Ik heb een drukke werkdag als Persoonlijk Assistente achter de rug. Ik wil gewoon een warme hap en nog een beetje bankhangen. Hubby werkt vandaag de late shift en komt pas na 23u thuis. De kinderen kijken TV en zijn druk. Er loopt een smsje binnen en ik lees: “ik heb constant hypo’s en ik krijg mijn waarden niet omhoog. HELP!!!” Het bericht komt van een jonge knapperd, die nog niet zo heel lang diabetes heeft. Ik stuur hem terug dat hij snelle suikers moet innemen en als hij alleen thuis is, moet hij iemand bellen. Hij stuurt terug: “waarom stuur je mij lege berichten?” Ik snap er niets van en stuur opnieuw. Wat er daarna gebeurt, heb ik van horen zeggen…
Mijn smartphone vliegt door de lucht, ik sla achterover. Het zweet druipt me af en ik trek me de kleren van het lijf. Mijn oudste dochter is meteen alert en koppelt mijn pomp af. De jongste dochter slaat in paniek en ik blaf haar af. De dvk wordt opgebeld, ook al is het vrijdagavond, na 21u. Er moet geprikt worden. Ik pruttel tegen en laat me niet zomaar prikken. Ik wil koeken! Maria koekjes! De dochter brieft aan de dvk mijn wensen over. Ik mag nog geen koek, wel cola en wel meteen. Ik roep dat ik geen cola mag, dat ik diabetes heb. En meteen roep ik er achteraan, dat die man op TV moet zwijgen over suiker, want dat ik geen suiker mag (Njam TV en Roger van Damme kunnen me momenteel niet bekoren met hun heerlijke desserts). Mijn insulinepomp wordt in een lade opgeborgen want ik wil ze steeds opnieuw aankoppelen. Ik heb het koud, heel erg koud, maar ook warm, veel te warm. De bank is helemaal nat en ik vraag verward waarom ik een badpak aan heb? Ik zit ondertussen helemaal in mijn ondergoed, dat klam aanvoelt. Mijn haren zijn nat en de ogen van de kinderen groot. Om de 15 min hebben ze telefonisch contact met mijn dvk. Ze krijgen richtlijnen en monitoren me. De jongste dochter is overstuur, maar hoort over de telefoon dat mama zó laag staat, dat ze niet correct meer reageert en dat de agressie niet tegen haar gericht is, maar dat het de hypo is die overneemt. Het zal weldra beter worden. Ze knikt en slikt haar tranen weg. De oudste dochter streelt mijn hand door mijn dwarse buien heen en zegt dat alles goed komt. Ze weet hoe ze mijn glucosemeter moet bedienen en ook hoe ze de waarden moet interpreteren. Ik krijg 4 Maria koekjes en eis er meer. Ze is streng en berispt me en zegt dat het genoeg is. Ik word rustig, de dochters ook. Ik wil slapen. Ik krijg een warme pyjama en een pluizig dekentje. Ik krijg een laatste vingerprik en een degelijke waarde. Ik heb prachtige dochters ❤
Zoete groet,
Cathy
Wil je graag meepraten over Type 1 diabetes? Volg me dan op Facebook.
Aan Tafel met Type 1 diabetes 
Ooh Cathy toch! Tranen, jong tranen, ’t is toch soms zo verdomd moeilijk he! Je hebt prachtige dochters en je bent zelf een prachtmens en zo belangrijk. In mijn niet heldere momenten sms ik jou! Dank je!!!
LikeLike
Dag lieve Annelies
dit verhaal is al een 5-tal jaren oud, maar ik weet het nog goed. Gelukkig gebeurt dit niet zo vaak en eigenlijk niet meer sinds ik voltijds CGM gebruik. Ik zie jullie allemaal graag ❤ We moeten voor elkaar zorgen, want we weten uit eerste hand hoe het voelt.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Gottekes toch
Verstuurd vanaf mijn iPad
>
LikeLike
Dag liefje
gelukkig zijn dit soort momenten niet heel vaak voorgevallen. Twee keer thuis en 1x op verplaatsing. Op 15 jaar tijd valt dat best mee, vind ik dan zelf.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
Wat een ingrijpend, emotioneel verhaal en zo echt doorleefd geschreven.Ik vind het fantastisch dat je dit kunt en wilt delen. Ik hoop dat door deze blog, deze bekentenis, veel mensen zich getroost en begrepen voelen en dat het bijdraagt aan de doorbraak rond de onwetendheid over diabetes.
LikeLike
Dag Lieve
er is heel veel onwetendheid rond diabetes, alhoewel het een ziekte is die zo vaak voorkomt. We doen allemaal ons best, op onze eigen manier en met de middelen die we hebben. We proberen ons leven ten volle te leven en de buitenwereld ziet niet de last die we elke dag opnieuw dragen, de dingen die binnenshuis blijven. Als mijn blogs ook maar één persoon kan helpen om naar buiten te treden, dan ben ik al blij. Als mijn blogs ook maar één persoon zonder diabetes, zo ver kan krijgen om wat meer begrip – begrip, geen medelijden – te hebben voor mensen die elke dag met deze chronische ziekte te leven, dan ben ik blij.
Bedankt voor je fijne reactie,
Zoete groet,
Cathy
LikeLike
goh Cathy wat een heftig verhaal! Lees nu dat het al enkele jaren geleden is. Ik heb zelf nog maar een paar jaren diabetes en heb dit gelukkig nog niet meegemaakt en hoop het ook nooit mee te maken.
LikeLike
Dag Wil
ik duim met je mee, dat je het nooit zal tegenkomen. Ik heb me er snel over gezet, want in het overgrote deel van de tijd gaat het gelukkig wel goed.
Zorg goed voor jezelf.
Zoete groet,
Cathy
LikeLike