Of ik het zag zitten om een column te schrijven over mijn leven met T1 diabetes voor het ledenmagazine van de Diabetes Liga? Als diabetesblogger kan ik daar uiteraard geen nee tegen zeggen. Diabetes zit zo in mijn leven en in dat van mijn gezin verweven, dat ik daar graag tijd voor maak.

Ondertussen heb ik bijna 16 jaar T1 diabetes. Een hele omwenteling in mijn leven, maar daarom niet per se negatief. Ik ben bewuster gaan leven, heb meer leren genieten van kleine dingen en mensen anders leren waarderen. Ik had het er deze week nog over tijdens een van onze vele diabeteslunches, hoe vreemd het is dat je door de diabetes mensen ontmoet waarmee je anders nooit contact zou gelegd hebben. Tijdens die afspraak, liepen er berichten binnen op mijn smartphone, van 3 verschillende diacollegaatjes uit evenveel verschillende landen. We voelen allemaal die onderlinge band en het belang van mensen te kennen die net als wij, uit eerste hand, weten wat het is.

De mentale kant van het hebben van diabetes, wordt onderschat. Vaak gaat het enkel over de cijfertjes en grafieken: HbA1c, TIR (Time in Range of hoeveel tijd je bloedsuikers tussen de vooropgestelde marges zitten), gewicht, cholesterol, verbruik van insuline, inname van koolhydraten… Maar wat met de persoon achter de diabetes? Hoe gaat het met JOU? Red je het wel? Hoe pak je de diabetes aan binnen je gezin, in je werkleven of vrije tijd? Praat je er openlijk over of is de diabetes enkel van jou? Ken je mensen bij wie je geen uitleg moet geven over waarom je de ene keer een cola light en de andere keer een echte cola bestelt?

Enkele weken terug was ik met een flink aantal andere diabetesbloggers in Wenen, waar we het congres ATTD (Advanced Technologies & Treatments for Diabetes) mochten bijwonen. De band met de diacollegaatjes die over de jaren gekomen is, wordt steeds groter. Diabetes is overal en het is fijn om de kans te krijgen om zowel met lotgenoten als met mensen van de medische firma’s vrijuit te spreken over wat ons bezig houdt en wat we moeilijk vinden. Een schouderklopje krijgen, omdat anderen zich aan je optrekken. Een reep druivensuiker openprutsen, omdat je ziet dat je gesprekspartner niet meer uit zijn woorden komt en de zweetdruppeltjes uit zijn gezicht veegt. ’s Nachts een sms’je krijgen omdat je net voor het slapengaan toch wel een serieuze hypo had. Samen lachen om het feit dat we zoetstof in onze koffie gooien, terwijl we ondertussen genieten van een decadent dessert. Het zijn kleine dingen, maar ze zijn o zo belangrijk. Ik geniet van deze momenten en waardeer elke ontmoeting.

Als het even kon, gaf ik jullie allemaal een welgemeende knuffel.
Als het even kon, gaf ik jullie allemaal een medaille, voor elke dag dat jullie leven met diabetes. Elke dag opnieuw die inzet, ook als het even niet gaat, want de hoge waarden zijn op die momenten minstens zo vermoeiend.
Als het even kon, nam ik de diabetes van jullie over, al was het maar voor één dag.
Als het even kon, dan vormden we allemaal samen één lange keten van vriendschap en samenhorigheid.
Als het even kon, dan had niemand van ons nog diabetes.

Zoete groet,

Cathy

Bron: Diabetes Info – tijdschrift Diabetes Liga, mei-juni 2018

Wil je meer weten over diabetes? Surf naar http://www.diabetes.be