Het konijn aan de stok.

We hebben twee windhonden: Inthe en Polly Pocket. Ze rennen als gekken door de tuin, springen over de hagen en laten zich door niets tegenhouden. Obstakels worden genomen, bochten vragen om remsporen. Eenmaal ze iets in hun hoofd hebben, laten ze niet meer los. Het is niet voor niets, dat er met dit soort honden races worden gehouden. Je kent vast wel de stok met het valse konijn, die dient als lokaas om de honden te laten lopen? Dat is hun drive, hun motivatie en het zorgt ervoor dat ze niet opgeven tot ze hun doel bereikt hebben.

Wanneer jou verteld wordt, dat je voortaan door het leven moet met T1 diabetes, dan is dat wel even slikken. Chronisch, voor altijd, geen genezing mogelijk. Het wordt ook meteen je eigen verantwoordelijkheid (als je daar oud genoeg voor bent) en jij bent de persoon die het heft in handen moet nemen. Je moet voeding afwegen, koolhydraten leren tellen, nadenken over hoeveel je insuline gaat toedienen en het tijdstip waarop dat best plaats vindt. Je bent je eigen baas, want niemand zal jouw hand vasthouden en het voor je doen.

Een chronische aandoening vraagt niet alleen inzicht en kennis, maar ook motivatie en volharding. Je vindt het na 5 jaar misschien al welletjes, maar wat met mensen die deze ziekte al 30 – 40 – 50 jaar het hoofd bieden? Elke dag opnieuw, met de middelen die ze hebben en de begeleiding die ze zo verdienen. Hoe vaak hebben deze mensen de vraag al gekregen: “Hoe doe je het toch? Ik zou het niet kunnen…” Alsof we een keuze hebben.. Vanaf dag 1 moet je actie ondernemen: in je vinger prikken, de waarde interpreteren, je maaltijd afwegen, insuline bepalen en inspuiten, opeten waarvoor je gespoten hebt. Prikken 2u na de maaltijd om te zien of de insuline zijn werk goed gedaan heeft (en of jij de berekeningen juist gemaakt hebt) en om te zien of er nog moet gecorrigeerd worden met extra koolhydraten of meer insuline. Om even later weer net dezelfde handeling te ondergaan, die daarom niet bepaald leidt tot dezelfde resultaten. Het lijkt op het bouwen van een hele hoge blokkentoren en die nadien omver duwen om de volgende dag opnieuw te beginnen.

De honden rennen en ze hebben de tijd van hun leven. Soms knallen ze ergens tegenaan, in volle vaart. Ze schudden hun hoofd, kijken even verdwaasd en hernemen hun koers. Ook wij vallen en staan weer op, met schaafwonden en zalf en pleisters en soms zelfs een verband of gips en krukken. Soms is de uitdaging zo moeilijk, dat je geen idee hebt hoe je ze kan aanpakken en of je er überhaupt wel kan aan beginnen, omdat er zoveel informatie op je afkomt maar tegelijk ook te weinig gegevens om het helemaal goed te doen. Uiteraard zijn er draaiboeken met richtlijnen en pijlers waar je je kan aan vasthouden en raadplegen. Maar meer dan richtlijnen zijn het niet. Jouw eigen interpretatie, gerelateerd aan jouw eigen levensstijl en lichaam: dat is wat het juist zo bijzonder boeiend maakt en wat er voor zorgt dat niemand anders jou kan zeggen wat voor jou de beste manier is. Elke dag is weer anders en je bord pasta van gisteren mag dan misschien wel evenveel koolhydraten bevatten, je startwaarde van vandaag is niet die van morgen en waar je er vandaag voor koos om na de maaltijd een wandeling te maken, lag je gisteren languit op de bank te Netflixen.

Diabetes is een uitdaging. Das het minste wat je er kan van zeggen. Maar hoe blijf jij gemotiveerd om die uitdaging elke keer opnieuw te nemen? In tegenstelling tot een loopwedstrijd waar je voor traint en die een einde kent, blijft diabetes je elke keer opnieuw een stapje voor. Mijn eigen motivatie komt van jullie allemaal. Weten dat ik niet alleen ben, dat er zoveel mensen zijn die net als jij en ik, deze strijd moeten aangaan, dat is wat me op de been houdt. Niet elke dag, want de boog kan niet altijd even gespannen staan. Maar ik probeer het wel, om mezelf elke dag opnieuw de kans te gunnen, de diabetes voor te zijn. Ik probeer om de motivatie hoog en de waarden laag te houden. Met wisselende resultaten. Maar ook op de mindere dagen, waarop ik niet te pruimen ben en mijn waarden de pan uitswingen, hou ik me voor, dat er morgen weer een dag is om te oefenen. Omdat het moet, omdat het niet anders is. Omdat jullie er zijn en op me rekenen. Voor mezelf, voor mijn gezin, voor de mensen die ik in mijn hart gesloten heb. Voor mijn diabetes, die ik heb leren verdragen aan mijn zijde en die ik ondertussen niet meer kan losmaken van wie ik ben. En de hond? Die blijft lopen, achter de stok met het konijn.