Ik doe er niet aan mee. Nooit. Ik geloof er ook niet in. Alvast niet voor mezelf. Omdat ik weet dat het niet werkt voor mij – ik hou niet van druk op mijn schouders en zaken waar ik me moet aan houden.

Onze oudste dochter is net weer ingeschreven bij de fitnessclub. Superblij voor haar. Het doet haar deugd en het is goed voor haar lichaam, om fit en gezond te blijven aan het begin van haar professionele carrière. Ik ben niet sportief, nooit geweest ook. Het kan me gewoon niet boeien. Ik had liever sportgenen dan kookgenen gehad, dat zou makkelijker geweest zijn.

In Barcelona leerde ik een hele fijne jongedame kennen. Het klikte meteen. Niet enkel omwille van de gemeenschappelijke diabetesfactor, maar ook andere herkenbare zaken. Gewicht waar we niet blij van worden. Emotionele gevoelens die daarbij horen. De motivatie om een paar keer per week de sportschool in te trekken en jezelf daar te gaan afbeulen, met alle bijhorende frustratie, hypo’s en minder resultaat als iemand die geen diabetes heeft. Het trekt me niet aan, maar het stemt me wel vrolijk als andere mensen er hun voordeel uit halen. Ze is al 10 kg kwijt en ze straalt. Ik wil ook weer stralen. Ik wil ook weer 10 kg kwijt. Ik wil me weer goed voelen, zoals ik me voelde toen deze foto werd genomen. Hondjes lijken op hun baasjes en vice versa, wordt wel vaker gezegd. Op hoop van zegen hebben we twee whippets in huis gehaald.. Ze zijn ondertussen 10 en 7 jaar oud. Ik zeg maar.

Ik bekijk de website. De voor- en nadelen. Ik overweeg heel even, om het 1x te proberen. Geen jaar, geen 6 maanden, geen maand. Gewoon, 1x. Misschien samen met mijn man. Omdat hij me kent. Omdat hij graag sport. Omdat hij me misschien kan motiveren. Heel misschien. Het is geen goed voornemen. Want daar doe ik niet aan. Nooit.

Zoete groet,

Cathy

Wil je graag meepraten over diabetes? Volg me dan op Facebook!