Zo’n 17 jaar geleden, toen ik net mijn diagnose kreeg, bestond er in België nog geen DOC (Diabetes Online Community). Er waren geen diabetesblogs, geen Facebookgroepen of fora waar ik terecht kon met mijn vele vragen. Zelf kende ik ook niemand met T1 diabetes en het voorstel van de dokter om eens langs te gaan bij een voordracht van de diabetesliga… wel… ik vond daar niet echt aansluiting. Ik was op zoek naar mensen van mijn leeftijd, mensen die net als ik T1 hadden.
Gedurende bijna 10 jaar, was ik heel actief op het Diabetesforum in België. Jammer genoeg is dat forum al een tijdje uit de ether. Er kroop heel veel tijd en energie in, maar we kregen er ook heel veel voor terug, waaruit een paar mooie vriendschappen. Mensen, die ik zonder de diabetes nooit had leren kennen. Het was voor mij de start van online praten over diabetes.
Toen ik in 2015 de vraag kreeg, of ik geen zin had om te bloggen over diabetes, moest ik daar toch wel even heel hard over nadenken. Zag ik het wel zitten, om weer iets rond diabetes te doen, nadat het diabetesforum was stopgezet? Het is een verbintenis, iets wat je met je volgers opbouwt, interactie die je creëert en waarbij je een steun kan zijn voor anderen. Mensen leren elkaar kennen online, spelen op elkaar in, leren van elkaar en durven vragen stellen. Vaak is het een eerste stap om nieuwe technologie toe te passen, om minder schaamte te hebben rond diabetes door bijvoorbeeld niet langer je diabetestools te verbergen. Mijn blog ligt me nauw aan het hart en elke maandag opnieuw probeer ik jullie te bereiken om te zien wat er bij jullie leeft.
Je bent niet alleen, ook al voelt het soms zo. Aan wie vertel je, hoe blij je bent dat je nieuwe HbA1c waarde gedaald is na je harde werk? Wie begrijpt als geen ander dat je helemaal geen zin hebt om uit bed te komen na een rotnacht met ellendige waarden? Het doet deugd om blauwe hartjes te zien bij een diabetesverjaardag van een kindje met T1. Weten dat er mensen rondom jou zijn, ook al wonen ze mijlen uit de buurt. Herkenning vinden online, antwoorden krijgen op je vragen na de openingsuren van je ziekenhuis, tips krijgen om zo goed mogelijk om te gaan met je chronische ziekte. Jullie verhalen zijn belangrijk, jij telt mee! Ik hoor je. Wij horen je. #IHearYou
Ben jij er ook? Ben jij een steun voor anderen met diabetes? Jij bent een belangrijke schakel en je kan er voor zorgen dat anderen zich gehoord voelen. #IHearYou
Zoete groet,
Cathy
Aan Tafel met Type 1 diabetes 
Cathy, ook ik zelf ben heel dankbaar van jou te leren kennen en met jou op weg te mogen aan, wat voor mezelf een grote steun is. Ook heel dankbaar van door de jaren heen vele andere mensen te kennen en er tevens te durven over spreken , wat vroeger het geval niet was. Wij als diabetisch zijn er op elkander te steunen en elkander te dragen met een goed hart en weten dat we er zijn voor elkaar met vallen en opstaan. Cathy, nog een zoete groet en dank u wel voor alles Nicole
LikeLike
Dag lieve Nicole
ook jij draagt je steentje bij en mensen vinden bij jou ook een luisterend oor en een helpende hand. Zeker ook op niet-diabetesvlak heb jij al meer gedaan dan wat je zou moeten doen. Chapeau!
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Wat een krachtig pleidooi om mensen, met gelijk welke vorm van diabetes dan ook, te bereiken!
Je blogs zijn altijd verfrissend om te lezen, vooral door je vlotte schrijftaal maar ze zijn ook inzichtgevend en ondersteunend.
Ik lees je, ik hoor je!
Lieve
LikeLike
Dag Lieve
wat een fijne reactie weer. Diabetes hebben we hier allemaal, zowel de mensen met T1, T2, of tertiaire diabetes. Ook de ouders/broers/zussen/zorgverlener… van andere personen met diabetes tellen mee. Als we elkaar steunen, komen we al een heel eind.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Toen mijn kleindochter vorig jaar de diagnose van diabetes T1 kreeg, was het alsof een bom was ontploft.
Toen kwam ik jouw blog tegen en volg ik je. Het geeft meer inzicht, is verrijkend en toch realistisch.
Op de blog van mijn dochter vind ik vooral haar gevoelens weer, die anders niet altijd worden uitgesproken. Het is allemaal niet weg te vegen en laat niet los. Als oma en opa sta je machteloos, hoezeer je jullie verdriet ook wil overnemen.
Ik merk uit jullie pareltjes van schrijfsels, jullie creativiteit, jullie suggesties, dat er hoop blijft en veel positiviteit Is.
Door jullie blog bereik je veel mensen en meer begrip
Houden zo!
LikeLike
Dag lieve Hermine
grootouders worden niet vaak genoemd als het over diabetes gaat. Desondanks zijn ook jullie heel erg betrokken, in het verdriet van de ouders en in het feit dat jullie kleinkind een chronische ziekte gekregen heeft, zomaar. Ik kan me voorstellen dat jullie al gedacht hebben: waarom geven ze het niet aan mij en laten ze mijn kleindochter met rust? Ze doet dat prima, ook al hadden we liever gezien dat ze geen ziekte had gekregen.
Zorg verder voor mekaar en blijf praten. Blijf ook maar lezen en reageren, dat doet ons allemaal deugd. Bedankt voor jullie inzet!
Zoete groet,
Cathy
LikeLike