Een kind dat ziek is, vraagt spontaan naar zijn bedje. Het weent, laat zich hangen, weigert te eten en kijkt je met rode kaken vragend naar troost, aan. Als volwassene wordt dat niet meer zo gewaardeerd, er hangt teveel aan vast. Je hebt zoveel te doen, je moet gaan werken. Ik werk ook graag en vind het helemaal niet erg om te werken. Maar soms, lukt het even niet meer. En dan wil ik weer heel even dat onschuldige kind zijn, dat er niet om geeft wat een ander denkt, maar voor zichzelf kiest en met een dekentje en een kop warme thee op de bank duikt.
Ik ben misselijk, mijn neus drupt onophoudelijk en de druk op mijn sinussen bezorgt me al een hele week een doffe, kloppende hoofdpijn. Waar ik normaal gezien altijd ruimschoots een uur voor mijn maaltijden moet bolussen, durf ik dat nu even niet. Het lukt niet zo goed om te eten, omdat ik meteen misselijk word. Als je dan net een flinke hoeveelheid insuline toegediend hebt, zit je gegarandeerd met een knetter van een hypo. Maar ik verman me en ga gewoon werken.
Het is druk, te druk. Het lukt me niet. Ik kan de hoge stemmetjes van de kinderen waar ik voor zorg, even niet hebben en mijn geduld is zoek. Ik wil alleen maar naar huis en mijn bed in. De hypo’s volgen elkaar gestaag op en ik heb niet de tijd om te recupereren. Je hebt geen idee hoe opgelucht ik ben, wanneer ik om 18u30 de deur achter me toe trek en de stilte van mijn auto opzoek. Ik blijf nog 5 min zitten, nog een colaatje wegwerkend omdat mijn Dexcom aangeeft dat ik dat toch best doe. Zou ik nu al bolussen voor mijn avondmaal straks, of toch maar beter wachten? Zal mijn maag het eten aan kunnen? Ik heb geen zin in nog meer cola…
Na een weekje op de sukkel, is de doffe hoofdpijn er nog altijd en het weeë buikgevoel blijft hangen. Ik zoek toch maar de huisarts op en laat mijn werkgever weten dat ik vandaag niet kom. Het lukt me niet. Het schuldgevoel speelt op, maar ik besluit dat ik nu in de eerste plaats voor mezelf moet zorgen. Zorgen voor iemand anders lukt nu echt niet en al zeker niet voor 4 drukke kindjes.
Een weekje thuis, schrijft de huisarts voor. Ze neemt het ernstig en ziet dat ik er toch wel een beetje door zit. Ik recupereer niet meer zo snel als vroeger en de hypo’s eisen hun tol. Ik kan niet veel meer hebben. Toegeven dat het niet meer gaat, is niet makkelijk. Ik had ook een hele leuke dag gepland voor het weekend (Wetenschapsdag diabetes in Gasthuisberg Leuven), maar helaas, ik moest forfait geven. Ik ga bankhangen, een beetje Netflixen, yoghurt met rood fruit eten en veel drinken. En slapen, heel veel slapen. Ik duim voor veel minder hypo’s, minder schommelingen en minder stress. Dan wordt het weer beter. Dan kan ik er weer tegen. Maar nu even niet.
Zoete groet,
Cathy
Aan Tafel met Type 1 diabetes 
Courage. Uit ervaring weet ik dat hypos niet leuk zijn en gewoonlijk gevolg van mismatch voeding en inspanning, bv lange wandeling. Maar ja, duurt eventjes vooraleer verwerkt. Slechte belgische weet en grieptoestanden in combinatiemet hypo, er bestaan leukere cocktails. Soigneer je en tot binnenkort
Walter
LikeLike
Het wordt een weekje uitrusten en zoeken naar oplossingen voor de hypo’s.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Ik kan je de hand schudden helaas. Al drie weken half en zo ontzettend verkouden. Mijn glucose waardes blijven daardoor vaak hoog. Heb jij ook last van je ogen toevallig?
Beterschap!
Liefs Anouk
Instagram: diabblog
LikeLike
Dag Anouk
oooh je hebt het ook zitten? Ja, hier ook lastige ogen. Precies alsof er zand in zit.
Ik duim voor jou dat het snel mag keren.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Cathy, ik wens jou vooreerst veel beterschap en hoop voor jou dat je vlug mag herstellen, maar neem er de nodige tijd voor, wat toch belangrijk is met jou diabeet zijn. Ik las van de geregelde hypos, wat wellicht normaal is bij moeilijk eten en zich niet goed voelen. Ik maakte geregeld hypos door het vele verhuizen, wat ik denk dat het normaal is, en melde dit aan de verpleegster en zei dat dit heel goed en verstandig was van dit te zeggen en hebben het aangepast tot ik dan op 4 december terug op controle ga en gaan dan zien wat er gebeuren moet. Nu moet ik voor s middags en s avond een half uur bolussen voor de maaltijd, om zo te pikken die verbeteren en indien nodig mag ik bellen. U ziet Cathy dat het bij mij totaal iets anders is. Ik wens jou veel beterschap en een goed herstel en draag zorg voor jou zelf en dit met een zoete groet van Nicole
LikeLike
Ook voor jou een zoete groet, Nicole.
LikeLike
Spoedig herstel! Als niet-diabeet kunnen we ons niet voorstellen wat bovenop je ziek zijn er nog bij komt kijken door diabetes ! Het is goed dat je dat meegeeft en meedeelt!
Een oma
LikeLike
Dag lieve oma,
als je diabetes hebt, wordt dat niet echt gezien door de buitenwereld (zolang je geen zichtbare complicaties hebt). Het blijft een onzichtbare ziekte. Schommelingen en ontregelingen zijn niet zo’n fijne gewaarwordingen in je lichaam. Net doordat dat uiterlijk niet te zien is, is het ook moeilijk om zoiets duidelijk te maken aan de buitenwereld en aan een werkgever bijvoorbeeld. Alsof dat niet “voldoende” is om ziekteverlof te nemen.
We werken zeker aan een spoedig herstel. Bedankt voor je niet-aflatende steun.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike