Het einde van het schooljaar nadert en je bent volop bezig met jullie reisplannen. De kinderen zwoegen nog door de examens en jij denkt aan de zomerkleren die nog moeten gewassen worden, aan de spannende activiteiten die gepland staan voor de aankomende vakantie. En dan gaat het verkeerd. Nooit is dit in jullie opgekomen. Plots is jullie dochter niet langer de onbezorgde tiener, maar een meisje met een chronische ziekte. Voor altijd, geen genezing. Een vermoeide jonge meid wordt halsoverkop van de schoolbus geplukt en even later zitten jullie samen in het ziekenhuis, te luisteren naar dokters, verpleegkundigen, diëtisten. Het is veel. Te veel ineens. Je hoofd is hier niet klaar voor. Jullie gaan op reis, jullie hebben hier zo naar uit gekeken. Ja, jullie dochter dronk veel, was zo vermoeid en moest ook ’s nachts vaak uit bed om het toilet op te zoeken. Je weet het aan de examens, het gewichtsverlies aan een groeispurt.

Je weet wel beter nu. Van een complete leek op diabetesvlak, word je in geen tijd een professional. Je dochter moet zich niet langer concentreren op schoolexamens, maar luistert naar het hoe en waarom van die rotpancreas die niet eens doet wat hij hoort te doen. Ze weegt maaltijden af, prikt haar vingers lek, weet al als geen ander hoe de regel van drie in elkaar zit. Dit was niet het plan! Dit stond niet op jullie to do lijstje voor deze zomer.

We zijn nu een paar maanden verder. De scherpste snede is er vanaf en de diabetes is al zo ingeburgerd in jullie leven. Hij woont nu in jullie huis en treft jullie allemaal: papa, mama, broer en uiteraard jullie lieve dochter zelf. Wat is ze moedig, wat doet ze dat goed. Ze weet dat er voortaan altijd een extra pakje bagage op haar schouders rust, iets waar ze ten alle tijde rekening zal moeten mee houden. Maar ze is niet alleen. Ze heeft jullie. Ze weet dat ze op jullie kan rekenen en dat jullie, samen met haar, voor haar uitkijken. Jullie leren loslaten, veel vroeger dan voorzien, maar het is niet anders. Jullie onbezorgde tiener toont hoe slim ze is en hoe ze dit obstakel in haar jonge leventje aanpakt. En ze doet dat goed. Ze ondergaat wat moet gebeuren, ze vloekt als het niet lukt, ze weent, lacht, heeft een fijne tijd met haar vrienden en zorgt voor haar dieren. En ze doet diabetes. Elke dag. Elke nacht. Voor altijd.

Zoete groet,

Cathy

Leen neemt jullie mee in haar nieuwe wereld, waar diabetes plots hun gezin verstoorde en ze samen een nieuwe weg moesten inslaan. Leen besloot niet bij de pakken neer te zitten en ging op zoek naar informatie, naar samenhorigheid, naar lotgenoten. Met de pen in de hand, laat ze jullie binnen in haar hart en vertelt ze hoe het is nadat je kind de diagnose T1 diabetes kreeg: Kom hier mijn zoetje.