Heel duidelijk, dit plan. Zo zien mensen zonder diabetes vaak onze aandoening.

“Suikerziekte?”
“Ik heb diabetes ja, Type 1, om precies te zijn.”
“Ooooh? Moet je dan een pilletje nemen? Nou, niet erg, je moet gewoon je medicatie innemen, dat lukt prima hoor.”
“Nee, ik heb Type 1 diabetes. Dat wil zeggen dat ik mezelf elke dag insuline mo..”
“OOOH, heb je de erge vorm dan? Weet je, de oma van mijn ex-vriend, die had ook de erge vorm, die moest elke dag een inspuiting krijgen van de thuisverpleegster en goh, die had het echt heel erg hoor. Ze mocht ook geen koekjes meer eten enzo.”
“Dat is Type 2 diabetes. Ik heb Type 1 diabetes en daarvoor mo..”
“Het komt wel goed hoor! Als je van de koekjes afblijft, dan kan je er wel 100 jaar mee worden!”

Hmhmhm… Ik heb een fiets. Ik weet alleen niet waar hij staat. Heb hem ooit gekregen voor Moederdag, als stimulans om toch iets van sport te doen. Het is niet aan mij besteed. Ik heb er misschien 3x mee gereden. De buren kwamen zelfs buiten kijken en vroegen of ik wel OK was. Het is een gewone stadsfiets, geen mountainbike. Het is een fiets voor mensen die geen gezondheidsproblemen hebben. Zo’n fiets, waarmee je op een zondag een familie-uitstapje maakt. Eentje met fietstassen, omdat het de bedoeling was dat ik er mijn boodschappen zou mee doen. Eentje waarmee je wel een helling op kan zonder superhard te moeten trappen.

Misschien moet ik de fiets omruilen. Voor een mountainbike, off road. Een fiets voor dare devils, een fiets waarmee je door putten kan rijden en door plassen en die tegen de modder kan. Dat lijkt me een zeer goede fiets voor iemand met Type 1 diabetes. Een fiets die over smalle bruggetjes kan en die onweer kan trotseren. Een fiets met stevige banden, die niet stuk gaan over het minste keitje op de weg. Een fiets waarmee je kan vallen. Mountainbikers staan ook snel weer op, vegen de bladeren van hun knieën en spurten verder, tussen de bomen door, over een greppel en vlot door de bochten.

Mountainbikers trekken er op uit, zo vaak ze kunnen. Ze nemen de uitdaging telkens opnieuw aan en maken op hun weg hun strakke pakjes vuil. Modderspatten belemmeren hen het zicht en laaghangende takken trekken schrammen op hun armen.

Het is van horen zeggen. Ik ben geen mountainbiker. Ik heb een gewone fiets, waarmee ik de off road van de mountainbiker trotseer. Dat is Type 1 diabetes.

Zoete groet,

Cathy