“Goeiedag meneer. We hebben jammer genoeg je teentjes niet kunnen redden. Maar je hoeft je geen zorgen te maken. Morgen opereren we opnieuw en dan gaan we je voorvoet amputeren. Je zal daar niet echt last van hebben. Er komt een soort prothese in je schoen en je zal dat nauwelijks merken..”
Ik ben in shock. Zelf nog aan het bijkomen van mijn operatie, lig ik op de verkoeverkamer. Er zit enkel een gordijntje tussen mijn buurman en mezelf. Ik voel de pijn en de angst die de man nu doorstaat. Hij, die zelf nog aan het wakker worden is van een operatie die zijn tenen niet kunnen redden heeft. Hij, die de volgende dag opnieuw onder het mes moet en zijn voorvoet zal verliezen. Hoe kom je die dag door? Hoe moet je verder?
De verpleger aan mijn bed, maakt me klaar om me naar mijn kamer te brengen. Ik vertel hem dat ik in shock ben. Hij begrijpt me niet. Ik vraag hem of hij die conversatie niet gehoord heeft? Zijn reactie brengt me aan het huilen….
“Maar ja, das allicht zo’n Type 2 diabeet, die overal zijn voeten aan geveegd heeft.”
Ik ben kwaad, teleurgesteld, verdrietig en ontsteld. Ik vraag hem of hij die persoon kent. Of hij zijn voorgeschiedenis weet. Of die man wel voldoende educatie gekregen heeft en of hij een dokter heeft die voor hem zorgt. Krijgt hij de juiste medicatie? Heeft hij pech gehad? Of hij, als verpleger, wel weet hoe moeilijk diabetes is?
De verpleger ziet dat ik boos ben. Hij rijdt in stilte mijn bed naar boven. Ik ben in tranen en voel zo hard mee met de man en met iedereen die dit soort vooroordelen dag in dag uit moet horen.
Ik durf Hem niet aan te kijken als we zijn bed passeren. Ik zie alleen het witte laken over zijn voeten. Over zijn voet, zonder tenen. Over zijn voet, die er morgen niet meer is. Ik wil Hem een hart onder de riem steken, maar ik vind de woorden niet.
Wat moet ik hier mee? Ik kan dit toch niet zo over me heen laten gaan? Waar is het respect? Hoe kan dit zo maar? Wordt dit zomaar aanvaard als faits divers? Zijn we immuun geworden voor een anders leed?
Ik spreek de ombudsdienst van het ziekenhuis hierover aan. Er wordt een meeting belegd. Mijn gevoel over het gebrek aan respect voor deze patiënt, wordt onder de mat geveegd. Ik moet het van me afborstelen. Of ik wel zeker weet dat die man die opmerking van de verpleger gehoord heeft? IK heb het gehoord… het was respectloos en niet aanvaardbaar.
Medisch personeel moet kunnen ventileren, ik ben het daar helemaal mee eens. Ze hebben een zware job en zien veel leed. Dag in dag uit verzorgen ze hun patiënten en doen ze alles wat in hun macht ligt om de persoon onder hun zorg bij te staan. Ze hebben een uitlaatklep nodig om op een ontspannen manier naar huis te kunnen. I get that. Dit was de verkeerde plaats. Het was verkeerd en het is nog steeds verkeerd. Dit is NIET OK.
Zoete groet,
Cathy
Aan Tafel met Type 1 diabetes 
Jaaaaaa, als kind kreeg ik vreselijke opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd, omdat ik als 9 jarige mijn insuline in de vloerbedekking spoot. Toen het bekend werd en ik opgenomen werd stonden er dagelijks “agenten” naast me en kreeg de vreselijkste complicaties aan mijn oren gegooid, zodat ik mijn injecties maar zou nemen.
Maar goed dat is mijn eigen leed…… ook ik vind dit niet kunnen, alsof het over een puistje uit knijpen gaat.
LikeLike
Dag Elles
zo jammer, dat er met complicaties gedreigd werd terwijl je het zo moeilijk had. Er zijn andere manieren. Hele warme knuffel voor je. Gaat het nu goed met je?
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
De rillingen lopen over mijn rug en de tranen staan in mijn ogen.
Wat een vooroordeel!
Vreselijk Cathy.
Buiten dat dit écht niet kan en je dus volkomen gelijk hebt vind ik de privacy in een ziekenhuis ver, heel ver, te zoeken.
