Deze vraag werd me gesteld door een medewerkster van Roche op EASD 2016 in München. Ze was goed op de hoogte van de producten die Roche op de markt had en kon daar ook een deskundige uitleg over geven, maar ze gaf aan dat ze zich niet kon inbeelden wat het is om elke dag diabetes te hebben. Of ik er veel mee bezig was? Hoeveel hypo’s ik per maand had? Of ik ’s nachts wel eens wakker werd door de diabetes?

Het is een hele opdracht, dat nadenken over hoe vaak je per dag aan diabetes denkt. Het is best veel, laat ons zeggen, heel erg veel. Dat zal ook wel te maken hebben met het feit dat ik op verschillende vlakken bezig ben met diabetes, denk maar aan mijn diabetesblog, mijn FB diabetespagina, Instagram, voordrachten volgen en geven over diabetes, afspraken met lotgenoten, meerdere diabetesfacebook groepen die ik volg, .. Maar ik wou het toch proberen. Misschien confronterend, maar wel mijn realiteit..

2u32 Dexcom alarm 70 mg/dl (3.9 mmol). Ik drink een mini blikje cola en draai me weer om in bed.
6u45 De honden blaffen. Ik check mijn Dexcom en zie een 142 (7.9) staan. Ik geef een correctie en meteen ook mijn maaltijdbolus en verzet mijn hypo alarm van 70 (3.9) naar 95 (5.3), zodat ik weet wanneer ik moet opstaan om te ontbijten. Mijn alarm zal me wakker maken.
7u18 Dexcom alarm 95 mg/dl (5.3 mmol): tijd voor ontbijt.
7u32 Dexcom alarm 150 mg/dl (8.3 mmol): licht stijgende pijl. Ik onderneem geen actie. Mijn maaltijdinsuline werkt nog.
7u48 Tijd om mijn pomp van een nieuw patroon insuline te voorzien en mijn infusieset ook te wisselen. Ik maak meteen ook van de gelegenheid gebruik om de pleister rond mijn Dexcom zender te verwijderen en een nieuwe aan te brengen.
8u35 Ik moet vertrekken. Vandaag een afspr…

Stop. Genoeg. Is dit elke dag? Eeuuhh.. de dag is nog niet helemaal begonnen? Dit hoort er gewoon bij. Diabetes is zoveel meer dan “suiker hebben” of “insuline spuiten” of “in je vingers prikken”. Maar weet je? Ik weet niet eens meer hoe het was om geen diabetes te hebben. Allicht vulde ik mijn tijd dan anders in, misschien had ik ook meer tijd voor andere dingen of kon ik wat vaker rust nemen?

Vandaag zit ik in Portugal. Het klaar maken van mijn koffer was deze keer anders. Normaal heb ik niet alleen mijn handbagage maar ook een reiskoffer bij. Deze keer enkel handbagage, zodat alles vlot verloopt en tenslotte zijn we maar 3 dagen weg. Ik kijk na hoeveel katheters ik ga meenemen, of ik nog een Dexcom sensor op voorraad heb en ik knip alvast ronde hoekjes in de nieuwe pleister die de sensor extra moet bevestigen. De mini blikjes cola voor hypo momenten, haal ik bewust weer uit mijn handbagage. Je weet nooit of de douane ze er doorlaat en ik besluit om ze in te ruilen voor dextro. Daar loop ik geen enkel risico mee. Extra batterijen voor de pomp en de lader voor mijn glucosemeter gaan in een tasje apart. Ik vul mijn pomp nog eens op met verse insuline en neem nog een extra penfill mee als reserve, samen met de MedAngel sensor. Ships, ik vind mijn document van het ziekenhuis niet, waarop staat dat ik T1 diabetes heb en dat ik alle benodigdheden bij me moet houden. Niet dat ik het ooit nodig gehad heb, maar je weet nooit. Deze keer heb ik geen reispomp aangevraagd. We zijn niet lang weg en ik neem een voorgevulde pen mee. Tenslotte zitten we op een Roche event en zijn we omgeven door diacollegaatjes. Ik waag het er op! Klaar! Over de rest maak ik me geen zorgen, zolang mijn diabetesbenodigdheden in mijn handbagage zitten, kan er niets meer mis gaan.

Ik denk er vaak aan. Het zit in me en het is een rode draad in mijn leven. Natuurlijk had ik liever geen chronische ziekte gehad, maar ik heb er vrede mee. Het is een deel geworden van wie ik ben. En dankzij deze ziekte, ben ik vandaag in Portugal. Ik kijk uit naar het weerzien met de bloggers, naar de nieuwe producten op het vlak van diabetes en naar een fijne driedaagse!

Zoete groet,

Cathy Van de Moortele