Verleden jaar heb ik mijn baan als Persoonlijk Assistente vrijwillig opgezegd, omdat ik teveel problemen met mijn schouder had om mijn werk goed te kunnen doen. Net op het einde van mijn opzeggingsperiode brak ik mijn enkel, met daarop aansluitend een eerste schouderoperatie en nu heel recent een tweede schouderoperatie. Wat betekent dat ik al sinds eind december 2016 in arbeidsongeschiktheid zit. Ik mis mijn werk, ik mis collega’s, ik mis het om een volwaardig lid te zijn in de maatschappij en mijn steentje bij te dragen in de inkomsten van ons gezin. Ik had voor mezelf voorzien om half september toch weer aan het werk te kunnen, maar na controle bij de chirurg, staat dat nog niet meteen op het programma. Ik surf doelloos rond op werkaanbiedingsites, wetende dat het nog niet voor meteen is. Ik werk mijn curriculum vitae bij en vul aan waar nodig.

Opnieuw solliciteren kan stressvol zijn. Voor jezelf uitmaken wat je graag/liever niet wilt gaan doen en de geschikte job vinden, is belangrijk. Je brengt tenslotte heel wat tijd door op je werk. Ik vind het voor mezelf belangrijk dat de thuis-werk afstand niet te groot is (je hebt geen idee hoe opgefokt ik ben als ik te lang moet rijden van en naar het werk), dat het goed klikt met de persoon die ik assisteer (tenslotte hebben we een soort vriendschapsband en werken we elke dag met elkaar), dat ik voldoening heb in wat ik doe en dat ik er blij van word. Het is ook fijn dat het loon navenant is en dat ik zelf flexibel kan werken. Een 9-to-5 baan is niets voor mij. Weekendwerk schrikt me niet af en onregelmatige uren ook niet.

Op sollicitatiegesprek gaan is altijd spannend. Je stelt jezelf voor, je prijst je kwaliteiten en je bent eerlijk over je tekortkomingen. Maar hoe zit het met diabetes? Vertel je op je sollicitatiegesprek dat je T1 diabetes hebt? Het hoeft absoluut niet, maar ik doe het wel. Daar ik in mijn job heel nauw samenwerk met mensen met beperkingen, vind ik het wel belangrijk om het te vermelden. Op mijn vorige baan werkte ik vaak lange dagen, soms tot 15u per dag en moest ik veel de baan op (5u autorijden per dag was geen uitzondering). De maaltijden waren niet op vaste tijdstippen, wat het niet makkelijk voor me maakte om 45 min op voorhand te bolussen. Ik vertel het dus meteen in de branche waarin ikzelf werk zoek. Door mijn werk als Persoonlijk Assistente, bots ik hierbij nooit op vooroordelen. Deze mensen hebben allemaal medische beperkingen en vinden het dan ook geen probleem dat ook hun assistenten op medisch vlak niet helemaal in orde zijn.  Dus ja, ik kom uit de kast op mijn sollicitatiegesprek en dat heeft me nog niet beperkt in het vinden van een baan. Ik doe dit werk nu sinds 2009 en wil er graag nog een tijd mee doorgaan. Net doordat ik T1 heb, ben ik punctueler, draag ik meer verantwoording, ben ik gedisciplineerder en heb ik meer empathie. Ik zorg goed voor mezelf en weet hoe belangrijk gezondheidszorg is. Dat weten mijn werkgevers wel te waarderen en dat is ook wat ik uitleg, als ze vragen of de diabetes geen belemmering is als ze voor me kiezen. Kijk wat jouw diabetes jou bijgebracht heeft en zet die punten extra in de verf.

Hoe pak jij dat aan? Vertel je het wel of niet? Wanneer vertel je het en mag iedereen het weten of enkel je werkgever en/of dichtste collega? Kies jij ander soort werk omwille van je diabetes? Laat van je horen en discussieer mee met diacollega’s op mijn Facebookpagina. Via mijn Facebookpagina kan je me ook een privé bericht sturen, als je liever niet openbaar je vragen stelt. Je bent niet alleen. Ook jij kan uit de kast komen en open zijn over je T1 diabetes.

Zoete groet,

Cathy