Mijn gewicht is eigenlijk nooit een echt probleem geweest. Ik was nooit superslank, maar had wel een gewicht dat paste bij me en waar ik me geen zorgen om maakte. Door de diagnose Type 1 diabetes, was ik 10 kg afgevallen op korte tijd. Mooi meegenomen, daar ik de overtollige zwangerschapskilo’s niet kwijt geraakt was. Op dat moment woog ik 64 kg en dat voelde prima, ware het niet dat de symptomen die bij diabetes horen, de bovenhand namen. Kort na mijn diagnose, kwamen de kilo’s er echter weer bij en dat vond ik minder leuk. Er werd me aangeraden goed op mijn voeding te letten, voldoende te bewegen en weg te blijven van de snelle suikers. Mijn voedingsdagboek werd netjes ingevuld, met de bloedsuikerwaarden en mijn gewicht erbij. Dat ik nooit sportief geweest ben, werd al snel duidelijk en dat sporten me frustreerde en aanleiding gaf tot vreetbuien, dat verbaasde me totaal niet. Ik had toen al een dagtotaal van zo’n 80 eenheden insuline.
De jaren gingen voorbij en ik leerde koolhydraten tellen. De hoeveelheid insuline die ik nodig had voor het aantal koolhydraten dat ik at, bleef maar stijgen. De insulineresistentie had ingezet en het werd steeds moeilijker om mijn waarden goed te krijgen en dat gewicht te laten dalen. Ik werd er wanhopig van en zocht hulp bij de endocrinoloog, educator en diëtiste. Mijn daginname van 300 gr kh schroefde ik terug naar 100 gr kh, maar ik bleef praktisch evenveel insuline nodig hebben, tot ik op een dagtotaal van 135 eenheden kwam. Onder begeleiding van een medisch team, ging ik 3x per week sporten in het ziekenhuis. Jammer genoeg met als enige resultaat: hypo’s en vreetbuien. Mijn endocrinoloog stelde voor om pillen te proberen als hulpmiddel om af te vallen, wat resulteerde in constipatie, omdat ik al zo weinig vet at. Ik werd er steeds verdrietiger van en voelde me zo alleen en in een hoek gedrukt.
Ik ging te raad bij verschillende endocrinologen en ondertussen was ik al 30 kg bijgekomen. Vreselijk vond ik dat! Nu maakte ik me niet alleen zorgen in diabetescomplicaties maar plots ook in complicaties die samengaan met overgewicht. Dit ging niet enkel en alleen maar over je goed in je vel voelen en leuke kledij kunnen dragen, maar ook over mijn gezondheid en mijn toekomst. Niemand bleek te kunnen helpen, maar ik vond wel andere mensen met T1 die hetzelfde probleem kenden.
Met mijn overstap naar een insulinepomp, kreeg ik wel een beter HbA1c, maar gewichtsverlies bleef jammer genoeg uit. Mijn doseringen konden niet verminderd worden en ik bleef aankomen. Voor diabetes Type 1 in combinatie met obesitas en insulineresistentie, was er geen oplossing. Toen dacht ik voor het eerst na over een maagverkleining. Niet meteen een kleine operatie, maar ik was ten einde raad. Geen enkele endocrinoloog wou me hier echter in begeleiden, omdat er onvoldoende studiemateriaal was rond gastric bypass en Type 1 diabetes. De schrik dat ik niet meer zou kunnen opsuikeren bij een hypo of dat ik voortdurend zou moeten braken of niet voldoende zou kunnen eten voor de insuline die ik toegediend had… Maar ik moest het er op wagen. Het was niet mijn eerste keuze, het was mijn laatste..
Op 8 juli 2010 was het zover. Mijn maag werd verkleind, mijn darmen werden omgeleid en de dunne darm werd aangesloten op het nieuwe maagje. Aan de buitenkant van mijn lichaam zie je enkel 5 kleine sneetjes, maar aan de binnenkant is er heel wat werk gebeurd. De diëtiste leerde me hoe je moet eten na deze operatie: nog gezonder, nog minder suikers en vet, voldoende kauwen en vooral: stoppen voor je genoeg hebt. Drinken bij de maaltijd is moeilijk, omdat je maagje dan te snel vol zit en je niet meer kan eten. Je moet ook regelmatig een bloedafname laten doen, om te kijken of je wel alle nodige voedingsstoffen binnenkrijgt. Voldoende vocht innemen, gezond eten, extra bewegen.
