Nee, helemaal stilgezeten heb ik niet. Maar na 1.5 jaar invaliditeit (gebroken enkel, schouderoperatie en een tweede schouderoperatie), ben ik er weer klaar voor. Ik ga weer buitenshuis werken. Spannend na zo’n lange tijd, om weer een werkrooster te hebben en je leven weer anders te organiseren.

Het begint met een laatste bezoekje aan de arbeidsgeneesheer. Met de enkel blijft het oppassen (de hoge hakken zijn enkel nog voor zitafspraakjes en restaurantbezoek), maar de schouder is praktisch weer helemaal de oude. De meeste bewegingen lukken weer goed. De kinesitherapie en de rust heeft me deugd gedaan en ik heb er vertrouwen in dat een nieuwe job me ook deugd zal doen. Zoals voorgaande jaren, ga ik weer werken als Persoonlijk Assistente voor mensen met een beperking. Ik heb er zin in en vol moed raadpleeg ik de VDAB databank.

Mijn eerste sollicitatiegesprek is een eindje uit de buurt: 45 min om precies te zijn (dat is buiten de realistische files op de R4 gerekend). Het klikt met de budgethouder en we hebben een fijne babbel. Ik laat terloops even weten dat ik T1 diabetes heb. In dit beroep is dat vaak geen probleem, daar deze mensen zelf ook een rugzakje hebben en weten dat ze op meer begrip kunnen rekenen van mensen die zelf medische klachten hebben. Met een blij maar ook dubbel gevoel verlaat ik deze mogelijke werkplek. Blij, omdat het klikt en je toch heel erg één op één moet werken in dit soort werk. Dubbel gevoel omwille van de afstand.

Mijn eerste sollicitatiegesprek wordt geklasseerd en afgevinkt: de budgethouder hoopt iemand te vinden die dichter in zijn buurt woont, zodat de dagelijkse files geen belemmering vormen voor het werkrooster. Ik heb daar alle begrip voor, bedank hem voor de boodschap en wens hem succes in zijn zoektocht naar de perfecte kandidaat. Ondertussen zoek ik verder en kom ik op een vacature, een stuk dichter in mijn buurt. Persoonlijk Assistente gezocht voor twee kinderen met beperkingen. Ik lees de vacature aandachtig door, sla ze op en besluit om er de volgende dag op te reageren.

Mijn eerste werkdag zit er op. Phoe! Hectisch, maar vooral veel zoentjes en warmte en kleine armpjes rond mijn nek. Ik ben afgepeigerd als ik thuis kom. Even bekomen op de bank, met een warme hap en daarna de ogen dicht (lees: crash). Het is lang geleden dat ik nog tussen de kleuters zat. Eten geven, verschonen, spelletjes bedenken om 4 kindjes (er zijn nog 2 zusjes) bezig te houden, de mama ontlasten zodat zij wat me-time krijgt en achterstallig werk in het huishouden kan doen. De kinderen zijn geboeid, ook al is het de laatste dag van de week. Ik voel me hier thuis en weet dat dit is wat ik graag en goed doe. Het plan is, dat ik tijdens de week kom helpen met de naschoolse opvang tot de kindjes gewassen in bed liggen. Af en toe een weekenddag met al dan niet een uitstap erbij.

Mijn nieuwe werkgever weet dat ik diabetes heb. Ze vindt het geen probleem, maar wil wel meer uitleg over voornamelijk die te lage bloedsuikers. Wat moet ze doen als ik veel te laag kom? Ik kan haar geruststellen en geef een summiere uitleg over diabetes. Mijn werktas zit klaar: meerdere flesjes cola, een fles water, druivensuiker, een extra pompkatheter en de LinkAssist, een doos met koeken voor onverwachtse hongerspurtjes. Het komt goed. We zijn weer vertrokken.

Zoete groet,

Cathy

Volg jij me al op Facebook? Leer andere mensen met T1 diabetes kennen en praat met ons mee over de onderwerpen die ons bezig houden.