Al bij mijn diagnose, nu bijna 17 jaar geleden, wordt al snel duidelijk dat mijn lichaam en insuline geen beste vrienden zijn. Ik heb meteen veel insuline nodig – ik heb geen idee wat iemand met T1 diabetes normaal “verbruikt”. In de beginfase begin ik met vaste maaltijden en vaste hoeveelheden insuline en ’s avonds de gevreesde avondspuit. Gevreesde zeg ik, omdat ik het helemaal niet zo aangenaam vind om die spuit in mijn bovenbeen te rammen en het brandende moment te ervaren wanneer het gouden vocht mijn been binnendruppelt. De blauwe plekken op mijn benen voelen pijnlijk aan. Deze avondspuit doet niet zoveel voor me en we besluiten om ze op te splitsen in 2x, zodat ik er meer aan heb. Van één gevreesde spuit naar twee dus en van 3 maaltijdspuiten naar 4, omdat ik toch wel graag een tussendoortje wil af en toe. Ik meet braaf en spuit de insuline die me voorgeschreven wordt. Koolhydraten worden niet geteld, gewoon omdat daar in die tijd nog geen sprake van is, dat komt enkele jaren later pas.

Ik heb steeds meer insuline nodig en schroef mijn dagelijkse koolhydraatinname een stuk terug. Mijn koolhydraatratio’s veranderen en al gauw gebruik ik 1 eenheid per 4 gr koolhydraten. Ik ga alsmaar vaker prikken, omdat ik wil weten wat er gebeurt na de maaltijden. De pieken zijn te hoog: 300 – 400 mg/dl (16.6 – 22.2 mmol), ook al sta ik 2u na de maaltijd weer netjes binnen de marge. De pieken worden nog duidelijker wanneer ik beslis CGM te gaan gebruiken. Ik schrik niet echt, wanneer ik na mijn eerste Dexcomweek een heel landschap vol puntige bergen en dalen zie. Dat is ook precies hoe het in mijn lichaam aanvoelt: veel ups and downs, met de bijhorende vermoeidheid, kribbigheid, verlies aan energie en cravings naar lekkers.

Door het gebruik van Dexcom, zie ik dat de insuline veel te traag werkt en besluit ik mijn bolussen vroeger te geven, te beginnen met een kwartier voor de maaltijd. Ook dat is niet voldoende en vaak moet ik 45 min tot een uur wachten voor ik een daling in mijn waarden zie. Ik zet mijn hypo alarm op 100 en leg ook het alarm aan dat me verwittigt voor snelle dalingen. Zo zie ik meteen wanneer de insuline begint te werken en voorkom ik hypo’s. Alle mogelijke snelwerkende en ultrasnelwerkende insulines zijn al de revue gepasseerd maar geen enkele insuline werkt snel genoeg om mijn maaltijdpieken te voorkomen. Bij een bezoek aan mijn diabetesteam is dat dan ook steevast mijn vraag: hoe voorkom ik die maaltijdpieken? Ik word er gek van en het probleem raakt niet opgelost.

Ik weet niet wat er gebeurt… zelfde insuline, amper 15 min op voorhand bolussen en nu dit. De hoge pieken blijven weg. Ik sta verstomd. Bij de ene maaltijd kies ik voor een superbolus (het basaal van de komende 2u wordt bij de maaltijdbolus gerekend en het basaal wordt dan 2u op 0% gezet), bij de andere voor een gewone bolus. Het Tijdelijk Basaal wordt heel goed gebruikt en er wordt ingespeeld op de actuele waarden die de Dexcom aangeeft. Wat een verademing. Ik heb energie, weet met mezelf geen blijf. Dit is waar ik al jaren van droom. Ik voel me al een beetje “normaal”, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik kan hier alleen maar blij om zijn. Je kan altijd een andere kant op. Als je maar blijft zoeken en niet opgeeft en openstaat voor andere mogelijkheden.

Zoete groet,

Cathy