Een vraag waar ik nooit een antwoord op zal krijgen, eenvoudig weg omdat er geen antwoord is. De reden voor het ontstaan van Type 1 diabetes is anno 2018 nog steeds niet gekend. Ook al is de wetenschap al een heel stuk vooruitgegaan op diabetesvlak en komen er steeds nieuwe producten op de markt: genezing is er nog niet.

Waarom ik en niet een ander? Moest ik gelovig zijn, dan zou ik kunnen antwoorden: God geeft alleen wat je kan dragen. Maar gelovig ben ik niet, dus moet ik met iets anders op de proppen komen. Eerlijk? Ik heb het mezelf nog nooit afgevraagd: waarom ik en niet een ander? Waarom ik niet en wel een ander? Diabetes kent geen restricties of grenzen. Man of vrouw, kind of ouder, blank of zwart of welk kleurtje dan ook: diabetes slaat toe zonder dat je je daar ook maar enigszins bewust van bent. Er is ook helemaal geen manier om Type 1 diabetes te voorkomen. Het komt zoals het komt en eens je het krijgt, is het er voor altijd.

Het went wel, hoor ik mensen vaak zeggen tegen iemand die net de diagnose gekregen heeft. Elke dag komen er nieuwe mensen bij in onze club van diabetesvrienden. Mensen, die vroeger niet eens wisten wat diabetes inhield. Mensen die werken, een gezin hebben. Kinderen, wiens leventje nog moet beginnen en al zo op zijn kop gezet wordt. Diabetes overvalt je als een dief in de nacht. Je kan er nooit op voorbereid zijn en je weet niet wat je te wachten staat eens het zwaard gevallen is. Na die eerste inspuiting denk je dat je het ergste wel gehad hebt. Niemand kan je voorbereiden op wat het is, om een chronische aandoening te hebben. Niemand kan het eens van je overnemen als het niet meer gaat. Niemand kan je garanderen dat er ooit genezing komt..

Waarom ik en niet een ander? Als ik kijk binnen mijn gezin, ben ik misschien wel de beste persoon om diabetes te hebben. Mijn man zou elke dag 4x een verpleegster laten komen om zijn spuitjes te zetten. Mijn kinderen… veel te jong en nog zoveel dromen. Dat zou pas echt mijn hart breken, moesten zij deze aandoening ook krijgen. Ook al weet ik dat het niet het einde van de wereld is en dat ik meer lach dan ween. Dit wens je niemand toe.

Waarom ik en niet een ander? Ik weiger zo te denken. Het glas kan halfvol maar ook halfleeg zijn. Als je optimistisch in het leven staat, komen er positieve dingen op je weg. Daar kan ik achter staan. Daar kan ik iets mee.

Zoete groet,

Cathy