“Is dat wel een goed idee, om nu chips te eten als je zo laag staat?”, vraagt mijn Hubby. Ik kijk hem met gefronste wenkbrauwen en een mond vol Pringles boos aan en snauw hem toe dat ik GEEN zin heb in druivensuiker of cola en dat ik ook wel weet dat chips niet de beste keuze zijn als je snelle suikers nodig hebt. Hij klapt dicht en ik heb al meteen spijt van mijn harde reactie. Hij bedoelt het ook absoluut goed. Hij draait zich om en houdt de lippen stijf op elkaar. Ondertussen neem ik toch 2 druivensuikers en open ik een mini blikje cola. Door het eten van die chips, zullen de snelle suikers veel minder snel opgenomen worden. Er ligt nu namelijk een bodempje gecrushte chips in mijn maag en die snelle suikers komen daar bovenop te liggen. Het zal wat langer duren nu, eer mijn waarden weer zullen stijgen. Ik weet dat het goed komt en ik zal het moeten uitzitten.

Het gebeurt niet zo vaak, dat ik niet meteen naar snelle suikers grijp wanneer mijn bloedsuiker laag dreigt te komen. Vaak ben ik snel genoeg en heb ik al genoeg aan 2 druivensuikers en een tijdelijk basaal patroon van 0%. Niet zo vaak, wil ook zeggen dat ik er soms lak aan heb. Dat ik niet altijd even redelijk ben en dat ik momenten heb waarop iedereen kan ontploffen en ik lekker doe waar ik op dat moment zin in heb. Niet meteen de beste oplossing, maar op dat moment is het niet anders. Dan moet ik ook niet gaan zeuren nadien dat ik veel te hoog uit kom. Het komt mijn humeur zeker niet ten goede, om van laag naar hoog te gaan op zo’n korte tijd. Het is inderdaad beter dat ik het niet te vaak op die manier aanpak. Maar euuhh… sta je er ook wel eens bij stil, hoe moeilijk het is om elke dag opnieuw de beste beslissingen te nemen? Weet je hoe moeilijk het is, om elke dag opnieuw zo geconfronteerd te worden met de gevolgen op je eigen acties? Weet je hoe vaak ik al gedacht heb: was het maar elke dag hetzelfde: evenveel insuline met elke dag dezelfde waarden en de beslissingen daarvoor worden genomen door een arts. Dan is het tenminste niet ONZE schuld als het fout loopt. De rust die dan over je heen komt, moet geruststellend zijn. Schuldgevoelens maken zo’n deel uit van ons leven met Type 1 diabetes en daar wordt veel te weinig over gezegd. Hoe ga je daar mee om?

Zoete groet,

Cathy