Opgelucht.

Het is alweer 5 jaar geleden maar ik weet het nog heel goed. We waren in Florida, met het hele gezin. Die dag stond Lake Louisa op het programma. We houden van deze staatsparken in Florida, waar het zo rustig is en waar de zon altijd schijnt en de dieren zich graag laten zien. Zo ook die dag..

Op weg naar het park, parkeerde ik de jeep aan een bosrand. De kinderen hadden een prachtig meer gespot en dat wilden we graag van dichterbij zien. We zouden gewoon even het meer gaan bekijken (wie weet konden we ook alligators ontdekken) en dan verder rijden naar onze eindbestemming. Het meer was prachtig en we mijmerden verder tijdens het terugstappen naar de auto. Toen zagen we bordjes waarop stond dat er poema’s en landschildpadden te zien waren. Dat konden we toch niet zomaar negeren? Het kleine stapje naar het meer werd een wandeling door de natuur, tussen prachtige vlinders en tientallen vinnige eekhoorntjes. Het ene bordje met uitleg volgde het andere op en algauw wisten we niet meer welke richting uit. Alle richtingaanwijzers keken een andere kant op. We moesten het toegeven: we waren de weg kwijt. Met enkel de autosleutels op zak (lees: geen glucosemeter, geen snelle suikers, geen mobieltje), sloeg ik toch lichtjes in paniek. We hadden best al veel gestapt en ik had nog werkzame insuline in mijn lijf. Toen had ik nog geen Dexcom om me te helpen, dus ik had ook geen enkel idee wat mijn bloedsuiker was, maar dat hij aan het dalen was, dat was zeker. Ik wou geen paniek creëren, maar spoorde de Hubby en de kinderen aan om toch stilletjesaan de auto weer op te zoeken. Mijn stappen werden steeds langzamer en de tranen prikten achter mijn ogen. Ik zag het al zo voor me: hypoglycaemische coma, in een bos, weg van alles en iedereen, zonder mobieltje bij ons om hulp in te roepen (en wie zouden we moeten gebeld hebben?). Ik werd onrustig en dat ontging mijn gezin niet. Hoe ik nu stom kon geweest zijn om te vertrekken zonder meter of snelle suikers? Maar we zouden enkel…

Het zweet brak me ondertussen uit en de hypo was meer dan realiteit. Ik herinnerde me de woorden van mijn diabetesverpleegkundige: een spurtje trekken, zodat de adrenaline je bloedsuikerspiegel omhoog trekt. Dacht je nu echt dat ik nog een spurtje kon trekken met die elastieken benen? Echt niet!
Ik zag de auto al van ver. Ik hoefde mijn meter niet uit te halen om te checken of ik wel degelijk laag stond. Het eerste potje met snoep en koek dat dichtstbij lag, moest er aan geloven. De opluchting, de rust die terug kwam, de grote zucht.. Je weet niet half hoe gelukkig je kan zijn, wetende dat je laatste uur nog niet geslagen is, wetende dat een ambulance niet hoeft gebeld te worden en dat je je reis gewoon kan verder zetten. We hebben het er nog vaak over gehad en ik had weer een les geleerd: hoe kort je wandeling ook zal zijn: meter/snelle suikers op zak!