Bij iedere diabetesmeeting wordt er gelachen en worden er anekdotes verteld, naast de babbels over serieuzere zaken. Er zijn veelzeggende blikken en wederzijds begrip zonder woorden, over situaties die we allemaal meemaken. Wat ik dan altijd frappant vind, is dat we voor bepaalde dingen absoluut geen zinnige uitleg kunnen geven. Ik denk nu aan één voorval in het bijzonder.
Na 11 jaar op een insulinepomp, heb ik al mijn deel katheters gezet. Meestal op de buik, alhoewel alternatieve sites ook wel voorkomen. Het wisselen van katheter gebeurt hier standaard om de 3 dagen, een gewoonte die ik mezelf eigen gemaakt heb en waar ik me ook zoveel mogelijk aan hou. Het liefst zonder ik me hier voor af in de badkamer, zodat ik rustig mijn gang kan gaan. Eens alles klaar ligt voor de wissel, moet ik voor mezelf bepalen waar ik de katheter zal plaatsen. Denkend aan een goed rotatieschema, komt de volgende katheter links op de buik als de vorige rechts zat of omgekeerd. Ik gebruik een schiethulp om de katheter in te brengen en van zodra die opgespannen is, zoek ik een plek die me geschikt lijkt. Het apparaat wordt op de buik geplaatst en dan begint de zoektocht: nee, een beetje meer naar links, naar boven, of toch maar meer richting de heup. Heel vreemd is dat, maar het voelt soms echt niet OK. Ik vind dit van mezelf redelijk belachelijk, want wat maakt het nu toch uit waar die katheter net geplaatst wordt?
Ik heb een meisje op bezoek. Ze is 15 en kreeg T1 op haar 4e. We hebben een gezellige babbel en we wisselen wat dia-info met elkaar uit. Ze vertelt hoe ze soms aarzelt over de meest ideale plek voor haar pompkatheters. Yes!!! Ik ben niet alleen! Het is helemaal niet stom, om verschillende plekken te testen vooraleer je de katheter effectief in de huid schiet. Zo grappig! Dat vindt die kanjer blijkbaar ook, want ik zie het aan de glinstering in haar oogjes. Het lijkt wel een inside joke en het creëert meteen weer een gevoel van verbintenis. Ik vraag haar wat voor haar een logische verklaring kan zijn voor dit “gedrag”. Ze moet me het antwoord schuldig blijven en ook ik kan er geen verklaring voor geven. We weten gewoon waar we best wel of niet inschieten en het feit dat we daar zelf controle over hebben, daar zijn we blij mee.
Zoete groet,
Cathy
Aan Tafel met Type 1 diabetes 
Hoi Cathy,
Ik herken mezelf helemaal in jou verhaal. Heb sinds een maand een insulinepomp. De ideale plaats om die katheter te zetten is bij mij boven men broeksband. Heb hem al verschillende keren verkeerd gezet… en dat hou ik juist geteld 1 uur vol. Ik volg jouw blog al verschillende weken… ben blij met je verhalen ..toch een hele herkenning en we staan er niet alleen voor. Waar ik nu heel veel last van heb met dit warme weer zijn hypo’s. Men pomp staat al 3 dagen op 50%.. en er zijn momenten dat nog laag ga.
Bedankt voor je info
xxx Anne
LikeLike
Dag Anne
wat fijn dat je mijn blog volgt en dat je de verhalen herkent. Ik vind herkenning zo belangrijk. Het is altijd “fijn” te weten dat iemand je begrijpt, ook al zou het fijner zijn dat we deze ziekte niet hebben.
Gefeliciteerd met je overstap naar de pomp. Een tip: zet je katheter nadat je je broek aangetrokken hebt, zodat hij niet net onder de broeksband komt (in het verleden vaak gehad).
Met het warme weer gaan we sneller te laag, omdat de insuline beter zijn wordt opgenomen. Goed dat je je pompbasaal aangepast hebt. Goed in de gaten houden en succes!
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Haha! Zo herkenbaar! Die ene millimeter naar links, naar rechts, naar boven of naar onder kan zo’n groot verschil maken tussen een gewone plaatsing van katheter en een bloedbad 😀
LikeLike
Hey Justine!
een bloedbad? Oei… zo ver gaat het niet hier. Het is gewoon een gevoel dat niet goed zit, ook al kan je er geen vinger opleggen waarom dat dan is.
Dan duim ik nu voor je, voor zoveel mogelijk gewone plaatsingen 😀
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Naast alle zorg en bezorgdheid beschrijf je een mooi gevoel van verbondenheid, van herkenning, van twijfel, maar vooral van sterkte en nimmer opgeven. Sterke mensen zijn jullie! Blijven schrijven Cathy want hoewel mijn diabetes slechts een fractie is van jullie zware zorg, steek ik veel op bij je blogs. En je schrijft ook zo mooi!
LikeLike
Dag Lieve
bedankt voor je fijne reactie. Of je nu Type 1 of Type 2 diabetes hebt (of alle tussensoorten), we hebben allemaal nood aan (h)erkenning. De symptomen en de complicaties zijn dezelfde, de behandeling is anders. Ook mensen met T2 hebben het niet makkelijk, daar hun ziekte vaak veel te laat wordt ontdekt, met alle gevolgen en complicaties van dien.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Ik zet sinds een paar maanden mijn katheter in mijn bil. Het is even aanpassen, maar geen andere keuze. Na meer dan dertig jaar T1 is de huid in mijn buik stuk. Mijn naaldjes plooien om of de canule verstopt… het is wennen in je kleding, maar het lukt, en geen verstoppingen meer 🙂
LikeLike
Dag Krisje
wat goed dat je een oplossing gevonden hebt voor het zetten van je katheters. Ik vermoed dat je daarvoor ook al andere katheters geprobeerd hebt? Schuin ipv recht of omgekeerd, ander merk, andere naalddiepte?
Blij je hier nog eens te lezen. Ik herinner me je nog van heel lang geleden op het diabetesforum.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Sorry, het is percies al even geleden dat ik via wordpress reageerde 🙂 Nee, ik heb die beslissing onder begeleiding gemaakt in de dia kliniek in Kortrijk. Ik denk dat ze daar maar met een type werken, maar ik ben daarvan niet zeker. Het loopt nog altijd goed.
LikeLike
Ik herken dit ook hoor. Ik schiet mijn naald er niet in, maar breng de naald handmatig in. Op het moment dat ik de naald op mijn huid zet voel ik of het goed gaat. Negeer ik mijn signalen dan kan ik er zeker van zijn dat er een enorm bloedbad ontstaat. Dus ja, die mm naar links of rechts is echt ” noodzakelijk “
LikeLike
Dag Annemieke
wat bijzonder dat je je infuusjes handmatig zet en dat je ook echt “voelt” of het een goede insteekplaats is of niet. We zijn toch wel ongelooflijk, vind je ook niet?
Zoete groet,
Cathy
LikeLike