Mijn waarden zijn om zeep, echt om zeep. Ik ben wel wat gewend wat schommelingen betreft en ik weet dat maaltijden mijn waarden sowieso heel snel doen stijgen en ook heel snel weer laten dalen. Maar deze keer is het anders. De stijgingen zijn misschien niet zo heel hoog, maar de waarden dalen niet. Correcties halen niets uit, de insuline lijkt wel water. Een nieuwe pompkatheter wordt geprikt en ik ga er vanuit dat de problemen binnen afzienbare tijd opgelost zijn. Niet dus. Enkele uren later zijn mijn waarden nog even hoog als voordien. Hm. Ik geraak een beetje geïrriteerd want dit voelt niet goed, dit ben ik niet gewend. Ik voorzie mijn pomp van een nieuwe batterij, ook al geeft ze niet aan dat de batterij aan vervanging toe is. Gedurende de nacht zet ik mijn hyperalarm iets hoger, omdat ik niet voortdurend wakker gebiept wil worden. Maar ook de nacht biedt geen soelaas en ik sta op met een waarde waar ik niet blij van word. De insuline gaat eruit, een nieuw patroon er in. Ik stel mijn ontbijt uit en kijk wat de nieuwe insuline doet. Niets dus. Hm en hm.

Ik scroll door mijn pomp, op zoek naar een hoger basaal patroon. Niet een klein beetje hoger, maar meteen 14.8 eenheden per dag meer. Dat moet het toch wel gaan oplossen, niet? Ik ben niet ziek en vind niet meteen een reden voor die te hoge curve. Er zijn 1001 redenen waarom je bloedsuiker plots veel hoger staat dan gewend, maar vandaag kan ik niet één reden bedenken die deze 3-dagen-koorts rechtvaardigt. Het irriteert me en ik wil het opgelost zien. Op mijn werk zet ik normaal mijn basaal patroon 50 – 75% procent lager, zodat ik geen last heb van hypo’s. Deze keer zet ik mijn basaal patroon op 250%, bovenop de extra 14.8 eh die ik al binnenkrijg. Dat lijkt voorlopig een haalbare oplossing en het maakt me rustiger.

De herfst. Van warm naar koud, van koud weer naar warm. Vermoeidheid. Stress. Werkdruk. Ontspanning en inspanning. Een te vol agenda. Het niet kunnen voldoen aan de vragen van vrienden om toch nog eens af te spreken, want het lijkt al jaren geleden. Het jongleren tussen je gezin, het huishouden, het werk en de hobby’s, vriendschappen, doktersafspraken, slaap(tekort) en (non-)actief zijn. Het is niet niets in deze hectische wereld waar we constant moeten presteren en vooral bezig moeten zijn. Er wordt aan me getrokken en ik probeer me op te delen waar mogelijk, maar het lukt me niet. Ik heb me time nodig, maar ik vind er de tijd niet voor. Ik gun mezelf de tijd niet..

Mijn diabetes roept me een halt toe. Mijn diabetes is mijn barometer en de barometer slaat door. Tijd om een beetje gas terug te nemen en mezelf weer even op de eerste plaats te zetten. Ik laat het verhoogde basaal patroon nog even staan, tot ik mijn ritme teruggevonden heb. De extra hoeveelheid insuline maakt me niet blij, maar ik heb ze nodig nu. Ik weet dat het weer beter wordt. Het is even doorbijten en wachten tot het over is, tot ik mezelf teruggevonden heb. Het kan beter. Ik kan beter. Maar het hoeft niet. Nu even niet.

Zoete groet,

Cathy