Eindelijk komt er schot in de zaak. Mijn voedingsschema is niet zoveel anders als voor de operatie, maar ik val wel af. Na 1 jaar ben ik 30 kg kwijt en er zullen er nog 7 volgen. Ik voel me weer goed in mijn vel en ik weeg weer evenveel als bij de diagnose van mijn diabetes. De chirurg heeft me wel verwittigd, dat je lichaam na 2 jaar gewend wordt aan de gastric bypass en dat je dan weer kan bijkomen als je niet goed oplet. Hij heeft daar gelijk in gekregen. Er zijn ondertussen weer 10 kg bij en het afvallen is niet meer zo makkelijk. Of me dat zorgen baart? Uiteraard. Of ik er spijt van heb dat ik voor de gastric bypass gekozen heb? Absoluut niet. Mijn insulineresistentie is stukken verminderd en mijn dagtotaal is gedaald van 135 eenheden per dag naar zo’n 50 eenheden per dag. Na bijna 8 jaar gastric bypass, heb ik slechts 3 dumpings gehad en nog geen enkele keer overgegeven. Ik eet traag en eet nagenoeg alles. Het eten van brood is wat moeilijker, maar toast is ook lekker. Lange pasta lukt, als ik ze klein snijd en bruisende dranken laat ik even staan, zodat de bubbeltjes er al een beetje uit zijn. Een avondje uit met een glaasje wijn is perfect mogelijk, maar een tweede doe ik beter niet. Of ik dan geen enkele complicatie overgehouden heb aan de operatie? Twee maanden na de operatie, moest mijn galblaas eruit en enkele jaren later werd ik lactoseintolerant. Maar zelfs met de lactoseintolerantie heb ik geen spijt van de operatie. De voordelen die ik haal uit een lager gewicht en minder insulineresistentie, zijn voor mij groter dan de kleine nadelen die ik ondervind.
Hypo’s los ik op met snelle suiker onder de vorm van een mini blikje frisdrank en binnen de 15 minuten kan ik mijn werkzaamheden weer aanvatten. Ik heb geen voedingstekorten en moet ook niets nemen van medicatie of supplementen naast mijn insuline. Als T1, zal je ook na een gastric bypass nog altijd insuline moeten gebruiken, in tegenstelling tot mensen met T2 die de operatie ondergaan hebben (die kunnen vaak na het gewichtsverlies zonder insuline of bloedsuikerverlagende medicatie verder).
Een gastric bypass mag nooit een eerste keuze zijn. Het is ook een heel ingrijpende operatie, waarbij je goed moet voorgelicht zijn over de operatie zelf en je leven na de operatie. Niet alleen je lichaam verandert, maar ook jij kan veranderen na de operatie, omdat je weer meer zelfvertrouwen krijgt, fitter bent, je beter in je vel voelt. Psychische begeleiding bij deze operatie is geen overbodige luxe, zodat je leert omgaan met je nieuwe zelf.
Praat met je arts als je gewicht je zorgen baart en blijf realistisch in je doelen. Ik denk aan eenieder die het moeilijk heeft met de kilo’s en geef jullie hierbij een welgemeende knuffel. Je bent niet alleen.
Zoete groet,
Cathy
Bron: Diabetes Info – tijdschrift Diabetes Liga, juli – augustus 2018
Wil je meer weten over diabetes? Surf naar http://www.diabetes.be
Aan Tafel met Type 1 diabetes 
dank Cathy voor jouw oprecht getuigenis met voor – nadelen.
