Het is bijna zover. Volgende week begint onze vakantie en we trekken er op uit voor een tijd. Vliegen en op reis gaan met diabetes, vraagt wat extra voorbereiding, zodat je niet voor verrassingen komt te staan (wat meestal toch wel gebeurt). Maar ik heb er zin in. Het is een druk jaar geweest. Er even uit zijn en loslaten, lijkt me een heel goed idee. Diabetes is eigenlijk één grote les in loslaten, maakt niet uit hoe oud je bent of hoelang je al diabetes hebt. Het is elke keer opnieuw je kleuter voor het eerst afzetten aan de schoolpoort en hopen op het beste. Maar je wordt er steeds beter in. De angst voor het onbekende wordt minder.

Mijn reispompje ligt klaar. Ik ben nog even langs geweest in mijn diabetescentrum om een voorraad pompkatheters (met en zonder lijn), teststrips, priknaaldjes, insulinevoorschriften, een service pack voor de pomp en een dosis doorzetting op te halen. Dit jaar besluit ik, om mijn voorraad in een apart koffertje te stoppen, in mijn handbagage. Dat zal me een hoop zoeken schelen bij de controle aan de douane. Laptop, smartphone 1 en smartphone 2 die ik gebruik bij het Loopen, bloedglucosemeter, insuline in apart zakje, verklaring dat ik T1 diabetes heb, extra sensoren, teststrips, … alles moet in aparte bakken. In het bakje van mijn man zie ik enkel zijn iPad en smartphone. Dat gejaag aan de controlepost doet me nooit goed en een hypo is dan ook vaak het resultaat. Ik vraag een handmatige controle en ga niet door de scanner. In mijn handen heb ik mijn extra sensoren, die ook handmatig moeten gecheckt worden. De benen en armen gespreid, de test op mijn handpalmen, voetzolen en insulinepomp. Je weet dat deze veiligheidsmensen alleen maar hun werk doen en ook heel begripvol en vriendelijk zijn. Je werkt zo goed mogelijk mee en hoopt dat je de rest niet te veel ophoudt. En dan ben je door het eerste obstakel heen.

Sinds onze oudste dochter cabin crew member is bij TuiFly, weet ik dat er op het vliegtuig niet zoiets is als een koelkast. Je moet er dus ook op bedacht zijn, dat je insuline koel moet bewaard blijven tot je een koelkast ter beschikking hebt op je bestemming. Om de 3 dagen heb ik een nieuwe penfill nodig in mijn pomp, wat betekent dat ik sowieso al 7 penfills moet voorzien. Eten in een ander land, betekent vaak ook meer insuline dan thuis: extra penfills zijn geen overbodige luxe. Mijn Friotasje ligt klaar en ook mijn MedAngel zorgt dat ik kan checken hoe het met de temperatuur van mijn insuline gesteld is. Insuline die niet in de koelkast bewaard werd (tijdens het reizen bijvoorbeeld), moet binnen de maand verbruikt worden. Ik wil dus ook niet onnodig veel insuline meenemen, om te vermijden dat ik dit kostbare goedje moet weggooien.

De rest van mijn koffer is nog leeg. Die pak ik pas in, enkele uren voor vertrek. Er is niets wat levensnoodzakelijk is of niet ter plaatse kan aangeschaft worden. De rust komt terug, wanneer ik zie dat mijn diabetestas klaar is. Hier kan ik niet zonder.

Zoete groet,

Cathy