Ik grap wel eens dat mijn auto een mini-Delhaize is. Er zitten altijd flesjes en mini-blikjes cola op verschillende plaatsen: in de deuren, de middenconsole, het handschoenkastje (ok, die moet ik nog maar eens gaan checken op houdbaarheidsdatum vrees ik), de koffer. In de houder voor de zonnebril, zit een zakje Hypofit glucosegel, voor een moment waarop de cola allemaal op zou zijn (wat nooit gebeurt, want die wordt heel regelmatig aangevuld) en ik echt niets anders meer bij heb, ook niet in mijn handtas.

Maar wat als je niet met je eigen auto bent? Wat als je die dag toevallig met de auto van je man rijdt en je man eerder een Hubo-man is en geen Delhaize-shopper? Dan vind je geen cola, ligt er geen hypofit en ben jij niet langer voorbereid voor noodtoestanden achter het stuur.

Ik maak me klaar om op lunchdate te gaan met mijn vriendin. Het is prachtig weer en ik kijk er zo hard naar uit om haar weer eens te zien. Het restaurant is een plek waar ik graag kom en ik weet dat ik er op 15 min ben met de auto. Ik ben al wat aan de late kant en beslis na een blik op mijn Dexcom, dat ik thuis al mijn maaltijdbolus ga nemen. Het duurt bij mij namelijk toch makkelijk 45 min eer de insuline begint te werken en mijn waarde is eigenlijk nog iets te hoog. Net voor ik wil vertrekken, hoor ik dat mijn man mijn wagen nodig heeft, maar ik die van hem kan gebruiken. We wisselen nog even snel van voertuig en ik ga er vandoor met een grote glimlach, klaar voor deze fijne middag.

Al snel slaat mijn stemming om. De Expressweg die ik genomen heb en die tevens de snelste weg is, is plots niet meer de beste optie. We zitten vast. Helemaal blok, geen beweging meer in te krijgen. Ik strek mijn nek en probeer na te gaan waar het probleem zit. Er zijn werken aan de gang, al een hele tijd en dat levert wel eens wat vertraging op, maar nu is het blijkbaar meer dan dat. Ik check mijn Dexcom en zie dat ik nog veilig ben. Even de vriendin laten weten, dat ik allicht wat later kom, want ondertussen sta ik buiten in het zonnetje het verkeer gade te slaan. Op de radio wordt aangegeven dat er een vrachtwagen met pech het verkeer ophoudt en dat het wel een hele tijd kan duren eer de weg is vrijgemaakt. Hm. Mijn alarm van de Dexcom geeft ondertussen aan met een dubbele pijl, dat de insuline begint te werken. In mijn handtas zit enkel nog een halve verfrommelde Dextroreep. Geen cola in deze auto. Geen hypofit. Ik krijg het toch wel een beetje warm nu en vervloek mezelf voor het prebolussen. Ik voel mijn waarden zakken en de Dexcom is het met me eens. De druivensuiker verdwijnt in mijn mond en ik zet mijn basaal op mijn pomp op 0%, zodat ik geen insuline meer binnen krijg. Dit is diabetes, full blown. Er staat een camper achter mij en ik denk meteen: mensen die op doortocht zijn, die hebben vast wel frisdrank bij? Je bedenkt strategieën om toch maar aan snelle suikers te geraken voor je te ver doorgezakt bent om zelf beslissingen te nemen. Ik zoek in de middenconsole of daar misschien iets van snoep in zit, maar behalve suikervrije kauwgom is daar niets eetbaars te vinden.

We mogen rijden! De druivensuikertjes hebben voorlopig hun werk gedaan en mijn bloedsuiker is binnen aanvaardbare marge om door te rijden. Ik ben er binnen de 5 min en mijn vriendin heeft al een cola laten klaarzetten. Ik ben blij dat ik kan neerzitten en dat de stress wegebt. Het basaal op mijn pomp kan weer op 100% lopen. We zijn klaar voor een fijne lunch en ik ben weer een ervaring rijker. Voortaan wordt de Hubo-auto ook een Delhaize-auto.

Zoete groet,

Cathy