De voordeur gaat open. Twee paar pikzwarte, blinkende kraaloogjes kijken me aan. De meisjesogen dwalen af naar mijn bovenarm en diens grijze zender. Ik zie een zweem van herkenning. Het jongetje neemt mijn hand en neemt me mee naar binnen. Een warm welkom in een even warm gezin.

Meisje is drie. Dat laat ze me zien met haar vingertjes. Bijna 4, nog twee weekjes geduld. Meteen ook de 2e diabetesverjaardag. Ze is stoer en flink en ongelooflijk mooi! We halen allebei onze pomp tevoorschijn en de nieuwsgierige blik is wederzijds. Ik krijg meteen een demonstratie van hoe die pomp in dat zakje zit. Mama is heel creatief in het voorzien van pompzakjes op de hemdjes van Meisje. Papa vertelt over de diagnose. Automatisch gaan de haartjes op mijn armen rechtop staan. Het is zo oneerlijk. Ze is nog zo klein, nog net geen 2 wanneer ze gediagnosticeerd wordt. Ik zie een hecht team voor me: Papa, Mama, Meisje en Broer. Ik zie liefde voor elkaar, een blik van wederzijds vertrouwen en Meisje dat de diabetes al helemaal aanvaard heeft.

Ze vraagt naar mijn sensor. Waarom ik hem op mijn arm heb en niet in mijn buik? Omdat ik niet altijd zo goed luister… Maar ik beloof haar, dat ik hem volgende keer op mijn buik plaats, zoals het hoort. Ze knikt. Ze is een beetje bang voor het inbrengen van de sensor. Ik hou haar handje vast en we praten. Ze zegt dat ze houdt van 10.000 luchtballonnen van K3. Misschien kunnen we dat zingen als haar sensor moet ingebracht worden? Ze gaat akkoord. Omdat zij een prinses is, mag zij de baas zijn bij het inbrengen van de sensor. Omdat ze 3 is, mag zij helemaal alleen tellen tot 3 en dan pas mag Papa KLIK doen. Ik mag de inbrenghulp even aanraken, nadat ik haar beloof dat ik geen KLIK zal doen. Dat mag enkel nadat zij zelf 1 – 2 – 3 gezegd heeft en dan nog alleen door Papa, zoals afgesproken. Maar aanraken mag.

We doen het rustig aan. Je tijd nemen is belangrijk. Ze is 3, nog net geen 4. Dit is ook nogal wat. We praten nog wat meer. Haar grote ogen tonen vertrouwen. We oefenen nog even met het tellen en zeggen nog eens dat zij de prinses is en zij beslist wanneer ze gaat tellen en wanneer Papa KLIK mag doen. Papa is een prima dienaar! De beste! Mama en Broer slaan alles gade en Meisje is er klaar voor. Ze zegt dat ik met haar mee mag tellen. Ze kiest haar linkerhandje om de vingertjes één voor één in de lucht te steken. Dan een knikje naar Papa: ze is klaar voor de KLIK. Het doet geen zeer. Ze is opgelucht. Het hulpmiddel mag weg en er is geen nagel (naald) te zien. De pleister van de Dexcom G5 mag versierd worden met pen en stift en ook de buik wordt gepimpt met alziende oogjes. Want soms is het niet zo fijn om een sensor te dragen en dan wordt die er al eens afgeplukt. Met die allesziende oogjes wordt dat wat moeilijker natuurlijk…

Ik ben zo trots op haar. Op hen. Op jullie allemaal. We praten nog even na, terwijl Meisje en Broer lekker buiten gaan spelen en een poging doen om al staand op een fietsje, het tuinhek over te klimmen. Het zijn kinderen, doodgewone, normale, spelende kinderen. Waarvan eentje T1 diabetes heeft…

Ik krijg een briefje toegestopt, vol hartjes en kruisjes en bewegende oogjes. Wat een lieverd. Twee kleine armpjes rond mijn nek. Mijn ogen schieten vol. Je doet het prima Meisje, meer dan prima.

Zoete groet,

Cathy

Praat je met ons mee op de Facebookpagina van Aan Tafel met Type 1 diabetes?

*Meisje draagt momenteel geen sensor meer. De waarden waren te afwijkend en niet betrouwbaar. Overleg met je team wat mogelijk is als CGM niet lukt.