Ik moet er nog een paar liggen hebben, van die insulinepennen van toen ik net mijn diagnose kreeg. Er is een blauwe en een grijze. Ze voelen glad aan en ik kan me de geur zo voor de geest halen: insuline heeft een specifieke reuk die je er zo kan uithalen. Ik weet nog hoe ik mijn pen voorbereidde voor ik mezelf een shot toediende: tikken tegen de ampul die in de pen zat, zodat de lucht eruit kon en ik mezelf veilig insuline kon toedienen voor de maaltijd. Ik vond die pennen best OK en wist ook helemaal niet dat er ook andere manieren waren om mijn lichaam van insuline te voorzien. Het spuiten ging goed en het was mijn manier om in leven te blijven. Tot mijn dokter over een insulinepompje begon..

Echt niet. Ik ga echt niet met een toestel aan mijn lijf rondlopen. Hoe groot is dat ding eigenlijk? Nee hoor, mij niet gezien. Het gaat prima met de pennen. Ik doe toch wat ik moet doen? Mijn waarden zijn toch niet zo slecht? Ik ken ook helemaal niemand die een insulinepomp heeft en wat als het helemaal niet beter gaat?

Mijn dokter kent me. Pushen heeft geen zin. Ze laat het zo. Enige tijd later, heb ik een diabetesmeeting in Nederland. Ik ken in België niemand met T1 diabetes. Dus ook niemand met een insulinepomp. Op de meeting leer ik andere mensen kennen en zie ik ook voor het eerst dat ding. Het is stukken kleiner dan wat ik voor ogen had. Het ziet er ook niet eng uit en de gebruiker is er best enthousiast over. Ik denk aan de talloze keren waarop ik mijn langwerkende insuline niet bij had en noodgedwongen naar huis moest. Of toen ik tijdens een concert van Marco Borsato mijn naaldje plooide in mijn huid en geen reserve bij had.
Tijdens de lange autorit naar huis, denk ik na. Misschien, heel misschien. Nee… nu nog niet… het lijkt wel een beetje een laatste redmiddel, denk ik dan?

Ik word opgenomen in het ziekenhuis waar ik gevolgd word voor mijn diabetes. De pomp ligt voor me en ziet er best schattig uit. Het is een zwarte Deltec Cozmo. Het boek “Think like a pancreas” ligt voor me en ik probeer te begrijpen hoe een pomp ingesteld wordt. Ik moet loslaten en niet meer denken aan de pennen. Ik heb maar één soort insuline meer nodig: snelwerkende insuline. De langwerkende insuline valt weg als je een pomp gebruikt en dat vind ik nu helemaal niet erg. Die spuit bezorgde me regelmatige fikse blauwe plekken en harde bulten. De Lantus noch Levemir werkten bij mij afdoend genoeg, ook al splitste ik ze op in 2x. Ik zie steeds meer nadelen in de pennen en ben klaar om deze nieuwe technologie uit te proberen. Het ziet er nog een beetje intimiderend uit, maar ik zie het zitten.

Het voelt heel vreemd om mezelf voor het eerst een “bolus” toe te dienen. Nieuwe woorden horen bij een nieuwe behandeling. Ik mis de pen niet. Ik vond het nooit erg om die naald in mijn huid te prikken. Nu ik gewaar word, dat bolussen wel heel erg vlot gaat, weet ik niet waarom ik toch nog een jaar gewacht heb. Een kleine correctie van 0.5 eh lijkt niet meer zo belachelijk. Met mijn pennen gaf ik nooit kleine correcties, omdat ik niet geloofde dat ik er ook echt iets van binnen kreeg en dat zag je aan mijn HbA1c. Bij het terugtrekken van de naald en het zien van de insulinedruppel die er aan bengelde, vroeg ik me altijd af wat ik dan echt ingespoten had. Met de pomp hoefde ik me daar geen zorgen meer over te maken.

De Deltec Cozmo werd ingeruild voor een Medtronic 722, toen het bedrijf er de brui aan gaf. Een jaar later ruilde ik deze pomp in voor de Accu-Chek Combo, bij mijn overstap naar een ander ziekenhuis. De Combo is lange tijd mijn beste vriend geweest tot ik de kans kreeg om de Accu-Chek Insight te gaan gebruiken. Ik denk nog vaak met een knipoog terug aan de Deltec Cozmo, waar het allemaal mee begon. Van mijn 17 jarige diabetescarrière, ben ik ondertussen al 13 jaar aan de pomp. Ik zou heel vreemd opkijken nu, moest ik plots weer moeten overstappen op pennen. Niet omdat ik pennen eng vind of niet goed genoeg of old skool, maar omdat de pomp deel uitmaakt van mijn lichaam. Ik voel niet meer dat ze er zit. Als mensen vragen of ze mijn pompje eens mogen zien, geef ik mezelf een patdown om uit te zoeken waar ze die dag zit.

Niet iedereen is gebaat bij een insulinepomp. Ik vind dat iets heel persoonlijk. Aan een pompje zijn natuurlijk voor- en nadelen verbonden, net zoals je dat hebt met insulinepennen of met suikerverlagende medicatie. Zolang je tevreden bent over wat je gebruikt, zie je de nadelen minder hard dan de voordelen. Daarom is het ook niet makkelijk om mensen de voordelen van een ander product mee te geven. Waarom veranderen als het goed gaat?

De mensen met een insulinepompje zijn nog altijd in de minderheid. In België is het niet gebruikelijk dat mensen met T2 diabetes een pompje krijgen, ook al zijn ze ondertussen ook insulineafhankelijk, tellen ze koolhydraten en spuiten ze minstens 4x per dag insuline. Bij de groep van mensen met T1 diabetes, gebruikt het merendeel insulinepennen en zoals ik al eerder zei: daar is helemaal niets mis mee. Waarom dan veranderen?

Ik had een paar goede redenen:

pennen niet altijd bij
niet spuiten voor kleine hoeveelheden
naaldjes niet vaak genoeg wisselen
vergeten of ik al dan niet gespoten had
per vergissing snelwerkende insuline spuiten ipv langwerkende
blauwe plekken
brandend gevoel bij de langwerkende insuline
langwerkende insuline die niet lang genoeg werkte
dageraadfenomeen (je bloedsuikerwaarde die in de vroege ochtend stijgt waardoor je opstaat met te hoge bloedsuikers)
ik hou niet van eten op vaste tijdstippen en al zeker niet van insuline spuiten op vaste tijdstippen
kwaliteit van leven: meer flexibiliteit, 1 prik op 3 dagen (inbrengen van het infuusje) ipv minimum 15 spuitjes op 3 dagen, discretie (bolussen deed ik lange tijd vanop mijn meter aka afstandsbediening – ik hoefde dus geen spuit boven te halen aan tafel), gebruiksgemak, mijn kinderen konden mij een bolus geven terwijl ik aan het autorijden was, …

Diabetes is loslaten, altijd. Elke dag opnieuw. Loslaten van te hoge/lage waarden, loslaten van het feit dat je een chronische ziekte hebt, loslaten van spuitangst, loslaten van een zorgeloos leven. Een vertrouwde manier van jezelf in leven houden loslaten, is creepy. Dat vond ik toch. Ondertussen hou ik van loslaten.

Zoete groet,

Cathy