LikeLike
Dag lieve Will
ik denk dat wij allemaal begrijpen dat vooroordelen zeer pijnlijk zijn. Complicaties zijn nooit ver weg, hoe goed we ook ons best doen. Wat privacy in een ziekenhuis betreft, daar kan ik je alleen in bijtreden. Ik vond het al erg op zich, dat deze man zo’n verschrikkelijk bericht moest horen in de verkoeverkamer, in plaats van op zijn kamer met zijn familie bij hem. Dan word je pas wakker uit de ene operatie, om daar helemaal alleen zo’n nieuws te horen te krijgen over de tenen die niet konden gered worden en de volgende amputatie daags nadien. Wat moet die man zich verloren en alleen gevoeld hebben. En dan nog eens een slag in je gezicht als je moet horen dat je overal je voeten aan geveegd hebt. Heel triest.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Dit is zeker niet oke Cathy, dit is ronduit schandalig.
Ten eerste de lichtvaardigheid, de ondoordachtheid van zo een ingrijpende mededeling. Je tenen kwijt en morgen je halve voet en een prothesestuk om het leed te verzachten. Voor de slechtnieuwsbrenger was dit waarschijnlijk het ideale moment om aan een nog suf verdoofde, half wakkere, snel de waarheid te vertellen zonder risico op tranen en netelige bijkomende vragen.
Maar dan die schuldinductie! Zo, zo erg. Ook al hanteerde die persoon niet de nodige discipline in zijn dieet, of had hij te weinig kennis en ondersteuning, of minimaliseerde hij alle doemscenario’s, dan nog, dan nog… wie zijn wij om hem/haar dit te verwijten? Wie kent de dagelijkse opdracht van de diabeet die bij elke maaltijd en ook buiten de maaltijden, zelfs s’nachts doordacht moet omgaan met koolhydraten en ïnsuline?
Dit vind ik vooral het ergste : degene die niet weet wat diabetes is en er zo licht over gaat en de schuld in al zijn facetten afdoet als ” eigen schuld, dikke bult.”
Blijf aub schrijven Cathy!
LikeLike
Dag Lieve
dank je voor je reactie. Ik heb nog altijd spijt dat ik de man niet zelf een hart onder de riem kon steken. Ik vond het zo erg voor hem en wou hem zo graag een knuffel geven, zodat hij voelde dat hij er niet alleen voor stond. Het blijft door mijn hoofd spoken. Elkeen van ons kon zo in zijn plaats zijn.
Het onbegrip rond diabetes is nog steeds te groot. “Een beetje suiker”, wordt er nog zo vaak gezegd. Er is nood aan voorlichting voor mensen die diabetes hebben, maar evenzeer voor mensen die hier professioneel moeten mee omgaan. We zoeken geen medelijden, we zoeken geen mensen zonder diabetes die zeggen: ik begrijp je. Want ze begrijpen het niet. Maar empathie zou wel gepast zijn.
Bedankt voor je reactie.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Wat een onderwerp, onbegrip, onwetendheid
Hoe ga ik hier over beginnen
Als alle boeken lezen hebt over wielrennen en kan je nog niet fietsen
Als alle medische studdies gevolgd hebt weet je wel wat diabetes is maar nooit het te zijn
De meesten weten wel wat een hypo is maar dit beleven en de omgeving kwetsen minder
Nu slecht nieuws overbrengen , één van mijn kamergenoten kreeg het verdikt nierdialyse. Theoretisch uitleg lukt wel maar daar komt veel meer bijkijken .Dagen heb ik met hem gesproken en heel veel geluisterd. Zodat hij uiteindelijk een keuze kon maken. Maar de boosheid bleef.
En revalidatie door amputatie of iets anders is moeilijk en zwaar (heel). Niet woorden, minuten maar van maanden en jaren. Voorbuitenstanders kunnen zulke woorden zwaar overkomen. Maar ben ik iedereen dankbaar, voor deze weg die we samen afgelegd hebben. Kan terug lopen yes zelf met diabetes.
Ik pink een traan weg, kijk vooruit een ga verder van het leven genieten
Erwin
LikeLike
Dag Erwin
ik heb je reactie gelezen en opnieuw gelezen en ik voel mijn ogen nu prikken. Bedankt voor je reactie, dit moet een moeilijke post geweest zijn voor jou. Ik wens je het allerbeste en ben blij dat je de kracht gevonden hebt om toch nog te kunnen genieten van het leven en vooruit te kijken. Veel sterkte.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike