Hij doet maar wat. Hij eet wat hij wil en hij spuit insuline daarvoor. Hij is niet zo goed bezig hoor. Hij gaat heel slordig om met zijn diabetes.

Ik hoor dit wel vaker en het is elke keer een steek in mijn hart. Mensen zonder diabetes hebben geen idee wat een ingenieus orgaan een gezonde pancreas is. Zeer alert is die, zodat er een gepaste hoeveelheid insuline wordt aangemaakt voor de voeding die binnenkomt. Niet teveel, niet te weinig, net gepast en als er toch eens een foutje gemaakt wordt, dan trekt het lichaam dat meteen weer recht.

Als je T1 diabetes hebt, doet die pancreas dat helemaal niet meer. Voor elk druppeltje insuline ben je afhankelijk van een insulinepen of een insulinepomp, waar jij als gebruiker zelf verantwoordelijk voor bent. Je moet zelf maar bedenken hoeveel insuline je nodig hebt. Niet zo makkelijk, zou ik dan denken. Net daarom doet het zo’n pijn, als er gezegd wordt: hij doet er niets voor, hij doet maar wat.

Er is nog altijd veel onbegrip wat diabetes betreft. Eigenlijk best vreemd, als je bedenkt hoeveel mensen diabetes hebben en hoeveel er elke dag bij komen. Maar dan ook weer niet zo vreemd, want hoe meer mensen ik leer kennen met diabetes, hoe meer ik ontdek dat iedereen diabetes op een andere manier beleeft. Soms zie je door de bomen het bos niet meer. Wat een moeilijke taak om uit te leggen wat diabetes is, als iedereen het zo anders ervaart.

De basisprincipes blijven hetzelfde, de invulling is anders. Gisteren was er diabetesbeurs in Brugge. Ik heb er weer heel wat mensen met diabetes gezien en leren kennen en ook met enkele mensen gepraat over hoe zij diabetes ervaren en behandelen.  Ook al zijn we zo verschillend, wat we allemaal verdienen is respect. Tenslotte leven we dag in dag uit met een chronische aandoening en dat op zich is al respect waard. Waar bij de ene persoon de behandeling heel vlot verloopt en er nauwelijks pieken waar te nemen zijn, kan een andere persoon heel veel energie stoppen in de diabetes en er nauwelijks resultaten van zien. Een behandeling voor diabetes is geen genezing: het is hard werken.

Elke vorm van diabetes vraagt inzet, geduld, volharding, energie, stiptheid, verantwoordelijkheid, vallen en opstaan. De ene dag is de andere niet. Ook al lijkt het soms alsof iemand er absoluut niet mee bezig is, de realiteit kan helemaal anders zijn. Ook als het even niet meer lukt om te spuiten zoals het hoort: de hoge waarden die daar een gevolg van zijn, werken op je gemoed, zorgen voor dorst, je moet vaak plassen, je bent oververmoeid en geïrriteerd. De gevolgen zijn er altijd, waardoor je er onbewust toch weer mee bezig bent. Elke dag even gefocust blijven, is niet makkelijk. Tenslotte laat diabetes je nooit met rust.

Leven met een chronische aandoening is niet eenvoudig. We kunnen je aanmoediging en steun goed gebruiken. Dat doet ons deugd. Positieve motivatie helpt ons vooruit, terwijl afkeurende blikken en opgetrokken wenkbrauwen alleen maar frustratie en verdriet met zich meebrengen. Eentje om over na te denken…

Zoete groet,
Cathy