Via mijn Facebookpagina, kan je rechtstreekse en persoonlijke vragen stellen. Niet iedereen wil alles open in de groep gooien en das ook best OK. Via deze privé meldingen, krijg ik na een interessante babbel, deze opmerking over diabetes: 1 + 1 is niet altijd 2, soms is het ook 3. Dat is het! Zo is diabetes helemaal! Wat een herkenning alweer. Ik denk nog: die moet ik onthouden, als mensen me vragen of het meevalt om diabetes te behandelen. Diabetes is geen exacte wetenschap. Het is maatwerk en het is trial en error en soms houdt het absoluut geen steek. Het kan je verwarren en diabetes kan je serieus uitdagen en je bij je lurven nemen. We doen ons best om koolhydraten te tellen, maar verschillende soorten koolhydraten reageren dan weer op een andere manier en jouw koolhydraatgevoeligheid is niet dezelfde als de mijne. De ene heeft een vertraagde maaglediging en moet zijn insuline toedienen na de maaltijd, de ander is dan weer heel insulinegevoelig en moet ruim op voorhand al gaan doseren, om maaltijdpieken zoveel mogelijk te beperken. Waar de ene persoon met gemak een banaan kan eten zonder extra bolus, moet de ander gaan inspuiten alleen al bij het zien van die banaan.

Het is dan ook niet mogelijk of zinvol om antwoorden te geven op vragen als: hoeveel eenheden insuline moet ik bolussen voor een kommetje verse fruitsalade? Of vragen als: hoeveel insuline verbruik jij op een dag? We zijn allemaal zo anders, ook al hebben we dezelfde autoimmuunziekte. Wat moet het moeilijk geweest zijn, toen er nog regels golden voor iedereen gelijk.
Door CGM te gebruiken, heb ik al zoveel bijgeleerd over wat koolhydraten met mijn lichaam doen. Waar bruin brood aangeschreven staat als betere keuze, omdat het minder snel verteert, heb ik dan weer betere resultaten met wit brood (maar ik kies het dan weer niet omdat de voedingswaarde niet zo goed is en ik wel hou van wat pitten en zaden en extra vezels). Op de CGM zie ik wat stress met mijn waarden doet, hoe ziekte en pijn de boel verstoort en hoe happy momenten soms hypo’s veroorzaken. Waar blijft de logica? Je moet toch gewoon koolhydraten tellen en insuline inspuiten? Nah…

Als je aan iemand zonder diabetes probeert uit te leggen wat diabetes inhoudt, raak je soms zelf het noorden kwijt. Hoe kan je uitleggen aan de juf, dat je kind x-aantal eenheden insuline nodig heeft voor die koek van 24 gr kh, maar niet als zijn bloedsuiker op dat moment te laag staat en ook niet als hij na die koek turnles heeft. Dat een boterham belegd met kaas evenveel koolhydraten bevat als een boterham met kaas en rauwe groenten en extra ham, maar dat je lichaam er toch anders op reageert, omdat er plots meer vezels, vetten en eiwitten in zitten. Hoe moeilijk is het, om de controle over te geven aan iemand anders, wanneer 1 + 1 niet 2, maar 3 is? Zelf meedenken blijft heel erg belangrijk en weten hoe jouw lichaam in elkaar zit, kan jou enorm helpen in je zoektocht naar een betere regeling. Is dat een reden waarom loslaten zo moeilijk is? Weer iets om over na te denken.

Zoete groet,

Cathy