LikeLike
Dag Marleen
ik heb me heel lang alleen gevoeld met deze problematiek en ik vond niet de juiste mensen om me hierin serieus te nemen en me te begeleiden op een manier die ook echt werkte. Het is jammer dat het eerst zo ver moet komen, maar ik heb geen spijt van deze stap die ik genomen heb. Als je diabetes hebt, moet je verplicht elke dag bezig zijn met voeding, koolhydraten tellen, op je kcal letten.
Bedankt voor je fijne reactie.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Super dat je de stap genomen hebt! Ook mijn man is er nog steeds erg blij mee. 50 kilo lichter….zijn gewicht is nu stabiel. Ook de galblaas eruit (ik snap nog steeds niet waarom dat niet standaard gebeurd.. ..)Ik ben geen grote eter, dus vaak kunnen wij samen doen met 1 maaltijd 😀
LikeLike
Hallokes,
Mijn gewicht is nooit echt stabiel geweest.
Ooit met mijn 1m60 een poosje 57 kg gewogen. Ik was blij met mijn gewicht..zo blij maar mijn diabetes verzorgde ik helemaal niet meer, dit was het reden natuurlijk dat ik 57kg woog.
GEEN insuline spuiten voor iedere eetmaal deed mij niet veel goeds ik werd opgenomen met spoed in het ziekenhuis. Zo ziek..comateuze toestanden..toen ging ik op en af psychisch onaanvaardbaar die ziekte. Nu jaren verder ca va.
Ik ben gestopt met anti depressem medicatie ik dacht dat daardoor mijn gewicht de lucht op ging. Ik zocht het ^hoe komt dat nu??^
Ik heb een insuline pomp sinds januari verleden jaar, mijn gewicht stond op toen op 76kg.
Ik ben toen ook gestopt met roken ..leren koolhydraten tellen enz. Maar ook nu aanvaard ik mijn gewicht niet.
Toch zei de diëtist dat ik goed bezig en gezond was met mijn 76kg. De tranen stonden in mijn ogen.
Er is een crosstrainer en een loopband in huis gekomen. Ik sport 3 keer per week
Ik wil terug naar vroeger. Want ik voel mij er echt niet goed bij. Ik heb gesproken met mijn arts en heb toestemming gekregen om naar een andere diëtist te gaan buiten het ziekenhuis die gespecialiseerd is in diabetes. De dokter gaf mij een voorschrift mee *eet te weinig koolhydraten en geen vervang maaltijden + niet kh-arm en moeilijk regelbare diabeet* ik sta evenver dacht ik..en beste van al ik moest plots meer eten van mijn diëtist
En ze zei me dat zolang ik niet goed geregeld was met mijn diabeet dat het niet echt goed ging werken.
Ik ben niks afvallen na al die bezoekjes in centimeters wel.
Maar ik ben het dan in mijn eentje begonnen met de suport van mijn schat. Van alles zitten opzoeken op internet.
Sporten en weinig koolhydraten eten. Traag werkende voeding gebruiken en zoveel mogelijk mijn basaal gebruiken zodat ik geen hypo krijg.
Nu ben ik begonnen met shakes van Atkins shhhhttttttt let me try…van 76 naar 70.2kg in 1 jaar tijd zal ik toch eens een andere manier zoeken.
I’m not happy kan het maar proberen hè diene Atkins….ik zie wel. ..
Groetjes
LikeLike
Dag Anoniem
bedankt om je verhaal te doen. Het zal herkenbaar zijn voor velen onder ons. Diabetes is een strijd. Niet alleen om de diabetes zelf zo goed mogelijk te regelen, maar ook om de dingen die erbij horen zoals ons gewicht. We worden vaak gewezen op het feit, dat we best niet te zwaar worden. Als je diabetes hebt, moet je elke dag bezig zijn met voeding, afwegen, kcal, cholesterol, je eigen weegschaal, insuline, koolhydraten tellen… Het is dan ook niet vreemd dat eetstoornissen of over/ondergewicht vaak samengaan met diabetes.
