Naar jaarlijkse gewoonte, mag ik weer een voordracht geven op de lokale middelbare school. De leerlingen van de richting Verzorging en een klas Grootkeuken komen samen om meer te horen over hoe het is om te leven met T1 diabetes.
Ik vind het heerlijk om voordrachten over diabetes te geven. Het is een fijne school ook, waar ik elk jaar opnieuw, mijn verhaal mag komen vertellen. Het is niet niets voor een grote groep tieners om de hele tijd stil te zitten op de bank en te luisteren, zonder onderbreking. Na een voordracht van 2u en heel wat interactie van de leerlingen en hun leerkrachten, mag ik mijn spulletjes weer inpakken en tevreden naar huis rijden. Nog snel even een hap halen, voor ik naar het werk moet vertrekken. Wat is het lang geleden dat ik nog eens een broodje martino gekocht heb. Ik heb er zo’n zin in!
Bij thuiskomst denk ik terug aan mijn voordracht, waar ik verteld heb dat ik 45 min op voorhand moet bolussen, om maaltijdpieken te vermijden. Ik kan me wel voor het hoofd slaan… hoe kon ik dat nu vergeten? Ik weet toch hoe stokbroodjes mijn waarden helemaal in de war kunnen sturen? Niets aan te doen. Ik verhoog mijn basaal patroon naar 140% voor 45 min en hap mijn broodje weg. Halverwege het broodje voel ik het al… de gekende hyper-klop-van-de-hamer. Ik heb nog heel wat actieve insuline en weet dat ik met de gebakken peren zit. Mijn waarden zullen alleen maar verder stijgen en daar kan ik nu niets meer aan verhelpen. Mijn broodje eet ik met tegenzin verder op, want tenslotte heb ik wel gebolust voor 65 gr koolhydraten.
Ik voel mijn oogleden zwaar worden. Mijn keel zit dicht en het voelt alsof ik een kom havermout gegeten heb zonder de melk erbij te gieten. Een dekentje nemend op weg naar mijn zitbank, besluit ik om even te gaan liggen. Voor het zekerste zet ik toch maar mijn wekker. Ik heb nog 40 min voor ik naar het werk moet vertrekken. Gadver, ik voel me echt ellendig nu. Mijn waarden stijgen al tot een stuk boven de 400 mg/dl (22.2 mmol), terwijl ik de hele voormiddag netjes stabiel was. Echt kut dit.
Ik heb er geen zin in. Moest ik nu nog even kunnen verder slapen. Mijn portie water voor de dag heb ik nu wel binnengekapt, iets wat ik zelden drink maar wat nu o zoveel deugd doet. Er zullen nog wel een paar toiletbezoekjes volgen. Wat is het lang geleden dat ik nog eens zo hoog gestaan heb. En het broodje was nog niet eens zo lekker…
Op het werk is al snel duidelijk, dat ik richting hypo ga. Het tijdelijk verhogen van mijn basaal, blijkt volkomen zinloos. Mijn timing van de bolus, zat gewoon mega verkeerd. Great… Dexcom laat van zich horen en mijn attente zorgkindjes rennen al schreeuwend “cola drinken!” richting mijn tas. Ik giet het zwarte vocht naar binnen en verlang naar mijn bed. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, zeggen ze. Die ezel heeft geen diabetes, echt niet.
Zoete groet,
Cathy
Aan Tafel met Type 1 diabetes 
Zo realistisch neergeschreven. Vind het echt fijn dat je zoiets wilt delen!
LikeLike
Dankje Hermina, ook dit hoort er bij.
Zoete groet
Cathy
LikeLike
Dag Cathy. Sneu voor je maar zou je zelf niet beter moeten weten? Als diabetici is regelmaat toch ook belangrijk in medicatie. Ik moet insuline combineren met glucophage. In zo’n situatie als jou bij een niet geplande maaltijd neem in de gluco van ’s middags en de insuline bij normaal middaguurtje. Ook ideaal als je reist naar bv zuiden omdat ge dan maximaal 6 medische momenten kunt hebben. Maar idd hoge waarden vertalen zich daarna in vermoeidheid als terug zakt. Komt altijd wel goed maar je voelt je depri als het zoch voordoet.
Toi toi
LikeLike
Dag Walter
Uiteraard moet ik beter weten. Mensen met diabetes blijven mensen he. Het gaat niet altijd zoals het moet en we vergeten ook wel eens iets. Vandaag weer beter en weer een ervaring rijker.
Zoete groet
Cathy
LikeLike
Hey, was geen kritiek hé, verre van dat. We leren ùet vallen en opstaan maar mss ben ik daar ietse maniakaler mee bezig gezien slechte ervaringen van niet consequent te zijn. Sorry dus als hard klonk.
LikeLike
Dag Walter
Ik ben ook hard voor mezelf maar soms moeten we onszelf wat minder hard neerhalen en het ok vinden dat we ook eens op onze bek gaan. Diabetes hebben vraagt 24/7 inspanning.
No hard feelings he 🤗
LikeLike
Waarom zou ik? Of course no hard feelings. Iedere dag een smakelijk receptje en verwijzingen naar waar producten vinden. Mooi mooi! Doe zo voort en we spuiten er op los en laten de zon voor iedereen schijnen hihihihi. Take care
LikeLike
Pfff, wat een heftig verhaal Cathy.
Ik vraag mij meermaals af of mensen zonder diabetes begrijpen, of zich enigszinds kunnen inbeelden welke heftige lichamelijke sensaties het lichaam doormaakt bij hypo’s en hypers. Om nog maar te zwijgen van de mentale onrust en bezorgdheid die je verplichten tot onmiddellijke actie.
Je beschreef dit zo treffend en levensecht.
Ik hoop dat de jonge mensen veel opgestoken hebben van je voordracht en ze zich je woorden herinneren wanneer ze geconfronteerd worden met iemand met diabetes.
Blijven educeren en blijven schrijven Cathy!
LikeLike
Dag Lieve,
bedankt voor je warme woorden alweer. Dit zijn voor mij heel normale situaties, ik weet van niet beter meer. Maar net dit soort verhalen kan aantonen waar wij mee geconfronteerd worden en dat iets zomaar in je mond stoppen, niet voor iedereen weggelegd is. Er komt toch wel wat meer bij.
Binnenkort mag ik nog een extra voordracht gaan geven, in een klas waar een leerling met T1 diabetes zit. Spannend!
Zoete groet,
Cathy
LikeLike