Mijn diabetes is nooit een makkelijke rit geweest. Al van in het begin kende ik de dagelijkse schommelingen. Hypo’s en hypers wisselen elkaar af. Ik reageer heel anders op de verschillende soorten koolhydraten (brood blijft een ramp en ik eet zoooooooo graag brood) en elke dag kan helemaal anders zijn. Flatlines zijn uitzonderlijk. Zo uitzonderlijk, dat als ik eens een flatline heb, er onmiddellijk een foto moet van gemaakt worden.

We zijn net terug van een heel erg deugddoende vakantie in Florida. Florida is voor mij rust, genieten, zon, quality time en meer beweging. Tijdens onze vakanties in Florida, heb ik normaal veel minder insuline nodig, op voorwaarde dat ik zoveel mogelijk zelf kook en net zoals thuis, vertrek van verse producten. Deze keer is dat echter niet gelukt. Mijn basale insulinebehoefte was deze keer zo goed als het dubbele van wat ik normaal gebruik. En nog had ik hoge waarden. Heel onzeker word ik daar van. Die schommelingen zijn ook gewoon niet fijn en als ik zoveel schommelingen gehad heb, wil ik alleen maar slapen en ben ik geen fijn gezelschap. Op reis wil je zoveel doen en als je dan om 20u noodgedwongen je bed in moet… Dat vind ik gewoon heel erg vervelend en dan komt dat schuldgevoel weer op de proppen.

We zijn weer thuis. Heb er de laatste dagen al heel wat hypers en hypo’s op zitten en dan ben ik weer zo dankbaar voor CGM. De nachtelijke lage waarden voel ik totaal niet aankomen. Schommelingen maken je gewoon ook doodmoe en dan slaap ik zo diep, dat ik totaal niet meer op mijn hoede ben voor lage waarden. Stilletjesaan bouw ik dat hogere basaal weer af naar mijn gewone basaal patroon. En dan besef ik maar weer eens, hoeveel tijd we eigenlijk in onze diabetes moeten steken, elke dag opnieuw. De boodschappen blijven in de koffer zitten, want de insuline in mijn pomp moet hervuld worden. Op voorhand bolussen en dan toch nog te hoog uitkomen nadien, terwijl je zelfs minder gegeten hebt dan voorzien. Soms heb je gewoon even genoeg van die vervelende chronische ziekte.

Ik weet dat ik het weer wat tijd moet geven. Dat ik nog een paar dagen compleet ontregeld zal zijn. Blijven ademen en rustig blijven en dan komt het wel weer goed. Maar er zijn zo van die momenten, waarop ik de diabetes een keiharde trap in de rug wil geven. Blijven lachen zeker? Zolang ik mijn glimlach behoud..

Zoete groet,

Cathy

Op zoek naar lotgenoten? Wil je met ons meepraten of meelezen?

Vind Aan Tafel met Type 1 diabetes ook op Facebook.