De hashtag voor de 5e DX (Diabetes Exchange) van Abbott wordt gretig gebruikt op social media. Een goed gevuld programma, 38 diabetesbloggers uit 15 verschillende landen, een fijn weerzien met bekenden en leuke ontmoetingen met nieuwe mensen. Diabetes is universeel. Elk op zijn eigen manier, met zijn eigen mogelijkheden, maar toch met dezelfde aandoening.

Op het laatste nippertje kan ik nog onbetaald verlof krijgen op het werk, om ook deze keer België te vertegenwoordigen op het bloggersevent van Abbott. We starten het weekend met de voorstelling van alle aanwezigen. Veel nieuwe gezichten deze keer. Altijd spannend om te horen waarom mensen een blog over diabetes beginnen. Vaak als verwerking van de diagnose, maar ook ouders van kinderen met T1 laten zich horen of bv de zus van een man met T1 die een nier-pancreastransplantatie onderging. Jongvolwassenen die zich richten op tieners met T1, omdat ze niet vergeten zijn hoe moeilijk ze het hadden in de puberteit en ze zich helemaal kunnen inleven in de wereld van deze jonge mensen en hun ouders.

Het verhaal van street artist Appleton uit Los Angeles, grijpt me bij de keel. De prijzen van insuline in de US, overstijgen de prijs van kaviaar… Mensen laten het leven, omdat de insuline waar ze niet zonder kunnen, onbetaalbaar wordt. Appleton weet als geen ander wat het is om T1 te hebben en afhankelijk te zijn van dit vloeibare goud. Hij gebruikt zijn lege insulineflacons om er kunst en streetart van te maken. We staan er hier in Europa, niet vaak genoeg bij stil, hoe blij we mogen zijn dat insuline hier gratis verstrekt wordt.

Na deze presentatie worden we aan het werk gezet tijdens een graffiti workshop op het Village Underground terrein. Een beetje onwennig voor iedereen, maar al snel worden de muren ingekleurd en opgeleukt met tonnen creativiteit. Onderwerp staat vrij. Het verbaast je allicht niet dat “diabetes” de boventoon haalt. De samenhorigheid is groot, we begrijpen elkaar.

Een boeiende lezing van Dr Joao Raposo over Nieuwe Technologieën in Diabetes, doet ons weer nadenken over 2019 versus 1920. Bijna 100 jaar eerder, toen insuline net ontdekt werd, naar een tijdperk van insulinepompen, sensoren en closed loops. Wanneer komt er genezing? Hoe gaan onze artsen om met al deze nieuwe technieken, waarbij de persoon met diabetes steeds meer centraal komt te staan? Zijn we klaar voor deze vooruitgang en is het goed dat dokters en personen met diabetes steeds dichter bij elkaar komen te staan?

De Hongaarse Bertalan Mesko, dokter, wetenschapper, medical futurist, auteur, spreker, is niet alleen heel welbespraakt en kundig, maar ook nog eens grappig en ja, best wel knap voor een geek. Deze man is zo boeiend, dat je gewoon zijn filmpjes eens moet bekijken op YouTube. Science fiction in de Gezondheidszorg, dat is wat hij ons kwam bij brengen. We gaan er op vooruit wat technologie betreft en we zien ook een evolutie in hoe dokters en patiënten met elkaar omgaan, iets wat de voorgaande spreker ook al aan gaf. Is dat iets wat jullie zelf ook merken tijdens jullie consultaties? Is er ruimte voor een ronde tafel, waarbij dokter en persoon met diabetes als gelijken kunnen praten over je dossier? Een gesprek waarbij ruimte is voor jouw inbreng en waar samen gezocht wordt naar oplossingen?

Helemaal nieuw voor mij en allicht ook voor jullie: de Tickleflex! Ontworpen voor mensen die insuline inspuiten met een pen. Dit herbruikbare apparaatje wordt over je insulinepen geschoven, alvorens het op de huid te zetten. De kleine silicone “tentakeltjes” hebben stekeltjes die je huid als het ware een beetje “verdoven” waardoor je de prik nauwelijks nog voelt. Het geeft je de vrijheid en stabiliteit om je inspuitingen op een betere manier te geven.

DX zou DX niet zijn, zonder een hele groep mensen met sensoren. Iets waar wij als blogger zelf niet meer van opkijken, maar ik kan me goed voorstellen dat de Portugezen toch wel even raar op keken toen ze al die mensen met vreemde objecten op hun armen zagen voorbij lopen. Geen schaamte, maar trots en de bereidheid om mee te helpen aan de diabetes awareness.

Wereldwijd zijn er zo’n 1.5 miljoen Libre gebruikers, waarvan het merendeel diabetes heeft. Het is niet geweten hoeveel van deze mensen T1 of T2 hebben. Deze sensor is momenteel in 46 landen verkrijgbaar. De Libre 2, met alarmen, is momenteel verkrijgbaar in Duitsland en Noorwegen. Er wordt hard gewerkt aan terugbetaling voor de Libre in zoveel mogelijk landen. België was trouwens het eerste land waar de Libre terugbetaald werd voor iedereen met T1 diabetes.

Een bijzonder druk weekend, waar jammer genoeg geen tijd meer was om nog uitgebreid vragen te stellen over de Libre zelf. Ik hoop jullie binnenkort antwoord te geven op jullie vragen.

Zoete groet,

Cathy

Abbott Global heeft mijn transport, vluchten, overnachtingen en maaltijden voor dit event betaald. Het bloggen over dit event is niet verplicht, niet betaald en de inhoud wordt ook niet gecontroleerd.