Let maar niet op de troep, ik heb nog geen tijd gehad om op te ruimen. En sorry, dat ik niets lekkers heb voor bij de koffie, ik ga deze namiddag pas koekjes bakken. De poetshulp is ziek en ik ben er nog niet toe gekomen om het toilet een goeie schrobbeurt te geven en ik moest eigenlijk al lang bij de kapper langs geweest zijn maar…

Herkenbaar? Is het iets typisch vrouwelijks, dat verontschuldigen voor alles waar we ons schuldig over voelen? Ik merk het ook weer tijdens ons verblijf in Dublin, op het Abbott Diabetes Bloggersevent. Heel veel vrouwen en een minderheid van mannen. Er wordt gepraat en geknuffeld en heel veel gelachen, maar af en toe is er ook een traan. Ik voel verdriet en woede en frustratie en angst. Hoe vaak hoor ik: mijn waarden lijken nergens op – ik ben niet goed bezig – mijn HbA1c is nog steeds niet waar ik het wil – ik trek het niet met de diabetes én mijn werk én mijn vriendje én het huishouden. Dit soort berichten hoor ik niet bij de mannen. Kennen zij dit soort schuldgevoelens niet of houden ze die liever voor zich?

We groeien op in een maatschappij waar gelijkheid tussen mannen en vrouwen steeds beter wordt. Toch zullen we altijd verschillend blijven en zullen vrouwen zich nog net iets meer verantwoordelijk voelen voor de zorg over hun gezin, in combinatie met werk, vrije tijd, familie en in ons geval ook een (of meerdere) chronische aandoening(en).

Ik zit aan tafel met een groep diabetesbloggers waarmee ik nog niet echt eerder gepraat heb. We delen onze ervaringen en praten over diabetes en de impact daarvan op ons leven. De knappe jongedame naast mij, die ik nog nooit eerder heb ontmoet, kijkt me aan met tranen in haar grote, prachtige ogen. Ik zie de sproetjes op haar gezicht nat worden en neem haar vast. Ik fluister in haar oor hoe bijzonder ze is en dat ze meer dan ok is. Dat het prima is om boos te zijn en dat cijfers maar cijfers zijn en niets zeggen over haar inzet. Dat het ok is om de diabetes niet op de eerste plek te zetten, maar ruimte te laten voor haar vriendje en haar werk en het huishouden. Dat het niet haar schuld is, dat ze T1 diabetes gekregen heeft. We begrijpen elkaar, we kennen allemaal deze emotionele rollercoasters. Je verhaal doen bij iemand die jou verder totaal vreemd is en je tranen de vrije loop laten: dat is veiligheid. Weten dat de ander jouw gevoel niet zal negeren maar (h)erkennen. Weten dat die knuffel gemeend is en dat je mag zijn wie je bent, zonder verwijtend vingertje, belerende woorden of goedbedoelde raad. We zuchten diep, zo diep we kunnen, en we vegen de tranen en uitgelopen mascara weg. Nog een laatste knuffel en dan nog een allerlaatste knuffel. Ik zie een brede glimlach met mooie witte tanden. Je bent ok, lieve meid, meer dan ok. Laat niemand het jou ooit anders zeggen.

Zoete groet,

Cathy