Voor Jirina, voor Tim, voor Marie en voor Nina. Voor Esmée, voor Ilyas, voor Cato en Jennifer. Voor Timo, Jits, Mike, Anne J., Sanne, Talitha, Myrthe, Tilly, Anne, Samantha, Devlin, Anniek, Lisa, Jonah, Jana, Jordy, Leonneke en alle andere kanjers die op jonge leeftijd de diagnose T1 kregen: ik ben trots op jullie.

Voor Chantal, voor Katja, voor Sara en voor Marian. Voor Stefanie, voor Yasmine, voor Inge en voor Benny. Voor Veerle, voor Leen, Astrid en alle andere mama’s/papa’s die weten als geen ander wat het betekent om te horen dat jouw kind een ongeneeslijke ziekte heeft: dank je.

Voor Annabelle, voor Bianca, voor Leo, voor Stijn, Karin, Dominique, voor mijn liefste tante, voor Jean-Pierre, voor alle mensen die net als wij diabetes hebben, ook al is het geen T1 en hebben zij misschien minder toegang tot uitstekende zorg en hulpmiddelen omwille van een ander type diabetes: ook jullie zijn toppers!

Voor Mariette, voor Jan, voor Nadine, voor Griet, voor Rebecca, voor alle educatoren die ik ooit gehad heb: jullie hebben een aartsmoeilijke taak om al die mensen met diabetes te blijven begeleiden en het beste toe te wensen: niets dan respect.

Voor Justine, voor Liesbeth, voor Sarah, Marleen en Yuri, en alle andere mannen en vrouwen, die desondanks hun diabetes toch prachtige kinderen op de wereld gezet hebben: wow!

Grootouders, onthaalmoeders, leerkrachten, begeleiders van de jeugdbeweging en sportploegen: bedankt dat jullie mensen met diabetes een kans geven om gewoon deel te nemen aan het dagelijks leven.

Voor Mieke, Will, Sofia, Bastian, Eric, Myriam, Lut, Dana, Sara en andere lotgenoten, die de diabetes niet op de reguliere manier kregen of die naast de diabetes nog andere chronische ziekten erbij hebben, die na zwangerschapsdiabetes de diagnose T1 diabetes kregen of die na jarenlang diabetes gehad te hebben, plots te horen krijgen dat ze eigenlijk nooit diabetes hadden: ik weet niet hoe jullie het doen, maar jullie doen het wel!

Voor Cyriel, voor Johan, Martine, Kevin: samen met zoveel anderen kregen jullie niet de diagnose tijdens de kinderjaren, maar middenin jullie gezinsleven en beroepscarrière: chapeau dat ook jullie de diabetes een plek geven in jullie drukke bestaan.

Voor onze dokters, die ook niet altijd raad weten, die liefst genezing willen, die ons op weg zetten, ons aansporen om beter te doen, die ons niet laten vallen als we nog maar eens veel te eigenwijs willen zijn, die sommige problemen gewoon niet kunnen oplossen en niet te lam zijn om dat ook toe te geven: we hebben jullie nodig!

Voor Katrien, voor Johan (+), voor Chris: jullie weten waarom. Praten over complicaties blijft moeilijk en we horen er liefst niets over. Ik hoop dat het wijzende vingertje jullie niet achtervolgt en dat jullie blijven geloven dat jullie een slecht lotje getrokken hebben en dat het niet jullie schuld is. Blijf erover praten, ook dat is een deel van diabetes.

Voor Griet, voor Els, voor Pascale en mijn andere vriendinnen, die me er nooit op wijzen dat het alweer over diabetes gaat: ik zie jullie graag.

Voor mijn man, die 100% achter mij staat en mij het duwtje in de rug geeft om te blijven doorgaan.
Voor mijn dochters: niets dan onvoorwaardelijke liefde.

Bedankt allemaal x

Cathy