Je lichaam schudt en er komt schuim op je mond. Ik neem meteen de telefoon en bel de hulpdiensten. Ondertussen ren ik naar beneden om de glucagon te halen. Onze dochter staat in de deuropening van onze kamer. Ze weent en is in paniek. Ik moet je vasthouden, zodat ik de glucagon kan toedienen. De hulpdiensten zijn er snel. Je snapt mijn angst niet.

Ik draag nu al een tijdje een sensor (ik heb geen diabetes) en ik moet zeggen: het is wel confronterend om onafgebroken te zien wat je glucosewaarden doen, ook al heb ik niet jouw pieken of dalen.

Voor het eerst was ik tijdens een zakenreis verantwoordelijk voor iemand met T1 diabetes. Het voelde alsof ik voor mijn dochter zorgde. Ik ervaarde elk moment van de dag haar diabetes, haar glucosewaarden in de gaten houdende. Zien hoe stress die waarden beïnvloedde en het moeilijker maakte om de curve binnen de aanvaardbare marges te houden. Telkens we gingen slapen, voelde ik me niet op mijn gemak om haar alleen te laten. Ik was dan ook elke keer weer blij haar ’s morgens terug te zien.

Ik hou van hardlopen en nu ik tijdelijk een sensor mag dragen (ik heb geen diabetes), verbaast het me hoe vaak ik hypo’s heb tijdens het hardlopen. Hypo’s, waar ik helemaal niets van voel. Na het eten van 3 snickers zag ik hoe mijn glucosewaarden de lucht inschoten. Confronterend! Wat moet het moeilijk voor jullie zijn!

Op de bus, zag ik plots hoe haar glucosewaarden zakten tot 58 mg/dl (3.1 mmol). Ik heb haar meteen aangemaand om suiker in te nemen!

Eerlijk? Ik had helemaal geen idee wat het is om T1 diabetes te hebben, ook al werd ik klaargestoomd over de theorie. Deze twee dagen waren voor mij een echte ervaring. Het voelde alsof ik zelf ook even T1 diabetes had.. Ik dacht altijd: ok, als je te laag staat, dan neem je suiker in. Sta je te hoog, dan spuit je insuline. Makkelijk! Hoe verkeerd kan je zijn om zoiets te denken.. Het is zoveel meer..

Mijn zoontje is net overgestapt op een insulinepompje. Hij was er behoorlijk van aangedaan. Om hem te steunen, heb ik ook een tijdje rondgelopen met een insulinepomp, gevuld met fysiologisch serum. We wisselden samen onze katheters. Hij vond papa best stoer. Het geeft mij nu even een idee hoe het voelt om een katheter in te schieten en om dag en nacht een toestel te dragen dat aan je vast zit. Mijn zoontje heeft er dan wel nog de hypers en hypo’s bij. Ik heb geen idee hoe dat voelt. Wat een kanjer!

Ik zet mijn tanden in mijn broodje. Jullie halen jullie glucosemeters tevoorschijn, prikken in jullie vingers, inspecteren de maaltijd op jullie bord, bepalen hoeveel koolhydraten er mogelijks inzitten, laten de pomp berekenen hoeveel insuline je nodig zal hebben. Mijn tweede hap blijft zitten in mijn keel. Wow. En dat bij elke maaltijd.

Als je zelf T1 diabetes hebt, weet je niet altijd hoe het is voor iemand die geen diabetes heeft. Wij zien niet wat zij zien, wij ervaren niet wat zij ervaren. Ik vind het altijd bijzonder als mensen vertellen hoe het voor hen, de “buitenstaander” is. Deze situaties zijn mij bij gebleven.

Zoete groet,

Cathy