Het is een beetje een haat-liefde verhouding, zeg maar. Je bent deel van mij, ook al zijn we niet samen opgegroeid. Ik ken je nog niet zo heel erg lang en leefde al 2x zo lang zonder jou als met jou. Nooit heb ik er bij stilgestaan dat ik jou zou leren kennen en al evenmin gedacht dat ik jou graag zou leren zien. Ik ben niet echt de persoon-met-dromen-en-toekomstvisies, dat zit niet in mij. Al van jongs af aan, leef ik van dag tot dag, zonder me te bekommeren om wat de toekomst me brengt. Al snel leer ik, dat je je toekomst niet in de hand hebt, enkel wat vandaag op je pad komt en hoe je daar op anticipeert.

Waarom ik? Waarom nu? Waarom voor altijd? Deze vragen komen niet in me op. Bij mijn diagnose voel ik geen onmacht, geen boosheid. Ik voel me opgelucht, dat ik eindelijk weet wat er met mijn lichaam aan de hand is. Het is niet fijn, het is geen geschenk. Maar het is er en het gaat niet meer weg. Dat heb ik snel door. Dit is mijn nieuwe leven, een nieuwe uitdaging. Het wordt niet makkelijk, maar waarom zou ik me hierdoor laten tegenhouden?

Haat-liefde, donker-licht, happy-onuitstaanbaar. Ik herken deze uitersten in mijn leven en zeker ook in mijn leven met diabetes. Weinig schommelingen geven me energie, maken me blij. De mij heel erg bekende rollercoasters met steile pieken en dalen, kunnen mijn gemoed heel erg doen omslaan. De wind die door mijn lichaam raast bij een snelle daling van 300 mg/dl (16.7 mmol) naar 80 mg/dl (4.4 mmol), is een heuse wervelwind. Het lijkt wel of ik op zo’n moment afstand neem van mezelf. Concentreren lukt niet goed, ik vergeet zaken en wil liefst even gaan liggen. De waarden die bij lage hypo’s horen, brengen me de ene keer in de war, maar brengen me de andere keer keihard aan het lachen. Die diabetes doet rare zaken met je. Hij kan als het ware je humeur zomaar even de hoek omgooien, waarbij je keihard met je hoofd tegen de muur knalt of hij maakt je net heel emotioneel en dan branden de tranen achter je ogen bij het minste wat er gebeurt. Opmerkingen komen harder binnen, een lied kan me plots intens beroeren, zelfs geuren zijn veel sterker.

Maar ik zie je graag, hoe vreemd dat ook klinkt. Je bent deel van mij. Je bent er altijd, in mijn goede en slechte momenten en je laat me nooit alleen. We klimmen samen uit het dal en beleven topmomenten als die magische unicorn 100 mg/dl (5.5 mmol) op dat schermpje verschijnt. Je reist met me mee, aanhoort mijn gezaag, houdt me uit mijn slaap en laat me ook crashen, wanneer de waarde weer eens zo hoog is dat ik mijn ogen nauwelijks nog open kan houden. Ik kan niet anders dan je graag zien, want we zijn niet meer te scheiden. Tegen jou vechten, is zinloos, want je hebt een veel hardere kop dan ik. For better or for worse, you’re mine and I’m yours. Er zijn niet veel zekerheden meer in het leven, maar jij bent er een van. En daarom moet ik je wel aanvaarden, moet ik je toelaten, moet ik je graag zien. Want dat is voor mij de enige manier om met jou elke dag om te gaan. Bij deze: ik zie je graag.

Zoete groet,

Cathy