten voelen. Want elke dag, elke dag opnieuw, bouwen wij ervaring op. Elke dag, leren we bij. Elke dag, nemen we zelf verantwoordelijkheid voor wat we doen, wanneer we het doen en hoe we het doen. Telkens opnieuw verslaan we hypo’s, rusten we uit na die vermoeiende hypers en gaan we door. We gaan door, omdat er geen andere optie is. Opgeven is geen optie.

November diabetesmaand. Met als opening de 22e editie van deze Diabetessymposium & Leefstijlbeurs te Gent, op 7-8 november. Ik nodig jullie dan ook heel graag uit, om er bij te zijn.
Op 14 november is het Wereld Diabetes Dag. Meer dan 160 landen hebben deze datum voorbehouden voor mensen met diabetes. Deze dag werd gekozen, ter herinnering aan Frederick Banting, die samen met Charles Best, insuline ontdekte in 1922.
Het thema van dit jaar is Diabetes & Familie. Het belang van familie en een netwerk rondom jou en de rol die deze mensen kunnen spelen in het omgaan met diabetes, staat voorop. De gekende blauwe cirkel, zal je deze maand dan ook heel veel zien, want die staat symbool voor de verbondenheid die er is tussen mensen met diabetes.

Ik verwelkom jullie graag als ambassadrice 2019 in Gent, op 7-8 november, van 14-17u in het ICC. Be there!

Zoete groet,

Cathy