Ik heb niet echt richtlijnen gekregen van de lijntjes die ik moet volgen. Of toch  niet dat ik me herinner. Ik weet dat alles wat boven de 180 zit, te hoog is en dat je beter niet te vaak waarden onder de 55 hebt. Voor mezelf heb ik uitgemaakt, dat mijn lijntjes op 80 en 150 staan, maar soms ook op 70 en 180, afhankelijk van de waarde van dat moment en de actie die volgt. Dat zijn mijn lijntjes, mijn “ideale” beeld van hoe ik de diabetes zie.

Voor ik Dexcom gebruikte, was ik niet zo bezig met die lijntjes. Ik wist toen ook niet echt hoe vaak ik daarboven of daaronder zat. Als je 5x per dag je bloedsuiker prikt, weet je niet voldoende om daar lijntjes bij te verzinnen. Sinds ik de lijntjes wel kan zien, is er veel veranderd. Ik heb mezelf doelen gesteld, doelen die niet altijd haalbaar zijn. De lijntjes kunnen keihard zijn, vooral het rode lijntje dat er voor zorgt dat je niet goed meer reageert en dat je alles aan de kant moet zetten om eerst die snelle suikers in je lichaam te krijgen.
Het gele lijntje, omdat het betekent dat je weer richting 180 gaat en dat die hoge waarden mogelijks complicaties met zich mee kunnen brengen. Hoe vaak je boven die 180 moet staan om effectief complicaties te krijgen, dat kan niemand me zeggen. Is dat 1x per dag of is dat meerdere keren per week?

Ze zijn heel confronterend, die lijntjes en toch kies ik ervoor om ze zichtbaar te maken. Ik kan de ruimte tussen de lijntjes breder of strakker maken, naargelang ik dat wil. De eerste weken op Dexcom stonden de lijntjes niet zoals ze nu staan. Ik zou iedereen gek verklaard hebben die me toen zou gezegd hebben om mijn hyperlijntje op 150 te zetten. Toen zou ik nooit gecorrigeerd hebben op 150. Toen was toen.. mijn eigen lijntjes veranderen duidelijk mee met de ervaring op diabetesvlak.

Ik kleur niet graag buiten de lijntjes. Het heeft een naam: perfectionisme. Ik ben een persoon die een boek kan overschrijven in kalligrafie en het boek scheurt na het schrijven van een fout op de laatste pagina. Ik leg mezelf bepaalde zaken op, stel grenzen voor mezelf. Diabetes houdt niet van perfectionisme. Diabetes zorgt ervoor dat ik mezelf heel vaak tegenkom. Diabetes leert me loslaten. Ik leer buiten de lijntjes te kleuren. Het moet, om het leefbaar te houden. Elk punt buiten de lijntjes zorgde voor een gevoel van onbehagen. Het voelde als falen. Het voelde als een test waarvoor je niet voldoende gestudeerd had en waarvoor je niet zou slagen. Elke dag met diabetes is een test. Elke dag is tussen de lijntjes kleuren. Elke dag is erop of eronder, maar vaker is het beide.

Dat tussen de lijntjes blijven gaat maar door, dag en nacht, nacht en dag, telkens opnieuw. De lijntjes zijn oneindig, net als de grafieken. Je wordt voortdurend met je neus op je resultaten gedrukt. Ik heb die confrontatie nodig, om de lijntjes strakker te houden. Ik moet kunnen ingrijpen wanneer het uit de hand loopt. Nu, vannacht om 2u17 en ook om 5u47, om 10u en net voor mijn middagmaal. De lijntjes zijn er altijd. Dexcom maakt ze zichtbaar.

Zoete groet,

Cathy