Een drukke werkdag voor de boeg. Een uurtje later merk ik dat ik mijn glucosemeter annex afstandsbediening voor mijn insulinepomp thuis vergeten ben. Hmhm… Dat gebeurt me echt nooit. Mijn meter gaat overal mee, ook al heb ik CGM. Ik stuur Hubby een smsje, dat ik mijn meter niet bij heb en hij bevestigt: gelukkig heb je je Dexcom wel mee. En ik lach nog: anders moet ik nog op mezelf gaan vertrouwen, stel je voor.

Bij het middagmaal dien ik mijn maaltijdbolus toe zonder vingerprik. Ik bolus rechtstreeks op de pomp. So far, so good. Ik laat de hond van mijn werkgever uit en kom terug. Mijn Dexcom trilt. Ik heb het warm en ik krijg het meteen nog warmer, wanneer ik enkel een zwart scherm te zien krijg. Heb je ooit! Ik duw nogmaals op de bevestigingsknop. Niets. GGrrrr… de frustratie tikt aan. Ik zoek een satéprikker en reset de ontvanger. Hij trilt. Verder niets, alleen een zwart scherm. Verdomme, nu niet hè. Niet nu ik mijn glucosemeter niet bij heb. Ik heb absoluut geen idee wat mijn waarde is. Ik weet wel dat ik een wandeling achter de rug heb en dat ik … Tttrrrr…. trilling. Ik krijg een alarm, maar doordat mijn Dexcom op trillen staat en niet op geluid, weet ik niet of het een hypo alarm of een hyper alarm is. Ik kan het ook niet nachecken, want mijn meter ligt.. ja… thuis. Ooh maar wacht eens even, ik heb mijn kleine Nanoreservemetertje in mijn reservetas in de auto. NOT! Waarom moest ik vandaag ook alweer met de auto van de Hubby rijden?

Mijn werkgeefster schiet me te hulp. Misschien is de batterij van mijn ontvanger leeg? Nee, die heb ik gisteren helemaal opgeladen. Hij doet het wel, maar het scherm blijft leeg, ik krijg geen data te zien. Heel vervelend is dat. Ze geeft me toch haar gsm lader en we sluiten hem aan, resetten hem zeker 6x en nog steeds niets. Ik blijf de bevestigingsknop indrukken, wachtend op de groene blokjes die duiden op een nieuwe start. Er komt helemaal geen reactie. Ik kan me niet meer concentreren en grijp meteen naar de cola, want ik heb geen zin in een hypo. Ik gooi er meteen een halve liter tegenaan. Waarom schiet ik nu zo in de stress? Ik bel een dia-collegaatje. Bij haar ligt een reserve ontvanger. Ik vraag haar om die alvast op te laden, zodat ik er de volgende dag kan om komen en hem meteen in gebruik kan nemen. Ik weet nu al, dat ik geen goeie nacht zal hebben. Ik ben dit niet meer gewend. Ik slaap al 3.5 j met Dexie. Ik ben niet langer insuline-afhankelijk, maar ook Dexcom-afhankelijk. De luxe van altijd en overal te weten wat je bloedsuikerwaarde en trend is, is weg. Back to basics. Basics was niet slecht en ook dat is me gelukt, 11 jaar lang. Opbouwen is zoveel makkelijker dan afbouwen. Ik ben hier niet goed in. Of ik even de klantendienst van Dexcom mag contacteren? Mijn werkgeefster heeft er alle begrip voor. Vriendelijke respons van de klantendienst, maar ik heb nog steeds geen scherm. Reset is gebeurd, ontvanger is opgeladen, bevestigingsknop doet niets.

Ik tel de minuten af tot ik naar huis mag en mijn bloedsuikerwaarde kan testen. Dat ik vandaag met Hubby’s auto mag rijden, is plots niet meer zo leuk. Ik vertrouw zo hard op Dexcom tijdens het rijden en hij heeft zijn nut al meer dan eens bewezen in het verkeer. Ik krijg opnieuw een trillingsalarm en zet me aan de kant, drink nog 150 ml cola.

Bij het inrijden van onze straat, zie ik het scherm oplichten. 100 met een schuine pijl naar beneden. Twee uur zonder data. Het leek wel een week. Ik kan deze technologie niet meer missen. Ik mag niet meer op pad zonder mijn glucosemeter. Mijn lichaam is niet meer van mij. Mijn lichaam behoort toe aan de technologie van deze eeuw.

Zoete groet,

Cathy