Je hebt zelf ondervonden dat niet spuiten voor je maaltijden, zorgen voor hogere waarden en daarbij een lager gewicht. Maar je weet ook, dat het niet de goede manier is, dat je je lichaam hier schade mee berokkent. Ik snap dat je terug wilt naar vroeger, naar een gewicht waar je je goed bij voelde. Dat je dat voorschrift van je dokter moest lezen, lijkt me ook heel pijnlijk en niet zo fijn. Het stoot me eerlijk gezegd wel een beetje tegen de borst, als een dokter schrijft dat je een moeilijk te regelen diabeet bent. Weet dat er maar weinig mensen zijn, bij wie de diabetes zo goed geregeld is als zouden ze mensen zonder T1 diabetes zijn. Vergeet niet dat we verantwoordelijk zijn voor elke druppel insuline die we inspuiten. Bij geen enkele ziekte moet je zelf beslissen hoeveel medicatie je neemt en dat meerdere keren per dag; We verdienen hier allemaal een dikke pluim voor.
Ik wil je alvast een warme knuffel geven en je belonen voor je gewichtsverlies. Dat is toch niet niets. Fier op je! Jij toch ook op jezelf he?
Zoete groet,
Cathy
LikeGeliked door 1 persoon
Dag Cathy!
Ik voel je frustratie enorm. Na dit te lezen voel ik zelfs nog meer frustratie waarom er nog altijd zo weinig onderzoek bestaat over de invloed van diabetes op je gewicht. Ik snap dat onderzoek voor een genezing prioritair voorang heeft, maar ondertussen zijn het wel wij die er mee moeten omgaan, en juist die enorme invloed er maar moeten bijnemen.
Jij geeft zelf aan dat er zo weinig studiemateriaal bestaat over diabetes en een gastric bypass? Iets wat ik juist zo herken over diabulimia, die eetstoornis waar ik zelf jaren mee kampte juist doordat ik zoveel gewicht bijkwam na mijn diagnose.
Ondertussen nu zoveel jaar later vertelt mijn BMI dat ik wel serieus overgewicht heb, en eet ik toch niet echt zo gezond. Toch voel ik mij om eerlijk te zijn fitter dan ooit. Mijn lichaam heeft een goede insulineresistentie doordat ik heel bewust omga met mijn hoeveelheid dagelijkse insuline. Daarnaast beweeg ik heel erg veel. Normaal gezien als ik geen ontwrichte knieschijf heb (zoals op dit moment thaha), fiets ik 15km op en af naar mijn werk, werk ik nog eens voltijds op dat werk, en loop ik ongeveer hetzelfde aantal km dat ik op een dag in de week fiets bijeen in het weekend.
Ik vindt me zelf nog altijd dik, maar ik ben al blij dat dit geen argument meer moet zijn om mij een goede diabeteszorg in de weg te staan. Ik ben ook blij dat we dit bespreekbaar kunnen maken. Ik zou wellicht nog blijer zijn moest ik mij op een dag niet zo dik voelen, maar uiteindelijk zal je mij toch maar op het allerblijst zien, moest ook een gerichte hulpverlening de problemen hierover bespreekbaar maken.
Groetjes, Sielke
LikeLike
Dag lieve Sielke
bedankt voor je eerlijk antwoord. Ik vind het heel stoer van je, dat je hiermee naar buiten komt. Overgewicht is sowieso niet makkelijk en als je als T1 overgewicht hebt, dan kijken ze je aan alsof ze het in Keulen horen donderen, want een T1 is over het algemeen genomen toch mager? Heel erg jammer, want we zijn tenslotte allemaal mensen.
Diaboulemia is geen makkelijke eetstoornis. Ik merk zelf dat er toch weinig opvang is voor mensen met deze problematiek. Of je komt terecht op een afdeling voor eetstoornissen, waar ze dan weer niets afweten van T1 diabetes of ze sturen je naar een diabetesafdeling, waar ze niets afweten van eetstoornissen. Er is nog werk aan de winkel.
Dikke pluim voor jou, dat je zo actief bent. Ik duim voor jou dat je knie snel weer beter is.
Dikke knuffel en zoete groet,
Cathy
LikeGeliked door 1 persoon