De vakantie is voorbij. Het is een warme zomer geweest, boordevol activiteiten en leuke uitstapjes. September is al goed begonnen, met een uitnodiging om het debat aan te gaan in een panel rond Digitale Zorg & Diabetes in Utrecht. Verleden jaar was ik aanwezig in het publiek toen dit Roche Diabetescare Symposium doorging, deze keer op het podium. We kunnen digitalisering niet meer weg denken, onze smartphones zijn voorzien van de nieuwste apps. Wat vinden wij nu van deze vooruitgang? Brengt het ons wat bij? Verandert het de manier waarop we omgaan met onze zorgverlener en diabetesteam? Communiceren we op een andere manier en zijn er überhaupt nog mensen die met een pen hun papieren diabetesdagboekje invullen? Hoe staan de zorgverleners tegenover digitalisering?

Het programma is gevarieerd, net als het publiek. Artsen, personen met diabetes, zorgverzekeraars, verpleegkundigen, journalisten, geïnteresseerden, de farma-industrie: iedereen zoekt een plaatsje in de zaal van deze prachtige locatie. Hier zijn we allemaal gelijken en ik voel geen afstand. Er mag vrijuit gediscussieerd worden en iedereen kan zijn zegje doen. Vier ervaringsdeskundigen zetelen in het panel: Martyn is fervent sporter met T1 en regelt zijn diabetes graag helemaal zelf. Hij komt dan ook nog maar zelden op controle in het ziekenhuis. Is het doordat Sanne een medische opleiding volgt, dat ze de voorkeur geeft aan zelfmanagement en graag de touwtjes in handen houdt om haar T1 diabetes in goede banen te leiden? Stef (type Lada) vertelt dan weer over de holistische kant van diabetes en hoe alles aan elkaar vast hangt: krijgt iedereen wel dezelfde kansen of maakt het uit op welke sport van de maatschappelijke ladder je staat? Als diabetesblogster vertel ik mijn verhaal over wat digitalisering voor mij betekent en hoe de technologische vooruitgang mijn leven veranderd heeft. Zonder CGM zou ik deze manier van behandelen niet kunnen toepassen. Sensorvergoeding is dan ook zeer welkom voor alle mensen die insulineafhankelijk zijn, een betere regeling nastreven en daar deze technologie voor willen gebruiken. In België kunnen wij al meerdere jaren gebruik maken van deze technologie zonder daarvoor diep in onze zak te moeten tasten. Jammer genoeg is in Nederland deze stap nog niet genomen en moeten personen met diabetes sensoren nog steeds zelf bekostigen als ze niet aan de strenge toelatingsvoorwaarden voldoen. Gezien het grote aantal mensen dat zelf hun sensoren bekostigt, kunnen we er wel van uit gaan dat sensoren geen gadget maar een heuse meerwaarde zijn. Niemand zal elke maand zoveel euro op tafel leggen voor het plezier.. We duimen dan ook allemaal voor meer begrip en inzicht in wat diabetes inhoudt en hoe belangrijk het is voor zelfmanagement en het verminderen van complicaties op lange termijn.

We zijn het er allemaal over eens dat er vooruitgang geboekt wordt maar we willen ook graag meer samenwerking zien: het zou veel eenvoudiger kunnen. We zoeken niet zozeer naar nog een nieuwe glucosemeter of een gesofisticeerde insulinepomp, maar eerder naar een manier waarbij alle beschikbare toestellen met elkaar kunnen communiceren zonder veel poespas. Zodat je als gebruiker zelf kan kiezen welke tools je gebruikt of met elkaar verbindt en die automatisch alle data doorzenden naar je zorgverlener. Diabetes is 24/7, automatisering en digitale technologie zou een stuk van die zorg kunnen wegnemen en ons wat vrijheid kunnen teruggeven.
Help ons te zien wat er bestaat, maar laat ons de keuze in wat we willen gebruiken.

Zoete groet,

Cathy