Ik weet niet of je het bijgeloof moet noemen of gewoon een terugkerend patroon, maar ik zal altijd eerst mijn linkerschoen aan doen voor ik de rechtervoet in mijn schoen murw. Geen idee waarom, maar het is nooit anders geweest. Het werkt gewoon niet andersom. Verleden week moest ik er eigenlijk een beetje om lachen, want ik probeerde met opzet eerst mijn rechterschoen aan te trekken en het bracht me zelfs een beetje in de war. Sommige gewoontes zijn gewoon wat ze zijn en als ze geen kwaad kunnen, waarom dan veranderen?

Een nachtelijk bezoek aan het toilet gaat altijd gepaard met een blik op mijn Dexcom ontvanger. Sta ik niet te hoog? Heb ik een correctie nodig? Of wordt het tijd voor wat snelle suikers? De ontvanger gaat mee naar het toilet en ik scroll even door de grafiek om te kijken of mijn avondbolus en/of correctie voldoende was. Ik check meteen ook even de resterende hoeveelheden insuline in mijn pomp, voor ik weer tussen de lakens duik. De ontvanger hoort naast mijn hoofdkussen, aan de linkerkant, mijn pomp ligt los in bed, rechts. Wanneer ik me omdraai, neem ik mijn pomp automatisch mee en bij een alarm weet ik mijn ontvanger feilloos te vinden. Eigenlijk best grappig, als ik er zo over nadenk.

Er zijn wel meer van die gewoontes, op diabetesvlak. Bijvoorbeeld, een hypo pas aanpakken als je ook effectief een sensoralarm krijgt, ook al voel je hem aankomen. Je wilt echt die neerwaartse pijl en de bijhorende waarde zien, alsof je moet bewijzen dat je die snelle suikers echt niet zomaar in je mond propt. Of meteen bij het opstaan, mijn bloedsuiker prikken: nieuwe dag, nieuw naaldje. Een goede gewoonte die er al een hele tijd in zit. Het aflikken van de bloeddruppel valt blijkbaar niet bij iedereen in de smaak, als ik de opgetrokken wenkbrauwen of open mondjes zie. O well, ik heb het niet zo voor het papieren doekje vol bloedspettertjes. Doet me teveel aan misdaadseries denken?

Ik heb mezelf ooit beloofd, toen ik mijn nieuwe insulinepomp kreeg, dat ik weer netjes een diabetesdagboek zou bijhouden en mijn koolhydraatinname, hoeveelheden insuline, correcties, opmerkingen, .. zou ingeven in mijn insulinepomp. Dat is me zeker meer dan 2 weken gelukt, maar toen ben ik terug hervallen in oude gewoontes: ik noteer dus helemaal niets (nee, niemand hoeft deze “slechte” gewoonte over te nemen – maar voor mij is het voldoende en ik kijk niet achteruit in mijn behandeling, alleen vooruit). Dat ik wel netjes bolus voor alles wat ik in mijn mond stop: dikke pluim voor mij! Op 16 jaar diabetes is het eigenlijk nooit anders geweest en ik hoop die gewoonte ook te blijven vasthouden.

Waar ik vroeger heel erg op stond, was mijn ontbijt, meteen bij het opstaan. Ik boluste er al voor in mijn bed, zodat mijn insuline al aan het werk was tegen dat het ontbijt op tafel stond. Maar helaas merk ik dat mijn ontbijt er de laatste weken niet meer aan te pas komt. Vooral dan als ik een flatline heb onder de 100 mg/dl (5.5 mmol) en ik die niet wil verstoren. Dan wil ik die grafiek zo lang mogelijk recht houden, het lijkt wel een wedstrijd, terwijl ik absoluut niet competitief ingesteld ben. Wat zitten we toch raar in elkaar?

Voor het autorijden altijd even mijn glucose checken: een must en een gewoonte waar ik allang niet meer bij stilsta. Reageren op de alarmen, insuline toedienen, katheters en insuline om de 3 dagen wisselen. Het is een deel van mezelf geworden waar ik zelf niet meer van opkijk. Het valt me pas op, wanneer anderen me er op wijzen en vragen of ik dat elke dag moet doen? Elke dag, denk ik dan? Hahaha, die is goed… Was het maar 1x per dag, dat we bezig moeten zijn met onze D-friend..

Heb jij ook van die (minder) goede gewoontes? Zaken waar je vanaf wilt of waar je net heel erg aan vasthoudt? Laat van je horen en reageer onderaan deze blog of via de Facebookpagina van Aan Tafel met Type 1 diabetes. Ik kijk er naar uit!

Zoete groet,

Cathy